Flyer
Aanvankelijk dacht ik 'hm,' bij het bekijken van Lenette van Dongens Roedel, dat gisteravond op de televisie uitgezonden. Het zinnetje: 'Wie heeft ook wel eens....., mag ik vingers zien,' is natuurlijk een leuke manier om het publiek bij je show te betrekken, maar dat hadden we al een keer gezien. Dat hoefde voor mij dus ook niet nog een keer. Daarom zat ik nogal sceptisch te kijken, en was niet zo snel bereid me gewonnen te geven aan deze cabaratière - die ik overigens totnutoe zeer bewonderde!
Ik vond haar outfit in pijjama (met aan het begin en eind een lammetjesbontjas eroverheen) lelijk; ik zag er de zin ook niet heel erg van in.
Lelijke pijama
Ik ben toch voor de bijl gegaan.... En om precies te zijn, gebeurde dat vooral met de scene waarin ze uitbeeldt hoe haar goede voornemens om af te vallen verstoord worden door de verleidster in haarzelf, die aanzet tot snoepen en drinken. Niet na te vertellen, zo knap.
En ik heb er ook geen beelden bij om te laten zien.
Hier is een typerende foto van de show: uitgeteld en ongeïnspireerd op de bank hangen.
En het gekke is, ik ging nadenken wat er allemaal tóch heel prima aan de show was. Ik noem dan allereerst een geweldig decor. Een achterwand van allemaal schermen waarop geprojecteerd wordt wat Van Dongen dienstig acht. Ik laat er hier enkele zien:
Gewoon met mooie kleuren
Wekker
Concertgebouworkest
Bij het 'sterfbed' van haar tante
Wat ik me pas achteraf bewust maakte, is hoe zij een consistent geheel maakt van haar show. Het gaat over iemand die alles al gezien en gedaan heeft, en die eigenlijk een beetje mies door het leven gaat. Ze heeft naar buiten wel een masker van 'I'm everey woman', maar zodra de deur achter haar dichtvalt, hangt ze in een stoel en is ongeïnspireerd.
Nee, dan haar tante, die tot aan haar dood bleef zingen en (en hier volgt steevast een kreetje met een operastem) zo, laten we haast zeggen: juichend in het leven stond.
In al deze 'laat alles maar'- gevoelens komt het verlangen naar een hond op. Een hond! Ze moet er zelf om lachen. Maar die hond biedt troost, leven, alles wat ze nodig heeft.
Dit is thuis, met haar hondje. In de show laat ze op de schermen achter haar een hele rij van belachelijke en lachwekkende honden zien.
Haar gezicht is geweldig, met haar 55 jaar is ze nog altijd mooi, en buiten dat, vol expressie.
Dan neemt ze de draad weer op naar haar inspirerende, maar overleden tante. Ze brengt haar in verband met de geweldige ervaring die ze dit jaar had, toen ze Maestro won, de dirigeerwedstrijd. Ze beseft dat ze alles kan. Op het scherm achter haar verschijnt het Concertgebouworkest, met daarvoor een foto van haar tante. Lenette neemt de gouden baton ter hand die ze gewonnen heeft. Ze laat een onwaarschijnlijk mooie aria horen van haar tante, die zij dirigeert. Echt heel mooi!
Zo was ze in Maestro te zien, begin dit jaar. (of was het alweer vorig jaar?) Zij won glansrijk.
Zo timide staat ze dan weer bij het applaus.
En, wat leuk: haar hondje kwam het toneel oprennen om met haar mee te gaan.
Ik was mijzelf even helemaal vergeten bij haar.
En nog even over die pijjama: ze laat zich wel van haar kwetsbare kant zien. In geen opzicht maakt ze zich mooier, prima!
Filmpje, vijf minuten, Fitness; uit Roedel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten