De vele namen van Pierre Bokma - Coen Verbraak, 2015

Twee mannen die ik bewonder om hun werk

Een heel mooie documentaire bij de zestigste verjaardag van Pierre Bokma. Een fantastische toneelspeler, die al twee keer de Louis d'Or won (beste toneelspeler).
Bijzonder vond ik aan hem hoe hij over zichzelf praatte: intelligent, met zelfkennis, niet ijdel, nadenkend. Zijn jeugd is interessant omdat hij vrijwel ouderloos is opgevoed, van het ene pleeggezin gaand naar het andere, of naar en van een internaat. De titel stamt ook uit deze jeugd: zijn naam veranderde ook nogal eens.

Bokma heeft drie kinderen, bij drie verschillende vrouwen. De jongste is een paar maanden.

Hij vond van zichzelf dat hij niet een echte kern had, dat was bij hem eigenlijk een soort leegte. Maar nergens, ook hier niet, werd hij ook maar een greintje larmoyant. Ik had het  begrepen als hij het wel was geweest. Maar hij zag ook in dat 'gat' in zichzelf nog wel een voordeel.
Soms heeft hij paniekaanvallen, die hij op deze oudere  leeftijd goed kan hanteren. Maar de eerste keer dat het hem overkwam, was verschrikkelijk: hij zat in het donker ergens in een keuken. Iemand zag hem zo, en begreep wat er aan de hand was. Dat begrijpen was al genoeg voor hem om er steeds beter mee te leren leven. Hij kan omgaan met zijn demonen. Soms heeft hij  zelfs zo'n aanval op het toneel.

Hij zegt van zichzelf dat hij binnen de kortste keren ergens de alfa-aap is. Zo ken ik hem, bijvoorbeeld in het programma De Vloer Op: altijd is hij anderen de baas. 

Bewonderenswaardig aan hem is ook, dat hij niet op routine wil gaan drijven met zijn spel. Dat kost hem steeds meer moeite, en ook dat is en begrijpelijk, én bewonderenswaardig.
Coen Verbraak, die hem interviewde, heeft hem een jaar gevolgd. We zagen de twee niet alleen in gesprek, we zagen Bokma ook bezig met de repetities van Tonio, naar het boek van Adri van der Heijden, over de dood van diens zoon. Ook was Bokma bezig met de Kersentuin van Tsjechov, en met een stuk over de banken (ik weet de titel niet meer; zou het De Verleiders geweest kunnen zijn?

Inderdaad: het stuk heette de Verleiders; sommige bankiers-toeschouwers verlieten boos de zaal. 

We zagen hem ook nog in actie met Gijs Scholten van Asschat, met wie hij samen een soort lezingen annex toneelspel opvoert, naar aanleiding van Shakespeare-teksten. Het leek me fantastisch om eens mee te maken. (Een acteur moet nooit schreeuwen, En dan geeft Bokma een partijtje 'stil acteren' weer, waar iedereen stil van werd.)

Met Gijs Scholten van Asschat, die op mij wel iets sympathieker overkomt dan Pierre Bokma.

Op de site van de NPO is de hele documentaire terug te zien, ZIE DEZE LINK.

En hier is de aankondiging van de documentaire te zien bij Pauw; het ontroert me te zien hoe ongemakkelijk bokma zich soms lijkt te voelen.