'Eigenlijk zou niemand ontkend moeten worden.'
Tante Annie
Met bovenstaande prachtige waarheid besluit Frans Bromet zijn zoektocht naar de vete in de familie Bromet.
Bromet interviewt en filmt zijn zus op zijn speciale wijze.
Bromet vertelt dat er veel ruzies in zijn familie bestaan. Bijvoorbeeld die tussen zijn ouders, en zijn tante Annie. Ook heeft hij zelf al sinds lang geen contact meer met zijn jongere broer, en heeft daar ook geen behoefte aan. Dit laatste verhaal blijft grotendeels buiten de orde, het gaat nu om zijn ouders en zijn tante. Omdat hij het fijne van de geschiedenis niet weet, gaat hij op zoek naar de wortels van dat drama.
Bromet is zoon van een Joodse vader en een niet-Joodse moeder. Zijn vader had in de oorlog een fabriek van verbandmiddelen. Ook was hij werkzaam in het verzet, maar dat hoorde Bromet pas tijdens zijn onderzoek.
Hij reist een paar keer naar Israël, waar hij zijn tante Annie opzoekt, die aan het begin van de familievete staat.
Tante Annie wil hem niet spreken, omdat Bromet een antisemiet zou zijn. Dat is snel uitgemaakt, hij heeft haar nog nooit gezien!
Hij weet haar te verzoenen, en spreekt haar. Maar over de kwestie uit het verleden wil ze niet praten.
Annie is een heel oude, stugge vrouw, met een bochel. Ze zit in een rolstoel. Ze heeft, net als de zus van Frans Bromet, prachtige ogen.
Het mooie aan de film is, dat Bromet gaandeweg zijn film zijn visie verbreedt: van de familiekwestie naar de kwestie Israël versus Palestijnen.
Hier slaat hij vanachter een hek de oorlogstaferelen gade die zich aan de andere kant afspelen.
Mooi land, Israël. De Joden voelen er zich dan ook heel prettig. Al lopen velen ook gewapend rond. (Ook een van de zonen van Annie, Simon of Jacob.)
Hij voert niet alleen zijn eigen familie ten tonele in Israël, ook anderen (bekenden? vrienden?) die allemaal een aspect belichten van de situatie daar. Zo is voor alle mensen die 'aliyah' gedaan hebben, dat wil zeggen naar Israël zijn geëmigreerd, Israël een veilige thuishaven. Ondanks de ellende met de Palestijnen (die sommigen hardnekkig 'Arabieren' noemen).
Maar voor de een is het wonen in de bezette gebieden normaal, voor de ander (ook een Jood) is het een schande dat zijn volk de andere partij net zo benadert als ooit de Joden door de Duitsers behandeld werden.
De zoektocht gaat ook door in Nederland. Er blijken documenten te zijn, waarin wat van de oude vete is terug te vinden. Tante Annie is destijds met haar man gedeporteerd naar Auschwitz; hij kwam om, zij keerde terug. De verbandmiddelenfabriek was toen overgegaan in handen van haar broer (Bromets vader Frans) en had veel verlies geleden. Er was ook nog een kwestie met een huis, die is niet echt opgehelderd.
Tante Annie spande een rechtszaak aan om de fabriek terug te krijgen. Ze kreeg hem toegewezen, maar liet hem twee jaar later liquideren. Alle schulden kwamen op de schouder van Frans' ouders terecht. Die had dus geen inkomen meer én een grote schuld.
Toen Bromet dit verhaal wilde checken bij zijn oude tante, bleek ze te zijn overleden.
Ook zijn jongere broer is intussen overleden, Bromet hoorde het pas achteraf.
Zoals zijn familie de problemen heeft doodgezwegen, zeg maar: ontkend, gebeurt dit in Israël ook met de Joden, die leven alsof er géén probleem is met de Palestijnen. Intussen is het land natuurlijk ook echt niet veilig....
Nee, het is nooit goed om problemen met je familie te ontkennen. Of mensen zelf te ontkennen.
'Niemand zou ontkend moeten worden,' was de les die hij geleerd had. Het trof me.
Soms pesterig; maar nu moedig, en integer.
Een van de geïnterviewden verklaarde, dat je gauw ruzie kreeg met deze dame, de oude tante Annie. Ik vroeg me wel af, hoe erg ze getraumatiseerd was. Terugkeren na de oorlog, zonder man, en geen huis en geen inkomen meer vinden...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten