Central do Brasil, Walter Salles, 1998.

Filmposter

Mooie film, voor een deel een road movie, over een oudere, cynische lerares Isadora, die werkt als brievenschrijfster op het Centraal Station in Rio de Janeiro, en het jongetje Josué, die onder haar bescherming komt, en met wie ze op zoek gaat naar zijn vader. 

Dit is de hoofdrolspeelster in 2015. Haar naam is Fernanda Montenegro, de artiestennaam voor  de Portugees-Braziliaanse actrice Arlete Pinheiro Esteves da Silva (Rio de Janeiro, 16 oktober 1929). Zij ontving diverse prijzen, waaronder een Golden Globe voor haar hoofdrol in  Central do Brasil, en ook  een Zilveren Beer.

Zo ziet ze er nu uit, ik denk voor een rol in een Braziliaanse soapserie. 

Nog een poster. 

Centraal Station Rio de Janeiro.

Walter Salles, regisseur.

De titel van de film, Central do Brasil, is op meerdere manieren te duiden. Hij slaat op het vertrekpunt — het centraal station van Rio de Janeiro — en op het doel van de reis die Josué en Dora maken — het binnenland van Brazilië. Door die reis is de film bovenal een road movie, een fysieke reis door een ontwricht land en een innerlijke reis naar identiteit, het binnenland van je persoonlijkheid.

Dit is de acteur Vinícius de Olivereira, links op zijn 31e, rechts op zijn 12e (zoals in de film). Walter Salles ontdekte de jongen toen hij op een vliegveld schoenen aan het poetsen was. 

De film begint met een uitgebreid exposé, waar we Dora zien schrijven voor allerlei ongeletterde mensen. We komen erachter dat ze zeer selectief is in het verzenden van de brieven, haar leven is ook maar een manier om het hoofd boven water te houden. Ze bespreekt de brieven met haar buurvrouw Irene.

Zo vervult ze haar rol als brievenschrijfster; de analfabeten leggen haar hun hart bloot. 

Met het jongetje Josué loopt het anders, omdat zijn moeder verongelukt, vlak nadat Dora een brief voor haar naar Josué's vader gestuurd heeft. Ze ontfermt zich over hem, maar zoekt ook nu alleen haar eigenbelang. Ze gaat zo ver, het kind te verkopen, en koopt een tv van de opbrengst. Dát verhindert Irene, die zegt dat ze die kinderen verkopen voor hun organen. Dora steelt het kind dan eenvoudigweg terug uit het weeshuis!

Vanaf dat moment wordt het een echte road movie, waarin ook weer allerlei ontroerende avonturen plaats vinden. Bijvoorbeeld reist ze mee met een man op wie ze verliefd wordt, althans: ze hoopt een ander leven met hem te kunnen starten. Maar dat gaat niet door, de man vlucht weg. Deze teleurstelling is ook weer reden voor haar om de zoektocht met het jongetje voort te zetten. 

Rechts is één van de broers van Josué. 

Uiteindelijk treffen ze twee broers van Joshua, de tocht lijkt ten einde. Dora vertrekt terug naar Rio, waar ze vermoedelijk eindelijk de brieven echt gaat posten die ze heeft laten liggen. 

Beelden uit de film

Hij vindt dat ze een jurk moet dragen, omdat dat haar mooier maakt.

Dit is na een winkeldiefstal; de woede van de winkelier was terecht. 

In deze eenvormige wijk vinden ze de familie van het jongetje.

Dora heeft een heel intrigerend gezicht. Haar karakter boeit ook, omdat ze totaal niet sentimenteel is. Ze verandert van egoïstisch naar menselijk.

Dit is Fernanda Montenegro met haar familie. 

Trailer, Engels.

Een leuk compliment aan de regisseur vond ik, dat de film een hoog documentaire-gehalte heeft. De schildering van het armoedige leven in Brazlië is zeer geslaagd. 

Ik kende Salles al als regisseur van de film Diarios de motocicleta, over Che Quevara. Verder produceerde hij de film Cidade de Deus, uit 2003, regie van Fernando Meirelles. Over beide films heb ik geblogd. 

Slotopmerking: ik vond Central do Brasil wel mooi, maar ook iets te lang. 

Into the wild, Sean Penn, 2007.

Filmposter.

De film is gebaseerd op het boek van Jon Krakauer, uit 1996.

Auteur Jon Krakauer, geboren 1954. 

Regisseur Sean Penn; hij is ook een bekend acteur. Hij deed ook een groot deel van het camerawerk. Bekende films waarin Penn acteerde zijn “The Thin Red Line”) en “Mystic River”).

De film volgt het boek. Onderwerp is het waargebeurd verhaal over Christopher (Chris) McCandless, die na het behalen van zijn eindexamen en met de papieren voor de universiteit op stap, besloot de gevestigde maatschappij los te laten, en de vrije natuur in te trekken. Hij gaf een groot deel van zijn geld aan Oxfam, verbrandde de rest, en liet zijn auto aan de rand van de woestijn staan. Hij wilde met niks leven. 

Er zitten twee kanten aan dit besluit: ten eerste hadden hij en zijn zus een slechte relatie met hun ouders, vooral hun vader. Die had twee huwelijken tegelijk, en was gewelddadig tegen de kinderen. Peter Bradhaw van Teh Guardian zegt terecht dat McCandless 'zijn ouders strafte' met deze wilde reis de natuur in, die uiteindelijk tot zijn dood leidde. 

De andere kant van het verhaal is de invloed die McCandless onderging van bepaalde auteurs, vooral van Thoreau, maar ook van Tolstoi. 

Henry David Thoreau had veel invloed op McCandles: ook Jack London en Leo Tolstoi. 

 In het werk van deze mannen vond Chris McCandles ten slotte zijn ware aard. Hij schreef: "Ik ging de bossen in omdat ik welbewust wilde leven. Ik wilde intens leven, en alle merg uit het leven zuigen... een verpletterende nederlaag toebrengen aan alles wat geen leven was, om niet, als ik zou sterven, te ontdekken dat ik niet geleefd had.” (Henry David Thoreau). 

Dit is de echte Chris McCandles voor zijn bus in Alaska. 

Dit is hem ook; hij onderhield contact met zijn zus op zijn tocht. 

En dit is zijn verblijfplaats, tevens plaats van sterven. De bus wordt nog altijd door toeristen bezocht. 

Hier een bezoeker van de bus. 

Chris verandert zijn naam, hij noemt zich Alexander Supertramp.

Alexander Supertramp.

De film is prachtig door de geweldige natuuropnames. Precies de schoonheid en het ware leven dat McCandles zoekt, krijgen wij thuis kant en klaar op ons bordje. 

Hier zijn ontroering bij de schoonheid van de natuur. 

McCandles ontmoet ook verschillende mensen op zijn tocht, met wie hij een leuk contact heeft. Zo is er bijvoorbeeld een hippiepaar. 

Indrukwekkend is de ontmoeting met Mr. Franz:

Citaat uit de review van The Guardian: 

And veteran character actor Hal Holbrook gives a deeply moving performance as Ron Franz, the elderly man who gives him a lift, a meal and the offer of grandfatherly love and friendship just before McCandless fatefully disappears upcountry.

Dit is wat mij betreft een hoogtepunt van de film. Mr. Franz biedt Chris aan hem als kleinzoon te adopteren. Chris weigert, zoals hij iedereen afstoot.   

"You're wrong if you think the joy of life comes from human relationships," is one of the last things McCandless says to Franz. 

uit: THE GUARDIAN.

Over de andere rollen: Emile Hirsch speelt Chris; William Hurt en Marcia Gay Harden zijn de ouders, met wie Chris geen contact meer wil.

Pas bij zijn naderende dood beseft Chris dat hij zich heeft vergist, iedereen los te laten. 

Emile Hirsch, links, en Sean Penn op the set of “Into the Wild.”

 Emile Hirsch in “Into the Wild.”

 Onder en boven: ook bij deze mensen logeert en werkt hij een tijdje.

Deze foto van de echte Chris dook later nog weer op.

Dit is kort voor zijn dood, in deze kleding stierf hij. Emile Hirsche moest heel veel afvallen, om de uitgehongerde Chris goed gestalte te geven.  

 Emile Hirsch en Sean Penn als zichzelf. 

Broer  en zus in de film.

Trailer van deze schitterende film.

Enige tijd geleden verdiepte ik me al in deze geschiedenis, en ik las toen, dat Chris niet ver verwijderd was van een doorwaadbare plek in de rivier. In de film keert hij terug naar de bus, omdat hij het water niet kan oversteken. Hij had bij zijn terug-naar-de-natuur idealen geen kaart van het gebied..... 

Todos lo saben, Asghar Farhadi, 2018.

Filmposter

Prachtige film van de Iraanse regisseur Asghar Farhadi, die ik al kende van de films About Elly, en A Separation. 

De film is nog zeer recent, en ik was ervoor gevallen toen ik hoorde dat Penélope Cruz en haar echtgenoot Javier Bardem de hoofdrollen hadden.

Hier het sterren-echtpaar.

In de film zijn ze oud-geliefden, die elkaar na jaren weer treffen als Laura (Cruz) naar Spanje komt naar haar dorpje voor de bruiloft van haar zus. Paco (Bardem) is daar getrouwd met Bea, en heeft een finca, een wijndomein. 

Het bruiloftsfeest is erg leuk, en speelt zich pittoresk af in een schattig dorpje. Laura is hier zonder haar man, Alejandro, maar met haar tienerdochter Irene en een jonger zoontje. 

Laura stelt Paco haar dochter voor; een jonge knul op een brommer en Irene gaan lekker samen op de brommer aan de zwier; ze bezoeken ook de kerktoren, waar nog een insciptie staat van Paco en Laura.

Tijdens het grootse bruiloftsfeest verdwijnt Irene, het wordt duidelijk dat ze ontvoerd is en in gevaar verkeert. Hier zit Laura te hyperventileren.

Bij het zoeken naar Irene, en naar mogelijke oplossingen om haar heelhuids terug te krijgen, komen heel wat geheimen aan het licht, die allemaal te maken hebben met geld en grondbezit. Maar het allergrootste geheim dat boven komt, is dat Irene niet het kind van Aljandro is, maar van Paco. Dát weet iedereen eigenlijk al, alleen Paco niet. Een aantal recensies vindt dit een zwak punt, het is al van verre waar te nemen. Ik zelf vond het geen bezwaar, de onthullingen en de manier waarop er met de verdwijning en met het verleden werd omgegaan, hielden bij mij de spanning er wel in. 

Paco verkoopt zijn landgoed om het losgeld te betalen voor Irene. Arbeiders raken werkeloos, Paco maar ook zijn vrouw zijn hun hele bezit kwijt. Irene komt terecht, en vertrekt met haar ouders en broertje terug naar Zuid-Amerika. De vrouw van Paco, Bea, verlaat hem. De familie blijkt ook op de hoogte te zijn geweest van de ontvoering, één van de zussen of tantes - ik weet niet wie precies - verraadt zichzelf. De film eindigt met een gesprek tussen de Opa en een oudere tante, die het geheim dat zij ontdekt heeft, gaat delen. De film gaat helemaal op wit, einde. 

Voor meer details over de inhoud zie: HOLLYWOOD REPORTER.

Ricardo Darí, Asghar Farhadi, Penélope Cruz, Javier Bardem.

Dari is Alejandro.

Farhadi heeft ook een film in Frankrijk opgenomen, Le Passé uit 2013. Todos lo saben is zoals gezegd Spaans, en het dorpje met de gouden kleuren komt in het begin over als een idyllische, toeristische reclame. 

Trailer.