Poster
De hoofdrolspeler in deze film is Adam Sandler, en volgens Roger Ebert is dit een film die laat zien hoe veel méér diepte Sandler in zich heeft dan zijn komedies tot nu toe te zien gaven. Alles wat tot nu toe alleen 'humor' was - te denken valt aan de films Billy Madison, The Wedding Singer en Big Daddy - blijkt in Punch-Drunk Love niet alleen maar mooi, maar ook agressie te zijn. Een donkerder kant van hem komt hier naar boven, hetgeen hem veel interessanter maakt.
Ik citeer uit Roger Ebert:
There is a new Adam Sandler on view in "Punch-Drunk Love"-- angry, sad, desperate. In voice and mannerisms he is the same childlike, love-starved Adam Sandler we've seen in a series of dim comedies, but this film, by seeing him in a new light, encourages us to look again at those films. Given a director and a screenplay that sees through the Sandler persona, that understands it as the disguise of a suffering outsider, Sandler reveals depths and tones we may have suspected but couldn't bring into focus.
Ik zelf kende Sandler niet zo goed, dat wil zeggen zijn gezicht kwam me bekend voor, maar ik herinner me geen filmtitels.
Deze film begint 'raar', je weet de eerste tien minuten niet wat je nou precies voor vlees in de kuip hebt. Barry Egan (Sandler) zit op een vreemd kantoor, in zijn eentje, en ziet een onbegrijpelijk auto-ongeluk voor zijn deur. Vervolgens wordt er een piano/harmonium voor zijn deur uitgeladen, en komt er daarna een jonge vrouw, Lena (Emily Watson, van Breaking the Waves) vragen of hij haar auto aan de garage daarnaast wil afgeven.
Bij zijn collega's op het werk wordt hij zeven keer achter elkaar aan de telefoon geroepen voor zijn zuster, en het duurt even voor je doorhebt dat hij ook zeven zussen heeft.
Al gauw maken we dan kennis met Barry's zwarte kant: bij een familiefeestje slaat hij de glazen deuren in.
Het harmonium is naar binnen gedragen en Barry beproeft het.
Uit eenzaamheid belt hij met een sexlijn, en de vrouw aan de andere kant belt hem de volgende dag terug om hem te chanteren. Als hij onwillig is, dreigt ze haar broertjes te sturen.
Intussen bloeit er een liefde op tussen Barry en Lena, die van de auto. Zij moet voor haar werk naar Hawaï, hij reist haar achterna.
Hij probeert in een flatgebouw de huisdeur van Lena terug te vinden.
Het clickt meteen tussen Barry en Lena.
Collega van Barry
Bij alle grappen kan hij behoorlijk wanhopig zijn.
Hij spaart airmiles om dat te kunnen doen, maar het duurt zes tot acht weken voordat die verwerkt zijn. Dit gegeven levert ook weer allerlei absurde grappen op.
Bij scene-wisselingen wordt dit kleurenspel gebruikt.
Philip Seymour Hoffman speelt de 'matrassenkoning', annex eigenaar telefoon-sexlijn.
Schitterende scenes rond het kopen van ik-weet-niet-hoeveel pakjes pudding, voor de voordelige airmiles. Schijnt op waarheid te berusten!
Etentje van de geliefden. Wat hem intussen toch weer zo gespannen maakt, dat hij 'tussendoor' even het toilet volkomen verwoest, uit woede.
Eenzame ochtend op kantoor.
Pianootje op straat. Absurd.
Zo dus.
Dank zij zijn enorme woede-aanvallen weet Barry de intimidaties en afpersingen van de broertjes van de sexlijn-eigenaar te stoppen. Hij slaat er vier in elkaar, de laatste (Philip Seymour Hoffman) kiest eieren voor zijn geld.
Hele leuke beelden als ze elkaar weer tegenkomen.
Lachen met die puddinkjes
De film loopt goed af, 'ze krijgen elkaar', misschien vooral dank zij zijn eerlijkheid.
Een hele leuke film!
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten