Studiebol: The Florida Project, Sean Baker, 2017.

Filmposter

Deze tekst komt van ik-weet-niet-meer-welke-Amerikaanse-site:

De titel van deze wonderbaarlijk humanistische film van regisseur Sean Baker geeft een ironische draai aan de naam waaronder Walt Disney voor het eerst zijn plannen voor de 'gemeenschap van morgen' ontwikkelde voor de zogenaamde Sunshine State. Voor Disney was het "Florida-project" de utopische droom die uitgroeide tot de geldverslindende Walt Disney World. Daarentegen zijn de vervallen motels van Baker's zomervakantie-drama meer 'projecten' in de zin van de Amerikaanse sociale woningbouw:- de thuisbasis van gezinnen met lage inkomens die van de hand in de tand leven, net buiten de grens van de chique toeristische attractie.

Deze etablissementen liggen in Kissimmee, oostelijk van Eden aan de Route 192. De opzichtig getinte etablissementen dragen namen als het Magic Castle en Futureland, die een droom oproepen van plezier, fantasie en avontuur - hetgeen allemaal op gespannen voet staat met de harde economische realiteit. Paars en geel geverfde huizen kunnen niet verhullen dat veel bewoners in het rood staan, moeite hebben om huur te betalen en met tussenpozen uit hun kamers worden verdreven om mogelijke claims van ingezetenschap te voorkomen. Toch is het sprookje nog steeds springlevend voor de kinderen in het centrum van deze opwindend levendige film, die Baker treffend "een moderne Our Gang " noemt - een verwijzing naar Hal Roachs klassieke kindercomedies uit het Depressie-tijdperk. Zoals het anthemische nummer Celebration van Kool and the Gang ons er in het begin aan herinnert, zijn er goede tijden te midden van deze moeilijke tijden

Openingsscene, Moonee wordt geroepen door haar vriendje.

Nog iets meer over de inhoud van de film:

Hoofdpersoon is Moonee, een zesjarig meisje dat met haar moeder in één van die motelappartementen woont. Moonee haalt alleen maar kattekwaad uit, ze bedelt bij toeristen om geld voor ijs, ze bespuugt de auto van de buurvrouw, met vriendjes sticht ze brand in leegstaande panden, ze doet alles wat niet mag en wat vervelend is, en is hondsbrutaal. Ze heeft een moeder die zo mogelijk nog erger is, minstens net zo brutaal, levend van niks, zichzelf prostituerend, en er altijd op uit op de zak van een ander te teren. Ze zijn trouwens niet de enigen daar die zo leven!

Hulp krijgen ze van een soort conciërge, die de boel schildert en sleutels e.d. regelt. Willem Dafoe speelt die rol.

We krijgen een helemboel van het leven van dit gezin in deze subcultuur te zien, ik werd er eerlijk gezegd mies van. Een hopeloos gevoel bekruipt je, van 'dit komt nooit en nooit meer goed.'

Aan het eind lijkt er verandering te komen: moeder wordt door de Kinderbescherming gedaagd, ze lijkt uit de ouderlijke macht te worden ontzet.

Op dat moment verandert er iets in Moonee, ze huilt als een kind, eindelijk is er een andere emotie dan die van stoutigheid. Haar vriendinnetje begrijpt haar pijn, samen rennen ze weg naar Disney World, dat dichtbij ligt.

Brooklynn Prince als zichzelf, een echt ongelooflijk goede kind-actrice!

De rol van de zesjarige Moonee is ongelooflijk! Die wordt vertolkt door de zevenjarige Brooklynn Prince, de grote ontdekking van de film. Ik kon bijna niet geloven dat ik hier een actrice voor me had!

Er wordt beweerd dat de film uit zijn voegen barst van energie en humor: daar ben ik het niet mee eens. Energie ja, humor zag ik nergens. Alleen maar treurigheid, en zorgen.

Zeker dus géén feel-good-movie, maar wel indrukwekkend.