Boekomslag
Ik vermeld dit boek, omdat ik aangestoken was door de vele lovende reclames. Bovendien leek het me goed het te lezen voor de volledigheid, na het lezen van Het verhaal van de Dienstmaagd.
Anti-abortus activisten in 2018 in Buenos Aires, verkleed als de dienstmaagden uit Atwoods roman.Beeld AFP
De Canadese schrijfster Margaret Atwood is overigens niet alleen bekend van de twee boeken over Gilead, de religieuze republiek waar vrouwen worden onderdrukt. Ze is er wel het meeste om bekend. Ze wordt ook vaak om haar mening gevraagd inzake vrouwenrechten - onlangs nog in Buitenhof, naar aanleiding van de dood van opperrechter Ruth Bader Ginsburg.
Zelf las ik nog twee andere héél goede boeken van haar: Alias Grace, en Moreel Verval. Atwood schreef verder nog dichtbundels, en over literatuur.
Illustratie: Nathalie Lees
Bij alle lof die ik Atwoord toeken, moet ik bekennen dat ik bij De Testamenten ben afgehaakt. Het kan aan mijn bui gelegen hebben, maar dat geloof ik toch niet helemaal. Hoe het ook zij, ik vond het lanzamerhand zonde van mijn tijd.
Het urgente dat ik had met Het verhaal van de dienstmaagd was in dit boek weg. Ik vind het te veel (of alleen maar) een verhaal om de plot. Dan word ik net zo kriebelig als bij sommige detective-jes op de televisie. Het zijn opeens allemaal draadjes, die bijeen gedraaid worden in een lekker ingewikkelde knoop. Die verschillende perspectieven alleen al irriteren me. Baby Nicole en Becka blijken opeens halfzusjes. Waar was wie, en op welk moment: daar draait het om. En om gruwelen en onmenselijkheden die we al kenden. Atwood raakt mij kwijt.
Een ander probleem heb ik met de spottende toon van het verhaal. Ik vind Atwood voortdurend 'leuk' doen. Na honderd bladzijden hoeft dat alles voor mij niet meer.
Zo verwoordt De Morgen het:
"De testamenten mist misschien de diepgang van zijn voorganger, waarin Atwood indringender over macht en identiteit schreef, en ook over liefde en seks, zaken die hier amper aan bod komen."
Illustratie: Nathalie Lees
Ook The Guardian heeft kritiek. Ik parafraseer:
Het happy-end stelt wat teleur. Bovendien verontrust het de recencent, naarmate de roman zich verder ontvouwt, dat er een gebrek is aan emotionele subtekst, of zelfs soms helemaal geen subtekst. In The Testaments zie je wat je krijgt, waarbij elke mogelijkheid van dubbelzinnigheid, schaduw of echte complexiteit (of de kans voor lezers om iets voor zichzelf te bedenken), keer op keer opgeofferd aan tempo en plot.
En:
..............Is Atwood bereid ruimte te laten voor haar lezer? (...) The Handmaid's Tale slaagt met lof in dit opzicht. Maar af en toe geeft De Testamenten het gevoel dat het al vaststaat wat er gedacht wordt, en wat wij dus ook zouden moeten denken.
Voor een samenvatting van het boek zie EDUCATIE EN SCHOOL. Voor de karakters uit het boek zie WIKIPEDIA.
En wat mij betreft altijd prettig te lezen zijn de recensies, ook deze, in DE GROENE.
Margaret Atwood tijdens de persconferentie van haar nieuwe boek. Beeld EPA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten