Filmposter
Mooie film, voor een deel een road movie, over een oudere, cynische lerares Isadora, die werkt als brievenschrijfster op het Centraal Station in Rio de Janeiro, en het jongetje Josué, die onder haar bescherming komt, en met wie ze op zoek gaat naar zijn vader. 
Dit is de hoofdrolspeelster in 2015. Haar naam is Fernanda Montenegro, de artiestennaam voor de Portugees-Braziliaanse actrice Arlete Pinheiro Esteves da Silva (Rio de Janeiro, 16 oktober 1929). Zij ontving diverse prijzen, waaronder een Golden Globe voor haar hoofdrol in Central do Brasil, en ook een Zilveren Beer.
Zo ziet ze er nu uit, ik denk voor een rol in een Braziliaanse soapserie.
Nog een poster.
Centraal Station Rio de Janeiro.
Walter Salles, regisseur.
De titel van de film, Central do Brasil, is op meerdere manieren te duiden. Hij slaat op het vertrekpunt — het centraal station van Rio de Janeiro — en op het doel van de reis die Josué en Dora maken — het binnenland van Brazilië. Door die reis is de film bovenal een road movie, een fysieke reis door een ontwricht land en een innerlijke reis naar identiteit, het binnenland van je persoonlijkheid.
Dit is de acteur Vinícius de Olivereira, links op zijn 31e, rechts op zijn 12e (zoals in de film). Walter Salles ontdekte de jongen toen hij op een vliegveld schoenen aan het poetsen was.
De film begint met een uitgebreid exposé, waar we Dora zien schrijven voor allerlei ongeletterde mensen. We komen erachter dat ze zeer selectief is in het verzenden van de brieven, haar leven is ook maar een manier om het hoofd boven water te houden. Ze bespreekt de brieven met haar buurvrouw Irene.
Zo vervult ze haar rol als brievenschrijfster; de analfabeten leggen haar hun hart bloot.
Met het jongetje Josué loopt het anders, omdat zijn moeder verongelukt, vlak nadat Dora een brief voor haar naar Josué's vader gestuurd heeft. Ze ontfermt zich over hem, maar zoekt ook nu alleen haar eigenbelang. Ze gaat zo ver, het kind te verkopen, en koopt een tv van de opbrengst. Dát verhindert Irene, die zegt dat ze die kinderen verkopen voor hun organen. Dora steelt het kind dan eenvoudigweg terug uit het weeshuis!
Vanaf dat moment wordt het een echte road movie, waarin ook weer allerlei ontroerende avonturen plaats vinden. Bijvoorbeeld reist ze mee met een man op wie ze verliefd wordt, althans: ze hoopt een ander leven met hem te kunnen starten. Maar dat gaat niet door, de man vlucht weg. Deze teleurstelling is ook weer reden voor haar om de zoektocht met het jongetje voort te zetten.
Rechts is één van de broers van Josué.
Uiteindelijk treffen ze twee broers van Joshua, de tocht lijkt ten einde. Dora vertrekt terug naar Rio, waar ze vermoedelijk eindelijk de brieven echt gaat posten die ze heeft laten liggen.
Beelden uit de film
Hij vindt dat ze een jurk moet dragen, omdat dat haar mooier maakt.
Dit is na een winkeldiefstal; de woede van de winkelier was terecht.
In deze eenvormige wijk vinden ze de familie van het jongetje.
Dora heeft een heel intrigerend gezicht. Haar karakter boeit ook, omdat ze totaal niet sentimenteel is. Ze verandert van egoïstisch naar menselijk.
Dit is Fernanda Montenegro met haar familie.
Trailer, Engels.
Een leuk compliment aan de regisseur vond ik, dat de film een hoog documentaire-gehalte heeft. De schildering van het armoedige leven in Brazlië is zeer geslaagd.
Ik kende Salles al als regisseur van de film Diarios de motocicleta, over Che Quevara. Verder produceerde hij de film Cidade de Deus, uit 2003, regie van Fernando Meirelles. Over beide films heb ik geblogd.
Slotopmerking: ik vond Central do Brasil wel mooi, maar ook iets te lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten