Hoes met hoofdrolspeelster Sylvie Testud
Mooie film van Jessica Hausner.
Jonge vrouw, Christine, die lijdt aan MS en volkomen bewegingloos in een rolstoel zit, gaat naar Lourdes. Ze geeft de indruk vooral te komen om aan de eenzaamheid te ontsnappen, en niet erg gelovig te zijn.
Dit is Christine, die gelaten kijkt naar het hele religieuze circus om haar heen.
Zo wordt ze 's avonds naar bed gebracht, door twee zusters.
En zo ligt ze dan met een room-mate op de kamer, een oudere dame. Zie het Mariabeeldje op haar nachtkastje!
Alles is gereglementeerd, bezoeken aan de kerk, aan de grot, het 'baden' in gewijd water.
De grot waar Maria aan Bernadette zou zijn verschenen.
Het jonge zustertje vertelt dat vrijwilligerswerk zo zinvol is. Je ziet Christine denken! Want later probeert het zustertje wel steeds het aan te leggen met een mannelijke vrijwilliger. Die gelukkig meer oog heeft voor Christine. (Maar haar op het einde toch laat staan.)
Overal schalt Ave Maria-muziek uit de luidsprekers.
En van deze priesterlijke ruggen word ik persoonlijk ook wat depressief.
Een zalvende priester, die het alleen maar heeft over genezing van de ziel, nederig aanvaarden van je lot, en ga maar door. Van alles waar je weinig voor koopt.
Ja, en hier is er dan een hoop gebeurd: niet een heel religieuze pelgrim wordt geraakt door een wonder, maar onze eigen Christine. Die eigenlijk meer op heeft met een culturele reis. En uitgerekend zij gaat weer bewegen en lopen. De andere pelgrims vragen de priester waarom God dit zo gedaan heeft, dit klopt toch niet?
De room-mate speelt een wat wonderlijke rol. Ze wil Christine graag verzorgen, maar vindt het eigenlijk maar niks als het juist haar veel beter gaat. Zij zelf kuste immers om de haverklap haar kleine stenen Mariaatje!
De eetzaal. Hier zwaait Cecile de scepter. Een waar kreng. Maar Cecile blijkt zelf kankerpatiënte te zijn, en raakt op zeker moment in coma.
Cecile. Echt een mooie kop voor een onsympathiek, maar tegelijk droevig personage.
Regiseuse Jessica Hausner.
Trailer
"The remarkable coup of the film is that it can be taken either as a testament to the power of faith or as a subtle undermining of it." The Independent.
Want de genezing van Christine blijft niet. Aan het eind moet ze toch weer voorzichtig gaan zitten, je ziet haar langzaam wankelen.
De film zit vol met ongemakkelijke, zeer sprekende momenten. Bijvoorbeeld als Christine blijft kijken naar de dansvloer, waar ze zojuist door de man die met haar gedanst heeft, alleen is gelaten.
Of zie de verschrikkelijke bedden, de kale slaapkamer. Of de manier waarop er ''gebaad' wordt: een mantelkapje wordt afgedaan, een kannetje water wordt uitgegoten over hoofd en schouders.
En alles uniform, allemaal een blauw mantelkapje...
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten