Mijn strijd 1, Vader - Karl Ove Knausgard, 2010 (2013).

Omslag

Het eerste deel van een romancyclus van de Noor Knausgard. In zijn geheel zal die zes delen omvatten. Hij is getiteld Mijn strijd, .en vier delen zijn nu uit.
Om me heen hoorde ik steeds meer over deze cyclus; ik gaf mijn zoon een exemplaar van Vader, zonder dat ik precies wist wát ik gegeven had; Knausgard verscheen in een documentaire op de televisie.
Pas toen begon ik te begrijpen, dat hij geldt als een tweede Proust, of een soort Voskuil. Nu heb ik zowel Proust als Voskuil gelezen, en van beiden ben ik bewonderaar. Het kon dus ook niet uitblijven of ik moest me in deze boeken verdiepen.
Ik ben niet teleurgesteld. Maar ik weet aan de andere kant niet zeker, of de vergelijking met de genoemde auteurs wel opgaat. In dit eerste deel is er sprake van een dermate grote schok, dat die wat mij betreft het geheel een heel andere tint geeft dan puur het binnenwaarts gerichte.

Netjes geknipt

Zeker, hij schrijft ook over heel kleine gebeurtenissen. Ik vind het knap, hoe hij associatief te werk gaat. Het is niet één-twee-drie te zeggen hoe hij zijn verhaal opbouwt. Juist als je midden in een spannend gebeuren zit, kan het zijn dat hij de verhaallijn weer afbuigt naar iets doodgewoons, bijvoorbeeld het beeld van een hijskraan tegen de blauwe lucht. Terwijl je juist dan wil dat hij doorgaat, doorgaat met waar hij mee bezig was.
Het is dus een spannend boek, dit Vader, en ik zag de wending die het verhaal nam helemaal niet aankomen.
Ik vind het ook mooi, hoe hij een keuze maakt uit zijn materiaal. De titel is Vader, en hoe graag ik ook zou willen weten hoe zijn moeder zich gedragen heeft onder de beschreven omstandigheden, hij vertelt dat niet. Ook die uitsnede uit de werkelijkheid vind ik boeiend.
Volgens het NRC (staat op de achterflap) is Knausgard 'een ruwe Noorse Proust.'

Hier lachend, maar dat doet hij geloof ik niet zo vaak.



Ruw zou ik het personage, of de auteur, nou juist niet willen noemen. Hij is heel sensitief, een beetje een kluizenaarstype, altijd maar bezig zich in te leven in de mensen om hem heen. Ja, wat hem overkomt beschrijft hij zoals het is. Maar is hij daarmee ruw? Iemand die het laatste deel van zijn boek alleen maar huilend kan beschrijven?
Hij is zeer openhartig, en dat zal nog wat worden, lees ik in de kritieken. Nee, dat nemen familie en vrienden een schrijver nooit in dank af, als hij met naam en toenaam over hen schrijft.

HIER kun je de documentaire Het uur van de Wolf zien, die de NCRV over Knausgard uitzond.

En hier de promo voor de documentaire.

Wat ik ten slotte nog als opmerkelijk wil vermelden, is zijn beschrijving van het Noorse en Zweedse landschap. Het maakt het identificeren iets moeilijker dan met bijvoorbeeld Voskuil. Wel moet het daar in het hoge noorden prachtig zijn.