Loving Vincent, Dorota Kobiela en Hugh Welchman, 2017.

Volgens een promotiefilmpje zou er maar één enkele foto overgebleven zijn van Vincent van Gogh; je ziet hem daar op het achterhoofd. De schildering hierboven is geënt op die foto, plus natuurlijk de zelfprotretten die we van hem hebben. 

Het schilderwerk waarmee deze film is gemaakt is erg mooi; het is ook heerlijk om alle voorstellingen die we van Van Gogh zelf gekregen hebben, tot leven te zien komen. 77 schilderijen zijn terug te vinden in de film. Ik laat er hier een paar zien: 

Caféterras bij nacht. Leuk om de serveerster te zien lopen. 

Het nachtcafé. 

Korenveld met kraaien. 

Sterrennacht 

Adeline Ravoux, dochter hotelhouder. 

Dokter Gachet.  

Brug bij Arles 

Postbode Joseph-Etien Roulin.

De makers verwerkten zo veel mogelijk originele Van Gogh-schilderijen in de film Loving Vincent als het verhaal toeliet. Het werden er 77. Soms gaat het om het volledige werk, soms om een deel.
Herkenbaar zijn de portretten van Marguerite Gachet aan de piano en haar vader, Dokter Gachet, melancholiek voor zich uit starend, het hoofd steunend op een elleboog. Andere herkenbare werken zijn Dorpsstraat in Auvers:

Dorpsstraat Auvers

en Landschap met het vervoer en de trein op de achtergrond.

Landschap met trein op achtergrond.

Het verhaal Loving Vincent is een mengeling van feiten, achterklap en verzinsels. Armand Roulin, zoon van de met Vincent bevriende postbode uit Arles (Douglas Booth, een acteur die doet denken aan een jonge Alain Delon) is een lichtgeraakte, aanklooiende jongeman. Hij stuit op een brief van de inmiddels overleden schilder aan zijn eveneens overleden broer Theo, en belandt via allerlei verwikkelingen in Van Goghs sterfplaats, Auvers-sur-Oise (niet ver van Parijs). Aldaar ontdekt hij dat diens zelfmoord wellicht moord was en vangt een tocht aan langs een reeks kleurrijke dorpelingen die allemaal zo hun beeld van de schilder hebben (en allemaal praten met een vet aangezet Brits accent).
Dit verhaal is wat mij betreft saai.

Wat de schilder zelf aangaat; zijn personage, enkel aanwezig in flashbacks in stemmig zwart-wit, is weinig enerverend. De whodunitvorm vereist een sympathiek enigma, en dus krijgen we een Vincent zonder scherpe randjes. We zien hem als een goedmoedig oompje kinderen op schoot nemen om een kip voor ze te tekenen (waar gebeurd), een breedgeschouderde, gevoelige man die zonder duidelijk aanwijsbare reden het dorp tegen zich krijgt.
Deze Vincent is mijlenver verwijderd van de manipulatieve en drammerige figuur die we kennen uit biografieën. Zijn ambitie en werkdrift worden hier nogal plat psychologisch verklaard als overcompensatie voor een vroeg gestorven broertje (dat ook Vincent heette). Op zulke momenten maakt ontzag plaats voor meewarigheid. Al die inspanningen met dít als resultaat?

Ik ontdekt nog twee aardige websites: de Loving Vincent Website, en die van de  Expositie Noord-Brabants Museum.

Postbode Roulin bespreekt met zijn zoon dat hij de brief van Vincent postuum moet gaan bezorgen.

De bewerking van het schilderij Marguerite Gachet aan de piano. Je ziet dus, dat de makers echte personen namen als model.

Dit zijn Hugh Welchman (producer), Dorota Kobiela en Pierre Niney (de stem van Armand Roulin)

Armand Roulin volgens Van Gogh

Armand Roulin volgens Loving Vincent

De transformatie van Armand Roulin

Dokter Gachet

Een van de weinige beelden van Vincent in kleur. Persoonlijk stelden mij die zwartwit beelden teleur, ze hadden lang niet die schoonheid als van de gekleurde.

Foto Expositie Brabants Museum

Kamer Vincent Van Gogh

Damian Lewis model voor Vincent.

Trailer

De titel komt van de ondertekening van de brieven die Vincent schreef aan zijn broer Theo: Your loving Vincent.

Overigens wist ik niet, dat Theo slechts twee maanden na Vincent overleed, aan de gevolgen van syfillus.