Boekomslag
Zonder uitzondering waren de recensenten lovend over dit werkje. Ik ga daarvan afwijken, het gaf mij niet zo veel als ik gehoopt had.
De eerste reden daarvan is, dat ik moeite had met de namen en de personen. Over wie heeft ze het toch allemaal? Het is niet het eerste boek dat ik van Mizee lees, en ik hoopte dat ik met mijn kennis kon aansluiten op dit nieuwe boek.
Mizee schrijft - en dat is de tweede reden dat ik soms helemaal de draad kwijt was - ook in ándere dan de fax-boeken over zichzelf en haar familie. Ik las De halfbroer, en Toen kwam moeder met een mes. Misschien zijn die boeken niet helemaal autobiografisch, toch bleven mij bepaalde ontwikkelingen bij: bij voorbeeld dat ze ophoudt met lesbisch-zijn, dat ze trouwt met Rob, dat er een einde komt aan haar behuizingsprobleem, enzovoorts.
Dit boek gaat weer terug naar 1997, dan is ze nog niet getrouwd, nog steeds arm en lesbisch. Wel sluit het boek aan bij De kennismaking, deel 1 van de Faxen aan Ger. De eenzijdigheid in de relatie is er al niet meer: Ger reageert hier wel op haar faxen, en ze ontmoeten elkaar ook regelmatig, als vrienden.
Met andere woorden, in mijn hoofd wist ik al zoveel, en van later datum, dat ik niet meer kon aansluiten bij dit tijdstip waarop zij begint: 1997. Ik moest bij wijze van spreken eerst vóóraf een studie doen, en daar had ik geen zin in.
En hoe leuk ik De halfbroer ook vond, veel humor die ik waardeer vond ik niet erg terug in deze Porseleinkast.
Dit is deel 3 van de Faxen aan Ger; het verschijnt 3 juni a.s.
Allesverpletterende, heet deel 3. Het is een aanhef die ze in deel 2 ook vaak gebruikt tegenover Ger Beukenkamp, en die me wat begon te irriteren. Ze is een beetje idolaat van die man, en ze vertelt ook wel waarom: ze kan zich volkomen uiten tegenover hem, zich helemaal uitspreken wat ze voelt en denkt - tóch kreeg ik er genoeg van. Ik zou misschien beter moeten weten, in aanmerking genomen dat ze pas 32 is als ze dit schrijft, en nog volop haar relatie met haar ouders (vooral haar moeder) aan het verwerken is. Ik weet hoe het dan helpt als je niets hoeft te verzwijgen tegenover iemand die naar je luistert. Maar het hoefde niet meer zo nodig voor mij.
Ik waardeer de eerlijkheid, en de onvoorwaardelijkheid van haar openheid. Dat ik daarbij soms dingen te lezen krijg die ik niet wil lezen, moest ik dan misschien maar op de koop toe nemen.... Toch vond ik de beschrijving van het matras met 'een laken vol spermavlekken dat niet gewassen werd', en dat 'nauwkeurig in de gaten gehouden werd als er visite op plaats nam', onsmakelijk.
Dramatisch is haar verhaal ook, met Mizees depressies en moeilijkheden, dat had ik al uit de andere boeken goed begrepen.
Maar ik geloof toch niet dat ik deel drie nog ga lezen.
Nicolien Mizee, zie DEZE RECENSIE IN TROUW.
Eerste deel van de Faxen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten