The prisoners, Denis Villeneuve, 2013.

Een heerlijk spannende film, gisteravond (vrijdag) gekeken tot 0.45 uur - waarmee oude tijden herleefden!

Poster

Je zou willen dat de films die je op zaterdag- of woensdagavond voorgeschoteld krijgt als 'spannend' zo was als deze! Maar dat gaat natuurlijk niet, met die massaproductie. Altijd is er wel een steekje los aan zo'n film: dat je denkt van 'wat gezocht', of 'bestaat niet, of  'onecht zeg!'. 

Maar ja. .

Nee, dan deze! Het screenplay van Aaron Guzikowski was alleen voor deze film geschreven. En heerlijk: alles klopte, alles viel op zijn plaats. En de spanning bleef er de hele tijd in. 

De arme Alex Jones, met het IQ van een tienjarig kind, wordt hier ondervraagd door politierechercheur Loki. 

Twee kleine meisjes verdwijnen op Thanksgiving-avond zomaar. Het spoor leidt naar een vieze oude caravan, met Alex Jones. Maar er valt niets te bewijzen, er zijn geen sporen. 

Alex woont bij zijn tante.

Alex met zijn tante.

Loki laat de verdachte al gauw vrij, wat niet naar de zin is van de vader van één van de verdwenen meisjes, Anna. Getergd door het slappe optreden van de politie gaat hij zelf op zoek. Vooral, omdat Alex tegen hem gezegd heeft: 'The didn't cry until I left them.'

Keller Dover, papa van Anna, op zoek naar zijn kind. Een rol van Hugh Jackman

Detective Loki zoekt zelf intussen ook door. Bij een priester in huis wordt een lijk gevonden; je vraagt je af wat het met ons verhaal van doen heeft. 

Keller ontvoert Alex, en brengt hem naar een oud afgelegen en vies huis. Daar martelt hij hem, om achter de waarheid te komen. Hij dwingt zijn vriend Franklin mee te doen, hoewel die het fout vindt wat hij doet.

. 

Gruwelijke martelingen, afgewisseld met wanhopig gebed tot God. Alex geeft nauwelijks iets prijs.

Keller slaat Alex half beurs, en stopt hem in een cel, waar hij hem beurtelings met heet en koud water besproeit. Alex zegt bijna niks. Alleen 'dat hij Alex niet is' en dat hij uit het doolhof komt.

Het doolhof speelt een belangrijke rol.

Maar meer krijgt Keller ook niet uit hem.

Intussen is Loki een andere verdachte op het spoor, en wij trouwens ook. Een jongeman die de huizen van de meisjes inloopt, en weer vertrekt. Wat doet hij daar?

Deze verdachte wordt opgepakt. Voor hij iets kan antwoorden heeft hij zelfmoord gepleegd. Loki gaat naar zijn huis, waar het vol staat met doolhoven, en waar dozen met slangen staan, en bebloede kinderkleren. 

De ouders herkennen de kleertjes van hun kinderen

...

Het sokje van Anna; Keller moet nu wel aanvaarden dat zijn dochter niet meer leeft. 

Loki's tic (hij knijpt zijn ogen steeds even dicht) wordt steeds erger. Toch houdt hij vol. 

De twee mannen; Keller en Loki. Loki (Jake Kyllehaal, hierboven rechts; als zichzelf),  kreeg een prijs voor zijn rol.

Dit is de acteur Paul Dano, die in de film de achterlijke Alex speelt

Er komt pas echt een wending in het verhaal, nadat opeens dochtertje Joyce van de vrienden is opgedoken. Keller krijgt een aanwijzing van haar 'dat hij er was' , plus nog eentje, weer iets met die doolhoven. Hij gaat naar de tante van Alex terug, en die ontpopt zich als de dader. 

Dit is die akelige tante, maar dan als zichzelf: Viola Davis.

Papa verdwijnt nu zelf in het doolhof, tantetj rijdt een stokoude auto over de uitgang, Papa vindt het fluitje van zijn dochter.

Ook Loki ontdekt waar hij moet zijn. Hij bevrijdt Anna, doodt de tante, rijdt als een gek met Anna naar het ziekenhuis. 

Bijna eind goed al goed: Mama herstelt van haar inzinking, Anna en Joyce zijn weer thuis. Alleen Keller is nog verdwenen. Politiemensen graven het terrein af rond het huis van tante. 

Loki blijft als enige over, als ze allemaal naar huis gaan. Hij hoort ergens heel zacht een fluitje.

Einde verhaal.

Wow!

De Canadese regisseur Denis Villeneuve.

De schrijver van dit fantastische script, Aaron Guzikowski.

Trailer

Allemaal Beestjes, Jop de Vrieze, 2014.

Ondertitel: Hoe bacteriën ons gezond houden.
Citaat: 'Zoals onze experimenten hebben aangetoond: een calorierijk dieet maakt dik, toediening van antibiotica op jonge leeftijd maakt dik, en de combinatie maakt nog dikker.'

Omslag

Een heel interessant boek over bacteriën, waarvan elk mens er zo'n 1½ kilo bij zich draagt!

In het genre populair-wetenschappelijke literatuur. Het boek is goed verkocht, en ik kreeg het ook aangeraden van iemand die er heel enthousiast over was. 

Schrijver Jop de Vrieze

De schrijver laat zelf diverse malen zijn eigen bacteriën onderzoeken. Daarvan heb ik onthouden, dat je darmpopulatie nogal kan wisselen. De Vrieze reist voor zijn onderzoeken ook naar het buitenland. 

Hij vertelt dan welke soorten hij allemaal met zich meedraagt. Ik vond dat nogal lastig, al die namen van bacteriën, en wat ze wel en niet doen. 

Die mening weerd bevestigd door de recensie van de Kijk, die ook de eerste helft van het boek te taai vond. Pas met het verhalende deel krijgt het boek je echt te pakken - vonden zij, net als ik.. 

Bacteriën zijn niet slecht, al heb je er gemene rakkers tussen zitten. Je hebt ze juist heel erg nodig. Vermoed wordt in de wetenschap dat we die beestjes te veel op de 'uitroeistand' hebben gezet, en daarmee het kind met het badwater hebben weggegooid. Een arme darmflora leidt ertoe dat je juist allerlei kwalen aanmoedigt zich te vestigen in je lijf. 

Herhaalde malen kwam de ziekte van Crohn te voorschijn, een chronische darmontsteking waaraan mijn zusje lijdt. Ik kan daar dus in indirecte zin over meepraten. 

Maar ook de toenemende gevoeligheid voor allergieën wijt de wetenschap aan het te rigoureus vernietigen van de bacteriën. Omdat sommige bacteriën (uit het immuunsysteem) hun oude sparringpartners kwijt zijn, richten ze zich nu op redelijk onschuldige entiteiten, hetgeen de overgevoeligheid zou kunnen verklaren.

 

De Vrieze legt ook uit, dat er een darmbarrière is, die maakt dat de benodigde darmbacteriën binnen hun eigen territorium blijven. Maar als er weer beestjes zijn die die barrière doen lekken, dan heb je de poppen aan het dansen. 

Bacteriën zitten overal op en aan je lijf: op de huid, in je mond, in je kont, je darmen, in je vagina. 

Er staat een schitterend verhaal in van een Afrikaanse stam, de Hadza. Dat zijn heel gezonde mensen, hetgeen te danken is aan hun bijzondere leefwijze. Ze eten niet erg gevarieerd: bessen, honing, boababnoten, en antilopes. Als ze die antilopes schieten, eten ze bepaalde delen ervan meteen rauw op. Ze smeren hun handen in met bloed en ingewanden om zich te reinigen. Jakkes bah, maar ze zijn daar wel zo gezond door. 

Hadza oogsten honing.

Na het slachten van een groot dier reinigen de Hadza hun handen met de ingewanden van het beest.

Het immuunsysteem wordt gevormd door 1. alle huid en slijmvlies, en 2. een geheel van defensieve beestjes met hun strategieën, om gevaarlijke bacteriën de baas te worden. Zowel huid en het slijmvlies als al die 'soldaten' houden ongewenste indringers tegen. Een belangrijk voorbeeld zijn de witte bloedlichaampjes. Ze reizen via het lymfevatenstelsel. Als ze een indringer tegenkomen die ze er zomaar niet uit krijgen, roepen ze een ontstekingsreactie op. 

Het woord 'darmflora' vermijdt De Vrieze: het is een geheel van micro-organismen, waarvoor de naam microbiota op zijn plaats is

.

Als baby's net geboren zijn, hebben ze nog geen goed werkend darmstelsel. Dat komt omdat er nog zuurstof in hun darmpjes zit, en daar houden bacteriën niet van. In het geboortekanaal pikken ze wel de bacteriën van hun moeder op; die is dan speciaal toegerust voor de nieuwe wereldburger. Maar ook dan nog is hun microbioom (de populatie in hun ingewanden) niet op volle sterkte, de babydarmen moeten verder gekoloniseerd worden. Dat gebeurt in de eerste drie maanden van hun leven. 

Kinderen die met de keizersnede geboren worden, missen de weg door het geboortekanaal, en zijn daardoor in het nadeel. Ik hoorde al vrijwel direct na lezing van het boek van een ervaringsdeskundige dat háár kinderen (alle twee geboren met de keizersnee) al hun hele leven érg allergisch zijn.

. 

Er schijnen verbanden te zijn tussen allerhande soort ziekten en de werking van bacteriën in ons lichaam: de schrijver noemt depressie, chronisch vermoeidheidssyndroom, kanker, hart- en vaatziekten, diabetes, Crohn, psoriasis, enzovoorts. 

Tegenwoordig wordt er ook gewerkt met poeptransplantaties: de microbiota wordt rechtstreeks beïnvloed, of zelfs helemaal veranderd, door poep te transplanteren. Er schijnen via internet allerlei adviezen te circuleren van mensen die hiermee zelf aan de slag gaan. Die 'transplanteren' bij zichzelf, via een klysma. Maar zij bereiken dan alleen het onderste deel van het darmstelsel, de dikke darm. Als je het echt goed wil doen, moeten de bacteriën in de dunne darm terecht komen. Dat kan via een slangetje. De poep wordt eerst verdund met zout water. 

Heel veel aandacht krijgen de vezels in onze voeding. Dat is een aspect dat we lang verwaarloosd hebben, het is van levensbelang voor een goede microbiota. 

Van de schrik ben ik daar ook maar eens op gaan letten: er staan nu Yakultflesjes in de ijskast, daarvan drink ik er elke dag één. Verder at ik elke dag wel groente en fruit, maar vier boterhammen redde ik niet. Dus: er is extra groente in huis. Broccoli bevat veel vezels, peulvruchten; roggebrood ook trouwens. 

Zo vol zitten we....

Zie verder nog: Onze hygiëne brengt ons in gevaar, recensie Volkskrant.

Ik heb nog lang niet alles verteld, deze wetenschap is ook niet echt mijn ding. Er wordt heel wat onderzocht in laboratoria, op allerlei geavanceerde manieren. 

Ik moet dit nog aan mijn wat algemene praatje toevoegen - of ik laat echt iets belangrijks weg: de beestjes verzorgen ook onze huid, produceren vitamines en beïnvloeden zelfs ons gedrag.

Jop de Vrieze, auteur van Allemaal beestjes: Hoe bacteriën ons gezond houden, is onlangs door het gerenommeerde Britse tijdschrift New Scientist uitgeroepen tot de Mayor of Microbes. In zijn lezing vertelt hij hoe jij óók burgemeester van je bacteriën kunt worden. 

In dit verband (hoe Jop zijn bacetrie-populatie tracht te beïnvloeden): het boek eindigt dat hij een wandeling in het park maakt, zich lekker door het gras laat rollen, een hap bladeren in zijn handen kneedt, en dan een vinger in zijn mond steekt....

Voorlopig houd ik me maar even bij mijn roggebrood en mijn Yakult.

Leuk en instructief filmpje, waarin de hoofdzaken van Allemaal Beestjes staan.

Musica Temprana, donderdag 26 november, Westzaan.

Gisteren hebben we een leuk concert bijgewoond van Musica Temprana, onder leiding van Adrián Rodríguez van der Spoel.
Er zouden stukken ten gehore worden gebracht van o.a. José de Orejón y Aparacio. De werken van deze componist werden verloren gewaand, maar doken later toch op op microfilm. Musica Temprana heeft hier een cd van gemaakt.
Adrián schreef een uitvoerige inleiding bij het concert, met veel theoretische uitleg.

Adrián Rodriguez van der Spoel, gitaar en leider van Musica Temprana

Dat laat ik nu maar.
Wat mij trof, is dat deze ontwikkelde barokmuziek geklonken heeft bij de missie van de Jezuïeten in Zuid-Amerika. Diep in het oerwoud, als het ware.

Orgel en klavecimbel Francesco Corti
Er is soms een vermenging van stijlen, wat vooral te horen was aan een ingewikkeld ritme.
Mij trof vooral de blijheid van de muziek. Heerlijk!

Violistenduo Mónica Waisman en Florian Deuter

Violone Robert Smith

Harp Manuel Vilas Rodríguez
Ik heb hier op de foto's alle musici getoond die deze avond concerteerden. De twee sopranen waren grandioos!

Lucía Martín-Cartón

Soledad Cardoso
De toegift was ook heel leuk: voor deze ene koor zong Adrián mee (hij kon niet echt op tegen die grote sopraanstemmen!). Ze brachten een jácara, waarvan de oorsprong ligt in gedichten over de daden van de jaques, maffiabazen van de Moorse onderwereld. Die werden later ook wel voor de kerk gebruikt, met wat nettere teksten, uiteraard. Deze toegift was nog 'echt', compleet met stampwerk van de voeten. Opzwepend!
.
Concert bij kaarslicht; zand over de vloer uitgestrooid.
Het was een leuke ambiance, de Zuidervermaning in Westzaan. Een oude schuurkerk. Dat maakte het concert extra speciaal.

De Zuidervermaning van buiten.

Het ensemble speelde onder de preekstoel.

Nog meer moois is er te zien in Westzaan. We gaan er vast nog wel eens fietsen.
Musica Temprana maakt ook koormuziek, dat ligt ons wat meer. Maar ontegenzeggelijk genoten we van de geweldige zangkunst, en ook van het samenspel van de instrumenten: voor mij de eerste keer dat ik van zo'n klein ensemble genoot. En ook echt luisterde, in plaats van weg te dromen.

Een nummer wil ik speciaal noemen: De Sonata Coreliana para tecla. Deel I, de Sinfonía 'Pitié'. Helaas niet te vinden op internet. 

In plaats daarvan nog eens een stukje van de IKON waarin ze optraden. Dat was het moment dat ik door hun muziek gegrepen was. 

Welkom Thuis, Frans Bromet, 2015

'Eigenlijk zou niemand ontkend moeten worden.'

Tante Annie
Met bovenstaande prachtige waarheid besluit Frans Bromet zijn zoektocht naar de vete in de familie Bromet.

Bromet interviewt en filmt zijn zus op zijn speciale wijze.

Bromet vertelt dat er veel ruzies in zijn familie bestaan. Bijvoorbeeld die tussen zijn ouders, en zijn tante Annie. Ook heeft hij zelf al sinds lang geen contact meer met zijn jongere broer, en heeft daar ook geen behoefte aan. Dit laatste verhaal blijft grotendeels buiten de orde, het gaat nu om zijn ouders en zijn tante. Omdat hij het fijne van de geschiedenis niet weet, gaat hij op zoek naar de wortels van dat drama.
Bromet is zoon van een Joodse vader en een niet-Joodse moeder. Zijn vader had in de oorlog een fabriek van verbandmiddelen. Ook was hij werkzaam in het verzet, maar dat hoorde Bromet pas tijdens zijn onderzoek.
Hij reist een paar keer naar Israël, waar hij zijn tante Annie opzoekt, die aan het begin van de familievete staat.
Tante Annie wil hem niet spreken, omdat Bromet een antisemiet zou zijn. Dat is snel uitgemaakt, hij heeft haar nog nooit gezien!
Hij weet haar te verzoenen, en spreekt haar. Maar over de kwestie uit het verleden wil ze niet praten.

Annie is een heel oude, stugge vrouw, met een bochel. Ze zit in een rolstoel. Ze heeft, net als de zus van Frans Bromet, prachtige ogen.
Het mooie aan de film is, dat Bromet gaandeweg zijn film zijn visie verbreedt: van de familiekwestie naar de kwestie Israël versus Palestijnen.

Hier slaat hij vanachter een hek de oorlogstaferelen gade die zich aan de andere kant afspelen.

Mooi land, Israël. De Joden voelen er zich dan ook heel prettig. Al lopen velen ook gewapend rond. (Ook een van de zonen van Annie, Simon of Jacob.)
Hij voert niet alleen zijn eigen familie ten tonele in Israël, ook anderen (bekenden? vrienden?) die allemaal een aspect belichten van de situatie daar. Zo is voor alle mensen die 'aliyah' gedaan hebben, dat wil zeggen naar Israël zijn geëmigreerd, Israël een veilige thuishaven. Ondanks de ellende met de Palestijnen (die sommigen hardnekkig 'Arabieren' noemen).
Maar voor de een is het wonen in de bezette gebieden normaal, voor de ander (ook een Jood) is het een schande dat zijn volk de andere partij net zo benadert als ooit de Joden door de Duitsers behandeld werden.

De zoektocht gaat ook door in Nederland. Er blijken documenten te zijn, waarin wat van de oude vete is terug te vinden. Tante Annie is destijds met haar man gedeporteerd naar Auschwitz; hij kwam om, zij keerde terug. De verbandmiddelenfabriek was toen overgegaan in handen van haar broer (Bromets vader Frans) en had veel verlies geleden. Er was ook nog een kwestie met een huis, die is niet echt opgehelderd.
Tante Annie spande een rechtszaak aan om de fabriek terug te krijgen. Ze kreeg hem toegewezen, maar liet hem twee jaar later liquideren. Alle schulden kwamen op de schouder van Frans' ouders terecht. Die had dus geen inkomen meer én een grote schuld.
Toen Bromet dit verhaal wilde checken bij zijn oude tante, bleek ze te zijn overleden.
Ook zijn jongere broer is intussen overleden, Bromet hoorde het pas achteraf.
Zoals zijn familie de problemen heeft doodgezwegen, zeg maar: ontkend, gebeurt dit in Israël ook met de Joden, die leven alsof er géén probleem is met de Palestijnen. Intussen is het land natuurlijk ook echt niet veilig....
Nee, het is nooit goed om problemen met je familie te ontkennen. Of mensen zelf te ontkennen.
'Niemand zou ontkend moeten worden,' was de les die hij geleerd had. Het trof me.
Soms pesterig; maar nu moedig, en integer. 

Een van de geïnterviewden verklaarde, dat je gauw ruzie kreeg met deze dame, de oude tante Annie. Ik vroeg me wel af, hoe erg ze getraumatiseerd was. Terugkeren na de oorlog, zonder man, en geen huis en geen inkomen meer vinden...?

Rusland en Turkije, Senia-bijeenkomst eind november.

'Er was eens

een krokodil

die over straat liep, 

papirossi rookte

en Turks sprak.

Krokodil. Krokodil

Krokodilovitsj.'

(Russisch kinderversje van Kornej Tsjoekovski, 1916.)

Krokodilovitsj. 

Op de dag dat Turkije een Russisch vliegtuig uit de lucht schoot, bespraken wij De Krimoorlog (van 1853-1856) naar aanleiding van het boek van die naam van Orlando Figes. Het betreft de oorlog van Rusland tegen Turkije, waarbij Turkije gesteund werd door Engeland en Frankrijk.

Boek

Over onze leeservaring met dit boek: 

Eerlijk gezegd zijn we allemaal de boeken met oorlogen een beetje zat. We hebben nu Koen Koch gehad, (Een kleine geschiedenis van de Grote Oorlog), Martin Bossenbroek (De Boerenoorlog), Inez Hollander (Verstilde stemmen, verzwegen levens, over de afschuwelijke Bersiap-periode in Indonesië) en de ellende van Marc Janse (Grensland, over Oekraïne). Zeker nu we  in de wereld onze eigen handen wel vol hebben aan onze eigen geo-politieke dreigingen, terreuraanslagen, vluchtelingencrisis en ga zo maar door. 

Welzeker heeft Figes ons een hoop méér doen begrijpen van grote thema's als: wie/wat zijn die Russen/Turken, religieuze strijd, Slaven op de Balkan... Zo zelfs dat we oprecht zeiden - althans een deel van ons: - 'Als ik een Rus zou zijn zou ik het met Poetin eens zijn...' 

Daar gaat de Russische agent, in de muil van de Turk

Om het dan maar af te sluiten een kort verslag van een leuk stukje in de krant vanmorgen. 

Rusland - Turkije hebben elkaar óók nog eens in de Eerste Wereldoorlog bevochten.

De moeizame verhouding  is toen, in 1916, ook in Russische kinderversjes terecht gekomen. 

De krokodil is een Turk, die door iedereen wordt uitgelachen om zijn grote bek. Maar als een hond hem bijt, verslindt hij hem met huid en haar. Hetzelfde lot ondergaat een een politieman in uniform, die hem staande had gehouden en gevraagd had hoe hij het gewaagd had rond te lopen en Turks te spreken. De paperossi rokende (goedkope Russische tabak) krokodil stapt in een tram en vreet iedereen daar op. Maar daar komt Wanja, de grote held van alle Russiche kinderen, en bedwingt het beest met zijn houten sabeltje.

Wanja met zijn houten sabeltje...?

Tja. Een oud vijandbeeld, die krokodil, voor Rusland.

Het leeft trouwens weer op. 

Opeens zaten er baccillen in de kippen die Rusland importeert uit Turkije.... 

Dr. Strangelove, Stanley Kubrick, 1964.

• "Gentlemen, you can't fight in here. This is the War Room!"
• "Fluoridation is the most monstrously conceived and dangerous communist plot we have ever had to face."
• "I think the auto-destruct mechanism got hit and blew itself up."

Poster

Film met de legendarische Peter Sellers in drie rollen:

Peter Sellers als de Britse kapitein Lionel Mandrake

Sellers als de amerikaanse President Merklin Muffey

Sellers als de Duitse geleerde Dr. Merkwürdigenliebe, oftewel Dr. Strangelove

Peter Sellers (1925-1980) als zichzelf, 1973.

De film is gebaseerd op een serieus boek, Red Alert, van Peter George. Maar anders dan het boek, is de film als een sick joke. Hij wordt beschreven als 'een cynisch, Monty Python-achtig, humoristisch en bijtend antwoord op de apocalyptische angst van de vijftiger jaren voor de bom.'  

De president van Amerika spreekt telefonisch met de president van Rusland; de Russische ambassadeur luistert mee.

Ik moest af en toe erg lachen, zie bijvoorbeeld de tekst hierboven. Ook lachwekkend was generaal Jack D. Ripper, die ervan overtuigd was dat de communisten waren geïnfiltreerd door de fluoridering van het drinkwater. Alle levenssappen wilden die 'commy's' ons afnemen. Minder lachwekkend was dat Ripper om die reden beval de bom op Russische doelen te laten vallen. Zelf pleegde hij zelfmoord, waardoor vanaf dat moment niemand meer de bommenwerpers kon tegenhouden. 

Er wordt spoedberaad gehouden in de War Room. Intussen gingen de mannen in de vliegtuigen met hun vreselijke doel hun eigen gang. De piloot zette tijdens de actie een cowboyhoed op. 

In de laatste fase van het overleg in de War Room komt ene dr. Strangelove (Doktor Merkwürdigeliebe) op de proppen: een enge Duitse geleerde, die de president af en toe aansprak met 'Mein Führer'. Tijdens zijn betoog wilde zijn arm onbedwingbaar maar steeds de Hitlergroet brengen. Het fenomeen schijnt een bekend ziekteverschijnsel te zijn, dat sinds deze film onder de naam van Strangelove wordt aangeduid. 

Aanvankelijk vond ik Sellers hier een 'typisch typetje', maar uiteindelijk vond ik hem juist bijzonder goed als deze griezel -  vooral toen hij zichtbaar sadistisch genoot, alleen al bij het denken aan het slachten van dieren.

De film loopt slecht af. En dat allemaal door dwaze leiders, door het eigen wereldje van het leger, door idiote misverstanden. Toch zit er iets van waarheid in de angst, dat het lot van de wereld is overgelaten aan mensen. 

Dat  belachelijke, samen met de tragiek, de manier van filmen van Kubrick, plus het talent van Sellers maken het grootse van de film uit.  De grappen zijn groots, de verfilming indrukwekkend. Soms ook  zijn de grappen hilarisch, zie de de kolonel in het vliegtuig die erin slaagt de bomluiken te openen, maar zelf schrijlings op de neerstortende bom zit; of de vliegenier met cowboyhoed; of Ripper met zijn bedreigde levenssappen (die hij zekerheidshalve maar niet meer aan zijn vrouw geeft, haha.)

We zien aan het einde allerlei champignon-ontploffingen op de aarde, het einde is daar. Vera Lynn zingt We'll meet again.

Lachen met Strangelove: echt even kijken!

Trailer

Majoor Kong valt met de bom op het doeltwit

Dit is de enige vrouw die een rol speelt; de geliefde van generaal Buck Turgidson

Spoedberaad in de War Room

Dr. Strangelove

Generaal Buck Turgidson (George C. Scott)

Aan het eind wordt de wereld vernietigd; Vera Lynn zingt intussen We'll meet again.