Omslag
In het huis van de dichter noemt Jan Brokken een roman. Dat komt omdat hij zijn eigen, subjectieve rol erin speelt, hij kende de hoofdpersoon Youri Egorov. Voor mij heeft het alle kenmerken van een biografie, zij het dan dat Brokken duidelijk laat zien dat hij het is die hem beschrijft. We zien Egorov vanaf het moment dat hij de Sovjet-Unie ontvlucht. (Vanwege zijn homoseksualiteit.)
Ik vond het een mooi boek. Toen Egorov eenmaal ziek werd, werd het boek zelfs meeslepend. We alle ellende van de aids-epidemie weer mee.
Het boek had ook nadelen: er komen weer eens heel veel namen in voor, bijvoorbeeld van componisten wier werk Egorov vertolkt, en ook waar (en dat is overal ter wereld). Ook had hij heel veel vrienden en bekende mensen die iets over hem ten beste geven. Hij verkeerde nu eenmaal onder vele beroemdheden. (Was aan de andere kant graag anoniem, vooral als het om seks ging.)
Het leed geen twijfel dat Egorov een groot pianist was, ik was dan ook vooral heel erg nieuwsgierig naar hoe hij geklonken heeft. Ik vond verschillende filmpjes met hem aan het werk. Zie beneden, met verschillende componisten.
Het intrigeerde me dat Egorov zich vooral beïnvloed heeft gevoeld door die andere meesterpianist, Watislav Richter. Dat is ook mijn lievelingspianist!
Egorov staat als mens erg ver van me af. Hij doet extreme uitspattingen, met drinken, eten, maar vooral met de homoseks. Dat is mijn wereld eenvoudig niet. Brokken is daarin erg liberaal.
Een beetje hetzelfde gevoel van afstand heb ik met Brokken zelf. Hij is een man die intussen heel veel geschreven heeft, en ook heel veel succes heeft geboekt. Rijkdom is in zijn leven gewoon, evenals de omgang met sommige groten der aarde. Daarbij komt ook dat Brokken geen kinderen heeft, alle tijd had hij dus voor het maken van kunst - in zijn geval, het schrijven van boeken.
In zijn bewondering voor Egorovs pianospel kan ik me helemaal vinden.
Egorov werd in 1954 geboren in Kazan in Rusland. In 1976 vluchtte hij via Italië naar het westen, en kwam uiteindelijk in Amsterdam terecht. Hij woonde vlak bij de schrijver, die hem altijd hoorde oefenen.
Brokken noemt Egorov een dichter, omdat hij zich zo dicht mogelijk inleefde in de muziek. Hij kon een middag zogenaamd niks doen, maar had dat nodig. Zodoende kwam hij toch dichter bij de kern van wat hij met de muziek tot uitdrukking wilde brengen.
Een detail wil ik vermelden, omdat we daar hier thuis een discussie over kregen: als Egorov besluit te sterven (hij is dan al blind door de aids) is Brokken het daar niet mee eens. Egorov wil geen mensen bij zijn sterfbed die het niet met hem eens zijn op dit punt. Brokken vertrekt dan inderdaad. Egorovs vriendin Tatjana draait bij: was ze aanvankelijk ook op dit besluit van Youri tegen, nu niet meer. Zo zijn alle vrienden bij Youri's sterfbed, alleen Jan Brokken en zijn vrouw niet...
Ik vroeg me af wat ik zelf gedaan zou hebben in Brokkens plaats. Het was een moedig, maar zeer pijnlijk besluit, hetgeen Brokken trouwens zeer mooi verwoordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten