Op de omslag van dit boek staat: 'Een uitbundig boek over wat iedereen graag doet.'
Ik kreeg het van mijn buurman met wie ik samen duetten zing - een heel toepasselijk verjaardagsgeschenk dus.
Ik kocht het zelf voor een scheidend bestuurslid van ons koor, die het geluk van het zingen zo kon missen op onze (soms) nogal strenge koorrepetities...
Ik kon het boek slecht lezen. Ik kwam niet verder dan twee of drie hoofdstukken, en verder wat grasduinen. Soms raakte ik meegesleept. Ja, het tintelt, zoals het zichzelf op de achterkant aanprijst... Maar ik werd er een beetje moe van.
Het gekke is, dat ik zelf ook heel veel zing-herinneringen heb: zingen bij de vaat met mijn zus, schoonzus en broer (vierde stem!); zingen bij de piano met mijn broers en zussen rondom mijn spelende moeder. Zingen bij optredens van een andere broer, die de leider was van een bandje dat The Shadows imiteerde... Zingen met de gidsen, al wandelend waren we nooit stil. Op school zongen we, oh ja! Van de Pol pleit ervoor dat het zingen terugkomt op de basisschool. Natuurlijk, dat moet!
Ik herinner me niet veel zang van de lagere school, wel van de Mulo: met de hoogste klassen naar de zolder lopen, waar een piano stond. Meneer Jansen - op wie de hele school verliefd was - leerde ons daar dit lied, dat we met hartstocht (en vals!) zongen:
Al die herinneringen zijn me dierbaar, en natuurlijk herken ik mijn eigen gevoelens in die van de schrijfster van het boek.
Misschien ligt dat tintelen en huppelen wat ze in dat boek doet me niet. En kan ik ook niet goed tegen haar lofzang op geluid, ik houd wél van de stilte. Een huis waar je de tram langs kunt horen gieren, of om de zoveel minuten een ambulance, is niets voor mij. Ik houd van muziek, maar óók zet ik de radio soms urenlang uit!
Barber van de Pol is niet de eerste de beste, ze heeft ook niet het eerste het beste boek over zingen geschreven. Ze benadert zingen van alle kanten, raadpleegde diverse boeken, en geeft de lezer met elke zin weer nieuwe informatie op het thema.
Misschien doe ik het liever (zingen) dan dat ik er zo veel over lees. 'Het zal allemaal wel,' denk ik samenvattend.
Barber van de Pol
Verder over Van de Pol: ze is een bekend vertaalster van de Spaanse letterkunde, bijvoorbeeld van Don Quichotte de La Mancha. Vertaalde overigens ook Moby Dick, van Herman Melville! Ik zag dat ze in 2013 nog een lezing had gehouden voor het Instituut Cervantes in Utrecht.
Verder geeft ze les aan de Schrijversvakschool, ze doceert het schrijven van essays.
Het kan heel goed zijn dat het boek voor mij op een verkeerd moment is gekomen. Dat ik het op een ander moment in mijn leven met vreugde zal pakken en erover lezen.
Maar dat moment was niet nu.
Denkend aan vroeger kwam ik op deze herinnering; speciaal voor mijn zusje Anneke. (Let vooral op het Ave Maria, An!) Destijds, toen we nog gelovig waren, vonden we dit prachtig!
Sjef, voor jou is er ook nog Imaculata op YouTube te vinden; maar omdat het niet in jouw piano-versie is, heb ik hem hier niet opgenomen.
En voor het vriendje die het niet geworden is, maar met wie ik wel altijd dit liedje zong op feestjes thuis, als we 'Drie maal drie is negen, ieder zingt zijn eigen lied' deden:
Frans, voor jou vond ik deze hit. Ik bewonderde je zo omdat je jezelf pianospelen had geleerd, en wij alles aan je mochten vragen: jij speelde het! Zodat wij des te mooier konden zingen.
Luister maar:
Ter nagedachtenis aan mijn broer Gerard hier een stukje van de Dutch Swing College Band. Zoals Frans The Shadows imiteerde, deed hij dat met deze band. Elke zondag repeteren 'tussen de schuifdeuren', Gerard op de banjo. Cool was dat!
Overigens was dit zonder zang. Maar Gerard kon zo mooi die vierde, bassige stem zingen bij de vaat... Ach, ál mijn broers en zusters én mijn beide ouders beïnvloedden mijn muzikale geschiedenis... Ik heb hier zo maar wat zang-toppunten genoemd. En dat allemaal naar aanleiding van Zingen is geluk...
Ik besluit met een YouTube-filmpje van een lied dat ik even leuk heb gevonden (en nog vind!) als Van de Pol. Hoewel we het thuis weer niet zongen. Luister maar:
Zo is Van de Pol uiteindelijk misschien toch geslaagd in haar opzet: ze heeft me gebracht bij mijn eigen dierbare herinneringen.
En zingen doe ik nog steeds.... Thuis, onderweg, en op mijn koor....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten