The shape of water, Guillermo del Toro, 2017.

Poster

We waren behoorlijk nieuwsgierig naar deze film, omdat ie zo veel Oscars gewonnen had. We wisten niets van het verhaal, de achtergrond, maker, of acteurs. Zelfs niet wat voor genre het was. Dat maakt het aanvankelijk wel leuk om naar te kijken, je hebt geen benul waar het naar toe gaat. 

Maar eerlijk gezegd liep het bij ons al gauw op een teleurstelling uit: een Fantasy-film. Een ET voor volwassenen... En wat een clichés, wat een samenraapsel van voor de hand liggende loopjes en wendingen. En dan ook nog vol akelig geweld. In de officiële Internet Movie Data Base (IMDB) heet het trouwens een 'cold war thriller'. Ja, dat kan ook. Er kwamen Russen in voor, en spionage. 

Nu we weer een paar dagen later zijn, overweeg ik om mijn eigen rating toch iets te verhogen... 

Maar nu eerst maar de film.

De bioscoop in het pand waar Elisa en Giles wonen.

Het begin is cinematografisch heel spectaculair. We zien een gang en een kamer, ja een hele bioscoop onder water. Stoelen zweven rond, een vrouw ligt nog op de bank te slapen, lijkt het. Een slapende prinses, wordt gezegd. 

We gaan we terug in de tijd, het water verdwijnt, we zien de gang, de kamers, het interieur met stoelen en attributen allemaal gewoon op hun plaats. Het is er prachtig, vol met mooie details. De vrouw die we eerst op de bank zagen liggen, zet haar wekker af, ze maakt haar bad klaar, kookt een eitje, borstelt haar kleren, brengt een ontbijtje bij wat later haar buurman blijkt te zijn. Ze gaat naar haar werk.

Sally Hawkins speelt Elisa. 

Hier met haar buurman Giles. Ze doen hier zittend een tapdansje. Goh, wat leuk. 

Maar ik vergeet iets: ze is stom. Dat irriteerde me, het deed me aan na-apen van The Piano denken. Wat was de toegevoegde waarde van dat gebrek? Maar: zie beneden.

Hoe dan ook: de plek van haar werk ziet er gek uit, je hebt geen idee waar of hoe of wat het is. 

Elisa en Zelda op her werk met hun vaste attributen: emmer en zwabber.

De stomme 'prinses'  Elisa Esposito (betekent: wees) heeft een lieve, kletserige collega Zelda, gespeeld door Octavia Spencer. Ze werken bij Occam aerospace, wat dat ook moge zijn. Daar schrikken ze zich een hoedje, als daar een monster wordt aangevoerd, het 'creature from the Amazon.'

In een capsule het schepsel.

Strickland met zijn enge stok.

De grote boeman in de film is Michael Shannon als Strickland. Hij is de baas van Occam Aerospace, en loopt de hele tijd met een enge stok. In het begin verliest hij twee vingers, kennelijk in een gevecht met het monster. Die worden er wel weer keurig aangezet. Hij is uit op de vernietiging van monstertje. Strickland kauwt graag op goedkope snoepjes, slaat of prikt graag met die gemene stok van hem, en werkt met een generaal tegen de Russen.

Die twee vingers, die weer terug worden aangenaaid, gaan later toch gaan  afsterven. Vies. 

Hier weten we nog niet hoe gevaarlijk 'het' is. 

Maar onze prinses zoekt toenadering tot Dingetje, en brengt hem gekookte eitjes.

ET phone home.

Stiekempjes brengt ze zelfs een koffergrammofoon en platen mee, om Dinges te plezieren.

Dr. Hoffstetter, gespeeld door Michael Stuhlberg. Is humaan.

Er werkt een lieve laboratorium-geleerde, bij het bedrijf, die helemaal niet voor de uitroeiing van Dinges is. Integendeel. Hij is bovendien nog Rus ook.

Strickland wordt verliefde op prinsesje, maar merkt al gauw dat die hem tegenwerkt.

Dit vond ik dan wel weer humor. 

In gebarentaal zegt ze zoiets als: Krijg de klere.

Er ontwikkelt zich een liefde tussen Schepsel en Prinses. Zij weet hem met de hulp van Giles, de buurman, Zelda, en dokter Hoffsteter te ontvoeren. In een wagentje met wasgoed, ook al weer hetzelfde als in ET.

Hij wordt bij haar thuis ondergebracht. Hij woont in haar bad. Een keer laat ze de badkamer vol water lopen. Alles daaronder, woning Giles, bioscoop, lopen onder water.

Elisa en monster bedrijven de liefde onder water. (Toe maar!)

We weten inmiddels ook, dat Monster in zijn eigen habitat als een God werd gezien. Helaas wordt dit godje ziek in het bad van Elisa. Zie ET, ook al zo zielig ziek.

Hij moet terug het water in. Als het water van het kanaal hoog genoeg staat, zal het gebeuren. 

Dit vond ik wel weer mooi: Giles gluurt om een hoekje van de ondergelopen badkamer, en ziet hoe de geliefden letterlijk stralen.

Poster. Artwork by James Jean.

Doug Jones speelt het amfibische ding. 

Doug Jones, een hele lange magere man, speelt God-monster.

Het einde van de film is anders dan ET: Elisa springt met hem mee de diepte in. Dat van die godheid blijkt nog waar te zijn ook, het schepsel geneest zijn eigen dodelijke verwondingen, en ook Elisa doorstaat samen met hem het leven onder water. 

Einde film. 

Guillermo del Toro

De cast.

Hier nog even Elisa met haar koffergrammaofoon.

En hier het beest in Elisa's bad.

Ronduit lovend was deze Review The Guardian.
Als Jane Goodall die zich onder de gorilla's mengt zet de stomme Elisa haar angsten opzij en zoekt ze de confrontatie op. Het lijkt allemaal een metafoor over de wijze waarop we als samenleving vreemdelingen benaderen of zouden moeten benaderen.
Aha.... Zó had ik het nog niet bekeken. Vergis ik me dan toch?
De ommekeer in mijn gedachten werd ondersteund, toen ik zag wie Guillermo del Toro was: de maker van Pan's Labyrinth,2006, en The Devil's Backbone, 2001. Die laatste is een 'Civil War Ghost Story', over de Spaanse Burgeroorlog. Ik heb beide films geblogd, en vond ze ook goed.
Overigens wordt er in de review ook nogal eens gerefereerd aan The Beauty and the Beast. En aan Creature from the black lagoon Ron Howard. Ik ken beide niet.
Del Toro zelf noemt zijn film: a fairytale for troubled times.

Trailer

Homo's en zwarten worden ook nog expliciet verdedigd, in de figuur van Giles en Zelda. Ik mag dat dan clichés vinden, het past wel bij de definitie van Del Toro zelf.

Morgan Kelly is barman in een taartjestent; ik had niet eens door dat Giles, de buurman (midden), homo was en verliefd op deze barman.. 

Nog even over de stomheid van Elisa: natuurlijk heeft dat gebrek een functie: ze kan ermee communiceren met het wezen. Bovendien voelt ze zich met dit gebrek verwant aan hem, omdat ze ook niet aan de standaarden voldoet.
Bovendien is de film nog eens mooi 'beyond words'. Ha.
Voor de eerdere blogs van films van Del Toro zie mijn pagina's Pan's Labyrinth en The Devil's Backbone.

Dit is The Creature from the black lagoon, een film uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Lijkt inderdaad sprekend! 

Alleen was deze tegenspeelster bang voor hem. 

Dan ook nog maar even The Beauty and the Beast erbij gehaald. 

En ET, met een van zijn genezende trucjes... (The 'asset' (bezit), zoals Strickland hem noemt, kan er ook wat van.)

Pan in Pan's Labyrinth werd gespeeld door dezelfde Doug Jones, de lange dunnen acteur. 

Dit is de geest in The Devil's Backbone. Een tikje anders. Wel is de onthulling ook met veel water: in een zwembad.