Louise Glück, Nobelprijs voor de literatuur 2020.

Deze week werd de winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur, 2020 bekend.

De Academie roemt haar dichtbundel "The wild iris" uit 1992. Daarin beschrijft ze in het gedicht "Snowdrops" de terugkeer van het leven na de winter. U kunt het gedicht lezen op de website van de Nobelprijs Literatuur.

Nobelprijswinnaar Louise Glück met oud-president Barack Obama in 2015.

Foto AP / Carolyn Kaster Glück is 77 jaar. 

Ik ken Louise Glück niet, ze is ook (nog) niet in het Nederlands vertaald. Wel vond ik één vertaald gedicht van haar, De wilde iris, uit haar bundel met dezelfde titel. De vertaling is van Erik Menkveld. Ik vond deze vertaling op DEZE SITE.

De wilde iris

Aan het eind van mijn lijden
was een poort.

Hoort: wat jullie dood noemen
herinner ik mij.

Geluiden, boven me, schurende dennentakken.
Daarna niets. De zwakke zon
fladderde over de droge grond.

Het is vreselijk te overleven
als bewustzijn
begraven in de donkere aarde.

Toen was het voorbij: dat wat jullie vrezen, bezield
te zijn en niet in staat
tot spreken, eindigde abrupt, de stugge aarde
gaf een beetje mee. En wat ik hield
voor vogels schoot lage heesters in.

Jullie die je de overgang
uit de andere wereld niet herinneren
ik zeg jullie ik kon weer spreken: wat er ook
terugkeert uit vergetelheid keert terug
om stem te vinden:

uit het hart van mijn leven spoot
een grote fontein, diepblauwe
schaduwen op een azuren zee.

Louise Glück, vertaling Erik Menkveld

Dit is de bundel uit 1992.

Ik vond nog wat mooie regeltjes + achtergrondinformatie in de RECENSIE TROUW.  Ik ga Glück zeker in de gaten houden!

Citaat in Trouw, uit het gedicht ‘Heldere ochtend’::

Ik heb jullie lang genoeg gadegeslagen,
ik kan tegen jullie spreken zoals ik wil—
(…)
ik kan niet doorgaan
mezelf tot beelden te beperken
vanwege jullie vermeende recht
mijn bedoelingen te betwisten:
ik ben inmiddels bereid jullie te overweldigen met helderheid.