Aanvankelijk had ik geen idee waar het naar toe moest. Er kwam er een klok in beeld met het tijdstip, twee of drie uur in de middag. Toen kwam er een man een verhoorkamer binnen, met een politie-agent.
Hier lacht hij nog naar de camera.
De agent was uitermate beleefd, hij sprak af met de man om elkaar respect te betonen. Hij was daar alleen maar om informatie te verschaffen, wellicht kon hij helpen de vermiste vrouw nog levend terug te vinden. De deur was niet op slot, hij mocht weg als hij dat wilde. Ook kon hij ieder moment een advocaat inroepen, als hij dat nodig vond.Weer die klok. En opeens musici, die een stuk speelden, een modern stuk, Fatum. Violen.
Musici studeren Fatum van Paul M. van Brugge in.
Het verhoor ging verder. We zagen een paar regels uit het Hooglied.Deze misschien:
Zie, gij zijt schoon, Mijn vriendin! Zie, gij zijt schoon; uw ogen zijn duiven ogen. Weer muziek. En ook foto's van mooie bomen, bospaden en dergelijke.
Je voelde als toeschouwer dat het ergens heen moest gaan. Maar waarheen? En keken we nu naar acteurs, of waren dit echt een ondervraagde en een agent?
We kwamen erachter, dat de agent een viertal moorden onderzocht, die allemaal bewoonsters betroffen uit de straat van de verdachte. Bij de laatste dode, Jessica Elizabeth Lloyd, waren zijn bandensporen en schoenafdrukken gevonden.
'Hier kunt u niet meer onderuit,' zei de man. Alles sporen leiden naar U, U moet nu iets zeggen.'
Weer was het lange tijd stil. We zagen de verdachte - nu mag ik hem wel zo noemen - zwijgen en met gebogen hoofd zitten denken. Het bleef maar stil. Het Hooglied, de muziek Fatum en de bospaadjes passeerden weer allemaal de revue.
'Call me Russ', zei de man, die tot dan toe als Russell was aangesproken.
Toen kwam stukje bij beetje het hele verhaal naar buiten.
De beelden van de ondervraging, Hooglied enzovoorts, kregen er nu een luguber 'broertje' bij: we zagen dezelfde man in een rode meisjesbeha; in weer ander ondergoed; nog een keer als meisje verkleed, met een sterk behaarde borst.
We hebben de film ademloos uitgekeken, diep onder de indruk, natuurlijk van het schokkende verhaal van deze perverse moordenaar, verkrachter, pedofiel, en wat niet al. (Hij was bezeten van vrouwenondergoed, zoals uit de foto's blijkt. Hij had daarvoor 82 inbraken gepleegd in de periode 2007 tot 2009. Hij had een bepaalde volgorde in de manier van foto's nemen: eerst in de kast, dan op het bed (van het binnengedrongen huis), vervolgens aangetrokken, daarna foto's of video's van hemzelf, eventueel masturberend. Op een gegeven moment had hij zoveel foto's in zijn bezit, dat hij ze moest verbranden.
Waren deze inbraken behoorlijk raar, zijn daden werden van kwaad tot erger: hij viel vrouwen lastig in hun eigen huis, ging over tot verkrachten en uiteindelijk ook tot moorden.
De informatie over die foto's heb ik van internet; de documentaire volstond met het tonen van enkele foto's van de kolonel in ondergoed.
Flink geschokt waren we dus dus door de inhoud van het verhaal. Tegelijk ook waren we diep onder de indruk van de manier van ondervragen, door sergeant Jim Smyth.
Ik citeer:
Many people, such as journalist Michelle Lund, have commented that Smyth's soft-spoken interrogations (before he goes for the throat, trampling the criminal's arrogant certainty that Smyth can be fooled) are now literally textbook examples. Probably the most famous example is Smyth's 9-hour interrogation of Colonel Russell Williams. Smyth showed no sweat, no anxiety; but within an hour, kidnapper/rapist/murderer Williams was telling lies every which way but loose, while his body language confessed that he was lying; and halfway through the afternoon, Williams cracked and confessed to all his crimes. UIT DE JIM SMYTH BIOGRAFIE.
Williams geldt ook als een pedofiel, er zat in zijn verzameling ondergoed van 9-jarigen. Op elke foto staat hij met een ferme blik, alsof hij op legerinspectie staat. Fetisj-inbraken, worden het genoemd.
Ik herinner me plotseling ook terugkerende beelden van een slaapkamer. De kamer van Jessica, waar hij is begonnen haar te verkrachten? (Haar marteling duurde een paar dagen lang.)
De film is gemaakt door de Nederlandse documentairemaker Ramon Gieling, bekend van Un momento dado.
De film is in korrelkwaliteit, het zijn beelden van bewakingscamera's, 'the fly on the wall''. Gieling was ook vooral gegrepen door het feit dat het interview 'een meesterlijk voorbeeld van niet veroordelende ondervragingstechniek is.'Inderdaad, diepe buiging.
Detective Sergeant Jim Smyth werkt bij de Ontario Provincias Police's Behavioral Sciences Unit.
Smyth's interrogation techniques have earned the attention of other police agencies, law school classrooms, and even the general public..
Logo van de Canadese politie-eenheid van Smyth,
Onder en boven, de dader in zijn gewone leven.
Onder en boven, de geweldige Jim Smyth
Vriendin van Jessica toont Jessica's foto, als protest dat haar dood gebruikt werd tot vermaak. (in een film; er is inderdaad in Canada een film over gemaakt.)
Jessica Lloyd, slachtoffer
Marie-France Comeau; een eerder slachtoffer van Williams. Over haar dood werd verder niets vermeld.
Hier Russell Williams met zijn Vrouw, Mary Elizabeth Harriman. Zij zou op de hoogte zijn geweest van zijn daden. Hij hield de spullen in de kelder van zijn huis verborgen, en verkrachtte ook daar zijn slachtoffers. Dat deed hij tevens bij de vrouwen thuis, en in zijn buitenhuisje in Tweed (Jessica).
Het volledige verhoor is te zien op Youtube, waar Ramon Gieling het ook vandaan heeft. Tevens kunnen daar meer foto's gevonden worden van de kolonel.
Trailer van de film. Die concentreert zich dus op het interview, niet op het geheel aan misdaden van Williams.
Documentairemaker Ramon Gieling, geboren 1954.
NB: De rechtszaak tegen Williams speelde in 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten