Boekomslag
Boek met een mooie titel, uit mijn boeknkast geplukt. Nooit gelezen, nu maar eens bekeken. Geschreven door een leraar aan de land- en tuinbouwschool in Geel, België. Over hem, Dirk Verhaert, valt niets terug te vinden op internet. Behalve dat hij in 2011 een stukje schreef in 't Klaverblad, een schoolblad (?) bij de dood van collega biologie Els. Het stukje heet Klaproos. Zie DEZE LINK.Ik vond in ditzelfde tijdschrift - op een andere pagina - dat Verhaert in 2011 met pensioen ging; hij werd geboren in 1951.
Ik had wel wat meer van hem willen weten, maar ja.
NB: Er is wel informatie te vinden over een jongere Dirk Verhaert, die heeft te maken met het Vlaams Belang. Een ander dus.
Het boekje bevat mooie thema's, maar Verhaert brengt het geheel nogal kletserig. Het kon mij dus niet boeien. Het is of ik een oude zeurderige oom hoor vertellen hoe hij de wereld ziet; met heel veel voorbeelden, omtrekkende bewegingen. Hij maakt zich allerlei voorstellingen, en ik kan/wil daar niet in meegaan.
Bij voorbeeld:
'Als we onszelf nuchter bekijken en niet hollen van de ene activiteit naar de andere (want dat doen we graag als moderne mens), dan zien we hoe alles rondom ons beweegt: water, lucht, mensen. Wanneer we nu met groot technisch vernuft inzoomen (hij schrijft: inzoemen!), dan ontdekken we een warrelend spel van moleculen, atomen en atoomdeeltjes. Alles hotst en botst. Observeren we met diezelfde nuchterheid nu de gedachten binnen in onszelf, dan zien we die kolken als een nooit eindigende stroom. Waar is dan die onverwoestbare kern? '
Ik heb moeite met dit soort taalgebruik, dat maar met beelden eerst ronddwarrelt vooraleer ze bij het eigenlijke thema komen. Vooral dat we overal stoort me. 'Stellen WE ons voor dat we met vakantie zijn.' Steeds komt hij met voorbeelden of voorstellingen waarin ik me niet herken, en waar ik ook geen zin in heb. 'Sommige mensen komen in een crisissituatie terecht.' - Ja hoor, vast. - 'ONZE rug doet pijn, maar waar begint die overbelasting?'
'WE gaan zitten voor het onbekende.' - Eh, even niet zo familiair. Ik hoor er niet bij! - 'Diep in onszelf leeft de wens om ONS te uiten.' - Wat weet hij daarvan?
Nee, hij heeft dit boekje niet voor mij geschreven, al heb ik het destijd gekocht op de titel. Toch staan er mooie dingen in, bij voorbeeld dit citaat van Etty Hillseum:
Etty Hillesum, 1914-1943
Ze schreef op 25 november 1941:"God, neem me aan Uw hand, ik zal braaf meegaan, zonder veel verzet, ik zal me aan niets onttrekken van alles wat in dit leven op me aanstormt, ik zal het naar beste krachten verwerken. Maar geef me af en toe een kort ogenblik van rust. Ik zal ook niet meer denken in m’n onnozelheid, dat die vrede, als die over me komt, eeuwig is, ik zal ook aanvaarden de onrust en de strijd die er dan weer komen. Ik ben graag in de warmte en in de veiligheid, maar zal ook niet opstandig worden als ik de kou inga, als het dan maar aan Uw hand is. Ik zal overal meegaan aan Uw hand en zal proberen niet bang te zijn. Ik zal proberen iets van de liefde, van een echte mensenliefde, die er in me is, uit te stralen, waar ik ook ben."
Verhaert noemt dit als voorbeeld van overgave. Hillesum ontroerde me. Maar het irritante commentaar luidt dan weer: 'WE hebben meestal niet door hoe belerend, hoe manipulerend ONZE dagelijkse taal wel is. Die andere taal, die poëtisch-intuïtieve taal, hebben WE ver naar de achtergrond gedrongen.'
Enfin, laat maar.
Het Onnoembaar uit de titel slaat natuurlijk op het mystieke, de stilte in jezelf, of de stilte die God is. Verhaert geeft een typering van mystici, die hij soms een beetje raar noemt. Hij slaat daarmee voor mij ook weer de plank mis. Vertel wat het is, graag wat zakelijk. - Enfin.
De hoofdstukken zijn:
luisteren, inkeren, weten, hebben, zijn, worden en poort.
Bij inkeren kom Zen aan de orde ('Als WE met zen beginnen gebeurt dat meestal aarzelend.' - Is dat zo??
Ik stop ermee.
Dirk Verhaert is er na dit ene boekje ook mee gestopt. Dit ene is nog antiquarisch te verkrijgen.
Ik raad het af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten