Stephen Foster, Jeany with the light brown hair, door Bill Murray

Gisteren, bij het muziekprogramma Podium van Hans Haffmans getroffen door een lied, gezongen door een ongeschoolde stem, mooi begeleid - heel bijzonder. Ik 'noteerde' de tijd in mijn hoofd, en zocht het vandaag op: wat een zegen dat dat allemaal kan in computertijd!

Het bleek een uitvoering te zijn van een lied van Stephen Collins Foster, door de acteur Bill Murray. Het lied heet Jeany with the light brown hair. Ik vond het ook op YouTube: 

Bill Murray, met o.a. Jan Vogler, cello. 

Murray vertelt aan het begin, dat Foster dit schreef in 1854, een jaar nadat hij gescheiden was van zijn vrouw Jeany; na een huwelijk vol ruzies. 

Ik vond deze foto van Foster:

Stephen Collins Foster (1826 – 1864), known as "the father of American music".

A blackface minstrel show with interlocutor and performers, first half of the 20th century.

Brown Brothers. Foster schreef veel van zijn songs voor dit type theater, dat inmiddels (terecht) uit de gratie is, vanwege de minachting van zwarten. 

Ik had geen idee van het bestaan van deze 19e eeuwse singer-songwriter. Toch kende ik bijvoorbeeld het lied Camptown Races, maar dan naar de bekende regel: All the dooh dah day, dooh dah, dooh dah....

Als kampvuurliedje - zoals ik het ken.

Met de beelden die er oorspronkelijk bijhoren: paardenraces. 

Zoekende vond ik dit prachtig uitgebvoerde lied: Old black Joe.

 Old black Joe, Paul Robeson, zingt: Old, old Joe.....

Omslag van Paul Robeson zingt door H.N. Werkman (van De Ploeg, Groningen); 1942

Je vervalt van het een in het ander, als je zoals ik aan het zoeken bent. Die Paul Robeson heeft veel gedaan voor de Burgerrechtenbeweging. Hij werd gewantrouwd door de McCarthy- beweging, omdat hij samenwerking zocht met de Russen. Die hadden niks tegen zwarten. Helaas vergeten strijder, die mogelijk het kwaad van de communisten niet kón zien. 

Wat bijzonder interessant was, was dat hij streed voor een anti-lynchwet....

Bill Murray, Jan Vogler en anderen: met een lied van Van Morrison, When will I ever learn to live in God. 

Niet iedereen waardeert het werk van bovengenoemd gezelschap. Ik haal uit een recensie van The Guardian, 5 juni 2018:

This was a curious and uniquely pointless evening, in all the best and worst ways. Bill Murray deadpanned his way through comic prose, he solemnly recited classic American poetry, he cracked wise, he sang showtunes and pop songs (quite badly), he even danced (very badly) and ran through the auditorium distributing roses (quite well). All this behaviour was dignified by the presence of a remarkable chamber trio – German cellist Jan Vogler (who met the comic actor on a transatlantic flight a few years ago), Chinese violinist Mira Wang (who is married to Vogler) and Venezuelan pianist Vanessa Perez – who interspersed the prose and poetry with elegantly arranged pop and classical music.

Bijzonder opmerkelijk was, dat Ton een favoriet nummer heeft, dat ook van Stephen Foster is... Van alles uitvoeringen waardeert hij deze het meest: 

Hard times. Met Kate en Anna McGarrigle, en anderen.