Hoes
Na de terroristische bomaanslagen op 7 juli 2005 gaan twee heel verschillende mensen op weg naar Londen. Beiden zijn verontrust, dat hun kinderen wellicht betrokken waren bij de aanslagen, waarbij 59 mensen gedood en meer dan 700 gewond werden. Bekend zijn de beelden bij King's Cross in Londen. Het gaat om de moeder van Jane Sommers, een weduwe van in de vijftig. Haar man kwam om in de Falkland-oorlog. Ze leeft als boerin op het eiland Quernsey.
De andere is een oude man van Mali, die zijn leven lang bijna in Frankrijk heeft gewoond.
We volgen eerst de vrouw. Tot haar schrik bevindt zich de kamer van haar studerende dochter in een compleet zwart-Arabische wijk.
Hiernaast, in een steeg, is de deur naar haar dochters kamer.
Tevergeefs wacht ze daar op de komst, of tenminste op een bericht van haar dochter.
De oude, zwarte man met de dreadlocks komt aan in dezelfde wijk, Finsbury Park, speciaal Blackstock Road. We komen te weten, dat hij op zoek is naar zijn zoon. De paden van de twee ouders kruisen elkaar, ze lopen elke dag de ziekenhuizen af. De politie doet niets voor hen.
De vrouw beleeft schok na schok: dat haar dochter in 'zo'n' wijk woonde, was al erg; dat ze nu merkt dat haar dochter Arabisch leerde (eerste dacht ze zelfs: bekeerd werd tot de Islam) en zelfs met een zwarte jongen samenwoonde, waren even zo vele 'aardbevingen'. Die zwarte jongen is de zoon van meneer Ousmane. Hij van zijn kant beleeft de geschiedenis veel serener. Hij wordt door de politie ondervraagd, wat hij aan Elisabeth Sommers' achterdocht te danken heeft. Toch dragen ze elkaar geen kwaad hart toe.
Steeds kruisen hun paden elkaar.
Ze hangt overal foto's op van haar kind.
Hier schilt hij een appeltje voor haar; ze heeft haar excuus inmiddels aangeboden.
De gelovige Ousmane. Hij kent zijn zoon niet, hij verliet hem toen het jochie 6 jaar oud was. Hij zoekt hem voor zijn moeder.
Een gelovige moslimbroeder helpt.
De twee samen.
Hier denken ze, dat alles goed komt: de kinderen zijn gewoon naar Parijs.
Ze groeien naar elkaar toe. Hij mag zelfs bij haar op de bank komen slapen, in het appartement van haar dochter, als hij geen geld meer heeft om nog langer in Londen te blijven.
Dan lijkt alles goed te komen: ze horen van de houder van een reisbureau, dat de kinderen een ticket naar Parijs hebben geboekt. Gerustgesteld willen ze allebei terug naar huis en haard.
Maar de volgende dag brengt de politie het slechte nieuws: de twee jonge mensen zaten in de bus die in duizenden stukken is ontploft. De ouders kunnen hun kinderen zelfs niet begraven.
In DEZE RECENSIE vertelt Rachid Bouchareb dat zijn film over de bomaanslagen in 2005 er zó uit moest zien als deze film. Hij laat de confrontatie, of eigenlijk de ontmoeting zien tussen de twee werelden. Hij wilde speciaal deze acteurs hebben, Brenda Blethyn vanwege de emoties die zo duidelijk van haar gezicht zijn af te lezen, en van Sotigui Kouyaté (als Ousmane) omdat hij zo sereen is. Kaarsrechtop steekt hij ver boven Elisabeth uit. Een moslim zegt: het staat geschreven, een christen (Mw. Sommers is protestant) wil niets aanvaarden. Haar hele kennismaking met het Arabische Londen is tekenend (bijvoorbeeld: hoe kan een zwarte man een appartement verhuren aan een blanke vrouw.) Toch kunnen de twee uitersten elkaar óók begrijpen, en elkaar vinden, dat is de boodschap van de film.
Hij deed me in dat opzicht erg denken aan The Land of Plenty, die ik ook pas zag, van Wim Wenders. Ook daar een toenadering tussen twee verschillende werelden. Een overwinning op achterdocht ook.
Verder wilde Bouchareb een inkijk geven in het leven van immigranten. Zo is het exemplarisch dat de vader de zoon niet meer zag na diens zesde: hij ging immers werken in Frankrijk om geld te verdienen. Veel vaders keerden nooit meer terug.
Ook de tienerdochter op kamers die haar moeder niet verder informeert over haar doen en laten is niet ongewoon.
Trailer
De regisseur
Bouchareb maakte verder o.a. de films Days of Glory uit 2006, en Outside the Law. Hij is Frans-Algerijns, en geboren in 1953.
Sotigui Kouyaté, die al ziek was tijdens de opnames, overleed een jaar later.
Ik moest huilen bij deze film.
Ik zag tot mijn plezier, dat Brenda Blethyn de leidende rol heeft in de detective-serie Vera. Ik was al fan van haar, na London River, nu ben ik het helemaal!
BeantwoordenVerwijderen