Studiebol: Roma, Alfonso Cuarón, 2018,

Filmposter

Eindelijk heb ik de film gezien, waar ik al lang naar verlangde. En dan wel niet in de bioscoop, maar via Netflix - het schijnt dat ik dan wel wat heb gemist qua geluid, bij voorbeeld als hoofdpersoon Cleo (dienstmeisje) in de stad achter een van de aan haar zorg toevertrouwde kinderen achterna rent. Maar alla.

Er zijn beelden in de film die me bij zullen blijven: bij voorbeeld in het begin, als we zien dat er met water wordt gegooid en een stenen straatje wordt geschrobd.

Begin van de film, geluid van gooien met water, schrobben..

Meteen de hoofdpersoon in beeld, dienstmeisje Cleo.

Later blijkt dit een soort carport te zijn, waar de vader des huizes met groot bombarie zijn dikke auto parkeert.

Dit is echt een grappige scene!

We zien hier op de foto al de hondendrollen, die een enorme ergernis zijn voor de heersende patriarch.

Ik wist totaal niet wat me te wachten stond met deze film, was alleen maar op de hoogte van de lovende kritieken. Opvallend was de grote hoeveelheid aandacht die uitging naar het huis; behalve naar de carport, ook naar de prachtige trap, de kamers, de keuken. De boekenkasten van Papa.

Dir prachtige beeld hoort bij de aftiteling aan het slot.

De titel Roma hint naar de gouden periode van de Italiaanse cinema, het neorealisme van grootmeesters Rossellini (Roma città aperta, 1945) en De Sica, die de ‘gewone mens’ portretteerden. Maar de naam is allereerst het Roma van Mexico-Stad, de wijk waar Cuarón opgroeide.

Uit de recensies maakte ik op, dat Alfonso Cuarón zijn jeugdherinneringen uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw heeft vormgegeven. Daarbij speelden het dienstmeisje Cleo en zijn moeder de hoofdrollen.

Yalitza Aparicio (1993) in 2018;

zij speelt de hoofdrol, Cleo. Prachtig, alsof ze niet speelt, maar het is.

Dit zal de verbeelding van zo'n persoonlijke herinnering kunnen zijn.

De film is traag, daar had ik in het begin een beetje last van - al is dat volledig overgegaan. Van de film vielen me een aantal zaken op: de enorme liefdevolle bejegening in het gezin. Dat wil zeggen: tussen de twee dienstmeisjes, de twee 'bazinnen' - moeder en oma van het gezin, en tussen deze vier en de vier kinderen. De vader stond daar weer buiten, dat was een 'gewone' macho, met alle aandacht voor vrouwen buitenshuis + zijn dure auto. Hij laat vrouw en kinderen dan ook in de steek.

Hier kan moeder haar man nog niet loslaten. Later is ze heel wat sterker, en bouwt een nieuw leven op, samen met haar kinderen en de dienstmeisjes.

Die liefdevolheid bleek bij voorbeeld, toen Cleo zwanger was geworden. Haar vriendje Fermin was er laf vandoor gegaan, en ik vreesde dat haar werkgeefster wel op een abortus uit was. Niets was minder waar.

Cleo was gek op de kinderen, en de kinderen op haar.

Cleo heeft ook een vriendje, Fermin. Ik vond het een heel leuke scene, waarin hij piemelnaakt haar zijn vechtsport demonstreert.

Moeder bij een super-vals spelende fanfare.

Een spannend stukje was, toen er een revolutie was uitgebroken, dat had met het inpikken van land te maken. Die onaangename Fermin - hij liet Cleo alleen zitten in de bioscoop, ging ervandoor, toen hij hoorde dat ze zwanger was - speelde ook een rol in die revolutie.

Cleo heeft Fermin hier aangesproken op zijn vaderschap. Hij blaft haar af en dreigt haar met zijn vechtstok. Wat een zak.

Cleo's bevalling luidt in tijdens die straatoproer. In het ziekenhuis maken we de bevalling mee, heel pijnlijk is het te zien dat haar kind doodgeboren wordt.

Nog geen minuut mag ze het vasthouden.

Een volgende heftige scene is als de moeder de dikke auto in de carport parkeert, ze hotst en botst van alle kanten tegen de muren aan.

Ze is nu alleen, we zien hoe ze zich herpakt. Zo zijn beide vrouwen verlaten in de film.

Ze gaan als gezin naar het strand, we zien een prachtige zee. Moeder gaat even weg, Cleo moet oppassen, maar kan niet zwemmen. De kinderen zijn te water en worden meegesleurd door de hoge golven. Cleo redt de kinderen.