The Age of Innocence, Martin Scorsese, 1993.

“The Age of Innocence” is a partially ironic title in that the characters constantly feign naiveté to pursue their ultimate goals and ulterior motives. They consistently simulate innocence to try to get what they want, and to covet their actual desires. Each character seemingly knows of the other’s intentions despite their best efforts to come off as innocent and thus pure.

"The casting is supremely strong and dynamic in their performances. Lewis and Pfeiffer, in particular, are perfect in their ability to subtly create tension and repressed romantic infatuation. In the heart of the story is Ryder’s May, a deceptively calculating young woman who sees more than she puts on. She is too a robust supporting character in that has many shades of cunning despite her seemingly innocent nature."

Boven: twee filmposters

Ik vond het geweldig om deze film nog eens te zien, na meer dan twintig jaar. En om de waarheid te zeggen: om hem dit keer heel anders te beleven dan de eerste keer, in 1993. 

Ik was toen vooral getroffen door de kwaliteiten van 'het kostuumdrama', hetgeen bij deze film niet alleen  de kostuums betrof, maar ook de aankleding van de interieurs, de schilderijen, en bovenal: de dinertafels. Ik laat daarvan een paar foto's de revue passeren: 

Om nog even over de prachtige uiterlrijkheden door te gaan: er is een hele leuke site over de kostuums, zie DEZE PAGINA; daarvandaan onderstaande foto, van jurken van May en vriendinnen.

On display at Tirelli Costumes.

Zo zag het er in de film uit.

Ik laat nog wat foto's van het interieur van de rijke familie Mingot zien: 

En ten slotte iets van hun tijdsbesteding: 

Bals, dansen.

Operabezoek, onder en boven.

Boogschieten.

Nog een laatste woord over de rijkdom: Newland Archer, de aritocratische advocaat en hoofdpersoon, koopt gele rozen voor de vrouw op wie hij verliefd is, Ellen Olenska. 

Hij denkt dat het niet opvalt, maar er wordt natuurlijk over gepraat. 

Ziehier hoe prachtig Michelle Pfeiffers jurk kleurt bij de bloemen. Pfeiffer is Ellen Olenska.

May Welland (Winona Ryder) wordt uitgebeeld met om haar heen rose en wit. 

Ik citeer nu een stukje Wikipedia: 

De film speelt zich af in de rijkere bovenklasse van het New York in 1870. Newland Archer is een aristocratische advocaat die zich op aanraden van anderen verlooft met May Welland, een jong meisje van de bovenklasse. Op een dag ontmoet hij haar exotische nicht Ellen Olenska, een gravin die veel ophef veroorzaakt als ze aankondigt te willen scheiden van haar man. Iedereen kijkt neer op haar voor deze keuze en ziet dit als een onaanvaardbaar schandaal. Newland voelt zich daarentegen zeer tot haar aangetrokken en neemt het als enige voor haar op. Hij begint zich al snel af te vragen of hij wel gelukkig zal zijn met May, omdat hij liever bij Ellen zal zijn. Maar als hij haar verlaat voor Ellen, zal iedereen in New York hem de rug toekeren.

Ik kan het niet helpen: hier weer de schoonheid van uitbeelden, met behulp van de verlichting.

Waar ik in 1993 géén oog voor had, dringt zich dit keer bij me op, hoe 'erg' de film is. Scorsese zelf heeft dit zijn meest gewelddadige film genoemd. Opmerkelijk, als je aan zijn Taxidriver denkt, of Ragin Bull, of  Goodfellas. In The Age of Innocence komt geen druppel bloed voor. 

Wat is dan het geweld waarover Scorsese het heeft? 

Het is het geweld van de zich onschuldig voordoende familie, in het bijzonder de zich onschuldig voordoende May Weldon. Alles draait uiteindelijk om het fatsoen, om wat wel of niet behoort. Die verborgen dwingende wetten bepalen uiteindelijk het lot van Newland en Archer. Newland verlaat zijn huwelijk niet voor een leven met de vrouw die zijn grote liefde is, maar schikt zich. Zelfs als hij al ver in de vijftig is, en zijn vrouw overleden, keert hij niet terug naar Ellen. Dat is het einde van de film. 

De film is gebaseerd op een roman uit 1920, met dezelfde titel, van de schrijfster Edith Wharton.  

Boven en onder: Edith Wharton. Voor deze roman ontving zij de Pullitzer-prijs. 

Edith Wharton, geboren Edith Newbold Jones, 1862-1937, Amerikaans schrijfster en architectonisch ontwerpster.

 

Roman, 1920

Citaat Wikipedia bij deze roman:
"De druk van sociale conventies en de invloed ervan op de keuzes die mensen maken in hun leven, kan gezien worden als het belangrijkste thema van De jaren van onschuld, een druk die zich in de roman manifesteert in tal van subtiele gebeurtenissen: terloopse opmerkingen, toespelingen, veelzeggende stiltes, maar soms ook hard en direct. Hoezeer sommigen zich er ook aan proberen te onttrekken, uiteindelijk is de druk voor iedereen onontkoombaar. Zelfs de onafhankelijke, vrijgevochten Ellen Olenska geeft er op haar eigen wijze aan toe, al is het maar om anderen leed te besparen. Op een gegeven moment zegt Ellen tegen Newland Archer: 'Als het niet de moeite waard is om je dingen te ontzeggen en ze op te geven om anderen te behoeden voor teleurstelling en ellende - dan is alles waar ik om naar huis gekomen ben, alles dat mijn andere leven nu zo leeg en armzalig doet lijken omdat niemand daar iets om gaf - dan zijn al die dingen schijn en bedrog'.
Een onderliggende boodschap in de roman is dat het grote geluk maar voor weinig mensen is weggelegd en wellicht alleen in onze gedachten kan bestaan."

Ik besluit met nog wat plaatjes: 

Mrs. Manson Mingott. 

Ellen Olenska offert zich op voor haar nicht, zij wil haar niet ongelukkig maken. 

Cruciaal moment: juist als hij heeft medegedeeld dat hij wil gaan reizen, met de bedoeling Ellen Olenska achterna te gaan, vertelt zij hem dat ze zwanger is. Dat heeft ze al eerder aan Ellen vertelt hoewel ze het toen nog niet zeker wist. 

Trailer