Nobody knows, Hirokazu Kore-ede, 2004.

Twee posters. Japanse film. 

Het is altijd wel grappig om posters van films te vergelijken: op de eerste zien we de hoofdpersoon van de film, terwijl hij even 'los' is van zijn moeilijkheden: eindelijk kan hij even spelen als een kind. 

Rechts zien we de vijf kinderen bij elkaar.

In Japan komt dit vaker voor: kinderen die in de stad door hun ouders in de steek worden gelaten. Dit verhaal speelt in Tokyo. Het is gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis.

Onder en boven: oudste respectievelijk jongste kind uit het gezin. Boven Akira, onder Yuki.

De regisseur met het tweede en derde kind, respectievelijk Kyõko (meisje rechts) en Shigeru, jongen links. 

Hirokazu Kore-ede

Goed gecast, als de kinderlijke moeder Keiko, die haar vier kinderen (allemaal van verschillende vaders) gemakkelijk in de steek laat.

Dit is de trap vlak bij het huis, waar alleen Akira uit kan, om boodschappen te halen. Altijd over deze trap.

Pianootje van Kyõko

Kinderen met moeder bijeen, begin van de film.

Moeder komt nog een keer tussendoor terug, maar daarna helemaal niet meer.

Deze poster is erg mooi als foto. Akira.

Zo keek die kleine meid.

Deze dia's geven tezamen een mooie samenvatting.

Trailer

De film is gebaseerd op een waar gebeurde geschiedenis in 1988, de zogenaamde Sugamo child abandonment case. Deze moeder had in werkelijkheid vijf kinderen, allemaal van een andere vader. Niet bekend was of deze kinderen ooit waren geregistreerd. Eén kind stierf al erg jong. Een ander stierf van ondervoeding tijdens de negen maanden lange afwezigheid van de moeder. Het lijk werd gevonden door de politie, toen de kinderen ontdekt werden. Een ander kind was vermoord door een vriend van de oudste zoon, en door die vriend begraven.

In deze film, Nobody knows, verandert Hirokazu Kore-ede het verhaal. Het jongste meisje valt van een krukje en sterft. De oudste jongen en zijn vriendin Saki begraven haar in een koffer, samen met haar geliefde knuffel, en brengen haar naar het vliegveld. Dat was nog een oude belofte van Akira. In de berm langs de startbanen begraven ze hun zusje. 

De Canvas-Cinemagroep was vol lof over deze film, vooral over de bescheidenheid van de regisseur. Geen Hollywood-overdrijvingen, of bolle muziek eronder. 

Maar eerlijk gezegd vond ik het echte verhaal veel rauwer dan hij ervan maakte. Een kind doodgehongerd... Het was zeer zeker een mooie film, maar het echte verhaal greep me meer aan dan dit verhaal.