We kregen van Tenny kaartjes cadeau voor de Literaire Salon met Nelleke Noordervliet. Ik ken Nelleke Noordervliet maar een klein beetje, ze schrijft colums in de Trouw - die ik lang niet altijd lees - en in mijn boekenkast staat haar roman In de naam van de vader, van 1994. Dat boek staat er al heel lang, ik heb het ooit gelezen maar ik weet er niets meer van.
Gepubliceerd in 1994, Noordervliet kreeg er de Multatuliprijs voor.
Ik vind Nelleke een mooie vrouw, en de laatste jaren zie ik haar wel optreden als voorzitter van de een of de andere jury. Hoe dan ook: ik ben wel geïnteresseerd in haar, en ik nam de kaartjes van Tenny graag aan!
We werden om 13.30 uur naar een tafeltje geleid waar al een drietal dames aan hadden plaats genomen.
Plaats van handeling
Het bleken mede-lezers van Tenny's literatuurgroepje te zijn. Zij waren al op de hoogte van onze komst. Grappig om kennis met elkaar te maken, met vrouwen van een leesgroep die al zo'n dertig jaar bij elkaar zijn.
Al zo'n dertig jaar bij elkaar!
Grappig was ook, dat de rest van het zwarte café - een zwart interieur is in de mode - afgezien van ons vijven, geheel en al leeg was.
Hier een foto van de heropening, na de recente verbouwing.
Zonde, want de broodjes waren heel lekker.
(deel van) De lunch.
Om half drie begon de Salon, Kleine Zaal.
José van het Leesteken leidde de middag met haar rustige stem en een uitstekend praatje in.
José Ferdinandusse
Nelleke bleek een rijzige, slanke dame, het haar en de make up waren precies zoals je het op de tv kunt zien.
Ze vertelde van haar afkomst, een gewone vader (automonteur) en een moeder, die zakken opstikte in een fabriek. Van haar opleiding vertelde ze verder niets, ik las dat ze gymnasium had gedaan en Nederlands had gestudeerd.
Ze kwam op mij 'heel gewoon' over, ze had geen enkele pretenties. Dat neemt iemand voor je in.
Ze vertelde vooral veel over haar laatste boek: Aan het eind van de dag.
Nellekes meest recente boek
Wat ik erg leuk vond was de opzet van dit boek: een vrouw benadert een bekende politica, met de vraag of ze een biografie van haar mag schrijven. Dat mag wel, maar de politica hoedt zich er wel voor dat privé zaken geheim zullen blijven. Daarover gaat ze zelf een dagboek bijhouden. Ik vond dat een leuk gegeven: twee lijnen van hetzelfde leven die langs elkaar lopen, en elkaar vast ook wel zullen kruisen.
Noordervliet vertelde dat ze doorgaans werkt met systeemkaartjes, waarop ze ideeën noteert. Als het stapeltje groot genoeg is, gaat ze aan het boek beginnen.
Systeemkaartjes
Soms heeft ze wel twee stapeltjes.
Behalve aan dit laatste boek vertelde ze nog veel over Mevrouw Gigengack. Een boekje dat een beetje buiten haar normale genre van geschiedromans valt. Ze beleeft er zelf ook veel plezier aan.
Mevrouw Gigengack.
Ze heeft een leuke 'babbelmanier' van praten, met enige luchtigheid. Het maakte de middag in het geheel niet zwaar.
Na de pazue was er gelegenheid tot vragen stellen, en toen werd mij duidelijk dat ze veel onderzoek doet. Haar belangstelling ligt nu eenmaal in de historie. Maar ze heeft ook veel gereisd, veel van haar boeken spelen in het buitenland. Het boek uit mijn kast speelt bijvoorbeeld in /Griekenland.
Hier te gast in Zomergasten.
Hier nog drie portretten van haar, twee jongere versies.
Noordervliet debuteerde pas op haar 41e, met Tine, of de dalen waar het leven woont, in 1987. Het gaat over het leven van de eerste vrouw van Multatuli.
Debuut, 1987,
Noordervliet ging ook nog wat dieper in op Altijd roomboter; over het leven van haar grootmoeder. Ze liet zien hoe zij de historie combineerde met fictie. Bijvoorbeeld door zich voor te stellen dat Sigmund Freud - die in de periode van haar leven gewandeld heeft met Mahler in de stad Leiden - bij haar binnen kwam voor een kopje thee.
Over Noordervliets grootmoeder.
Mahler en Freud in Leiden, 1910. Nelleke fingeert een ontmoeting tussen haar grootmoeder en Sigmund Freud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten