Op YouTube is de gehele documentaire te zien.
Marco Niemeyer (foto hieronder) maakte zijn debuutfilm Little Angels, in samenwerking met Windmill Films en de Joodse Omroep. Ik geloof dat de omroep hem al in oktober uitzond, hij werd onlangs herhaald. Dat was tevens het afscheid van de Joodse Omroep als zelfstandige media-zuil, want hij gaat op in een fusie met de EO.
Marco Niemeijer
De film werd vertoond op het Nederlands Film Festival; hij kreeg de prijs voor 'beste Europese tv-documentaire', de Prix Europa.
Niemeyer vertelt het verhaal van zijn stiefoma en - tante. De oma is al bijna honderd, tijdens het maken van de film overlijdt ze. Ze doet haar relaas, en soms grijpt je dat bij de keel. Tegelijkertijd had ik medelijden met haar dochter, om wat deze moeder bij háár aangericht heeft.
Oma heeft haar man en haar twee schatten van dochtertjes verloren in Auschwitz. De herinnering aan de kleintjes en het grote verdriet om hen zijn haar hele leven springlevend gebleven. Zelfs zo, dat ze haar nieuwe kind, haar dochter Tascha nauwelijks zag. Die dus op haar beurt een trauma opliep.
Moeder Enny en dochter Tascha samen
Enny met haar man en dochtertjes in de geljukkigste tijd van haar leven. Het was een prachtige vrouw, en het gezin was zo te zien ook welvarend.
De twee omgekomen kleine meisjes.
De film is aangrijpend, door het onderwerp, en door de toon. Dochter Tascha straalt ironie, ja sarcasme uit. Het klinkt af en toe grappig, maar onder de woorden voel je de pijn. Ze heeft altijd moeder moeten zijn voor haar moeder, ze weet als geen ander wat haar moeder nodig heeft. Ja, ze weet wat er in haar omgaat. Omgekeerd heeft de moeder het altijd alleen maar over haar verdriet om die omgekomen kindertjes.
Ik was daarom eerst geneigd het een wat nare oma/moeder te vinden. Dat blijft misschien ook wel een beetje zo, maar toen de oude vrouw, in wat ze zelf 'de laatste keer' noemde (dat er gefilmd mocht worden; en dat is ook uitgekomen) vertelde hoe ze haar kinderen verloor, beleefde ik de pijn helemaal mee.
Opvallend was trouwens ook, dat Tascha haar 'minachting' over leek te dragen op haar man. Zo blijft het ongeluk in een familie bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten