Hoes
Will Smith is feitelijk de enige hoofdpersoon in deze film; hij is de (bijna) enige overgeblevene na de apocalypse, die het gevolg was van een virusinfectie.
De film begint met een arts, Emma Thompson, die vol trots meldt dat kanker als ziekte overwonnen lijkt. Zij heeft een middel ontdekt dat voor 100% effectief is.
Maar drie jaar later blijkt wat het gevolg van haar middel is.
Wij als kijker ontdekken het stukje bij beetje. We zien New York met straten waaruit onkruid en bomen groeien; herten dartelen er overdag rond. Will Smith, als Robert Neville, een viroloog uit het Amerikaanse leger, jaagt op de dieren met zijn hond Sam. Als het donker wordt, verdwijnt hij op tijd zijn huis in, waar hij ramen en deuren hermetisch sluit. 's Nachts horen we angstaanjagend gehuil buiten. We weten dan nog niet wat er gebeurd is.
Het verhaal is naar de roman van Richard Matheson, met dezelfde titel, uit 1954.
Neville op zijn hoede.
Met zijn lieve hond.
Langzaam maar zeker wordt onthuld waarom hij zo treurig is.
In flashbacks komen we te weten dat de mensheid besmet is geraakt. Het gevolg van de ziekte was een zeer ernstig soort hondsdolheid. Mensen muteerden in een vreselijk agressief monster, dat alleen 's nachts kon opereren. Ze vraten de meeste andere mensen; de rest leeft nu 's nachts in de ruïnes van de stad. Robert Neville is immuun; een uitzondering.
Omdat Neville zo eenzaam is, smeekt hij de pop hem gedag te zeggen.
We zijn blij voor Neville dat hij zijn hond nog heeft. Want zijn vrouw en kinderen zijn omgekomen bij een helikoptercrash, toen de bevolking geëvacueerd werd. Neville wilde per sé achterblijven om een middel tegen de ziekte te vinden. Hij werkt in zijn laboratorium, en heeft een van de monsters ingespoten met een middel dat heilzaam bleek bij een rat.
Helaas loopt het ook in zijn leven verkeerd. Zijn hond gaat een donker huis is, Neville komt terecht bij van die lekkere monsters. Sam wordt gebeten, en is nu ook besmet. Neville moet hem wel doden.
Zo zien de honden daar eruit.
En zo de gemuteerde mensen; bloeddorstig en kwaadaardig.
Neville raakt zelf gewond. Gelukkig redt een vrouw, Anna hem; hier zitten ze aan tafel, met haar zoontje Ethan. Er blijkt toch een kolonie van overlevenden te zijn.
Ethan kijkt Shrek, die Neville uit zijn hoofd kent.
Intussen lijkt de antistof toch te werken. Het ingespoten monster ademt rustiger, het gezicht wordt al weer menselijker.
Anna wil Robert redden, en hem meenemen naar de veilige kolonie. Hij weigert, hij wil nog steeds een antistof vinden.
De monsters hebben de weg naar Roberts huis en laboratorium gevonden. Ze bedreigen hen. Neville laat Anna en Ethan ontkomen, samen met de heilzame antistof. Hij zelf gooit een granaat naar alle monsters, die allemaal omkomen... Mét Neville zelf, die door het nageslacht als een Legende herdacht kan worden.
Het is meestal geen onderwerp voor mij, horror en actie en zombies. Het is dikwijls niks dan nonsens. Maar deze keer was toch anders, en dat kwam door de uitbeelding van de eenzaamheid. Ook de verlaten stad, begroeid met onkruid, had iets wat me serieus beklemde.
Dus: ja, toch een goede film, spannend.
Trailer.
Het boek van Matheson werd al twee keer eerder verfilmd, in The last man on earth, van 1964 en The omega man van 1971.
Francis Lawrence was, toen hij aan deze film begon, een regisseur van videoclips.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten