Hoes
Een film voor Canvas, aangeduid met vier of vijf sterretjes: dat wil ik altijd graag zien.
Zo ook deze.
Alleen wilde het geval dat ik de nacht daarvoor weinig geslapen had. Ik heb dat wel eens, opgewonden door te veel hooi op mijn vork, of boos op deze of gene door weet-ik-wat. ;-_
Ton had iets vergelijkbaars, dus het gebeurde dat wij beiden nu en dan in slaap vielen. Ik doe dus verslag van een film die ik niet met volle aandacht bekeken heb.
Dus vertel ik van wat ik wél heb gezien.
Su, altijd mooi; altijd weer anders gekleed.
Het gaat maar om twee mensen: Chow, een journalist, en Su, secretaresse. Ze wonen naast elkaar, en ze komen elkaar steeds tegen. Hun respectieve partners hebben een verhouding met elkaar. Zij willen anders zijn, dus terwijl ze erg verliefd worden, doen ze niets met die liefde. Die blijft tot het einde onvervuld. Je ziet wel het verlangen, de pijn.
Het aangrijpendste vond ik het slot: Chow staat in een tempel, en is vol van zijn verdriet. Zeker nu hij gezien heeft (hoeveel jaar na dato?) dat Su een kindje heeft.
De beelden zijn aangrijpend mooi. Su, gespeeld door Maggie Cheung, is prachtig, ook altijd verschillend gekleed. Chow, gespeeld door Tony Leung Chiu-Wai, heeft het 'masker' van 'het raakt me niet', maar dank zij het goede filmwerk zien we hem dus wel degelijk ook zonder masker.
Jammer dat ik zo moe was; maar zelfs nu, zo met dat halve kijken, heb ik toch een mooie herinnering aan deze film.
Een bekend straathoekje; hier treffen ze elkaar dikwijls. Ze hebben rekening te houden met alle conventies die hen verbieden intiem te zijn. Zo komen de huisbazen in hun appartementen mah-jong spelen.
Ik was net op tijd weer wakker om deze mooie beelden te zien. Zonder woorden deze eenzaamheid en teleurstelling in het leven uitbeelden.... Prachtig.
Ik las dat het verhaal speelt in 1962, en dat de laatste, overtreffende-trap-beelden gemaakt zijn in Angkor Wat. De spelers zijn de bekendste mooie spelers in Azië, en wonnen beiden prijzen in Cannes.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten