Studiebol: Lore, Cate Shortland, 2012.

Poster

Dit was een mooie film, hij kreeg vier sterren mee van de VPRO, en ik heb er ook 'met plezier' (kun je dat zeggen, met zo'n thema?) naar gekeken. In elk geval boeide hij me. Al waren er ook tegen-punten.

Het verhaal gaat over een meisje, Lore, de oudste van een gezin van nazi-ouders. Het is 1945, en de ouders laten de kinderen in de steek. Eerst vader, in zijn SS-uniform.

het succes van de nazi's is voorbij.

Maar moeder kiest zijn pad, en laat de kinderen achter met een vage opdracht: ga naar Hamburg, naar Omi.

De moeder, gespeeld door Ursina Lardi. Als ze weggat, loopt Lore achter haar aan. Ze zeggen niets, er is slechts bovenstaand oogcontact. Moeder draait zich om en loopt toch door. Een heel pijnlijk moment, erg mooi (schrijnend) in beeld gebracht.

Lore heeft nog een zusje, twee tweelingbroertjes en een jonge baby.

Ze gaan op pad, en we beleven deze barre tocht met hen mee.

Die voert door het Zwarte Woud, door een land dat verarmd is door de oorlog. Bovendien zit niemand op vijf hongerige monden te wachten. Ze worden weggestuurd (alleen de baby mag blijven, in het beste geval), zien lijken en verderf.

Het complete stel; op de achtergrond Tomas al in hun buurt. Het land is doods, kaal en verlaten.

Haar kracht en moed zijn indrukwekkend. Ze speelt goed, deze 18-jarige Saskia Rosendahl, als Lore.

Dan worden ze achtervolgd door een jonge man, die er eerst op uit lijkt Lore te verkrachten. Ze verzet zich. Maar dan blijkt hij hen te willen helpen, en hij kan dat ook heel goed.

Veel ravage en lege, verwoeste huizen; doden ook.

Lore ontdekt dat hij een Jood is, en ze komt met heel haar opvoeding in verzet tegen deze 'vuile Jood.' Hij blijft haar helpen. Hij vermoordt zelfs een man, het is noodzaak om een verkrachting te voorkomen, en aan een bootje te komen.

Kai Peter Malina speelt Tomas.

Ondanks alle problemen geraken ze in de buurt van een trein. Helaas wordt een van de tweeling gedood, een dramatisch moment.

Het land blijkt in zones verdeeld. Zo stuiten ze hier op Amerikanen.

In de trein worden ze gecontroleerd, Tomas is zijn portefeuille met papieren kwijt, hij smeert 'm.

Lore heeft die, en ze ontdekt dat Tomas helemaal geen Jood is: hij is niet de man van de papieren. Intussen is ze allang tot het besef gekomen van zijn onmisbaarheid, ze is wel anders over hem gaan denken.

Badderen onderweg.

Maar ze moet weer alleen verder, het groepje kinderen leiden. Ze bereikt, o wonder, Omi. Die is door de hele oorlog geen steek veranderd, ze wil dat de kinderen hun tafelmanieren (háár tafelmanieren!) in stand houden. Lore vreet dan van het brood, gooit de melk om en schuift die zo in haar hand. Ze vertrapt alle porseleinen hertjes op haar kamertje.

Hier controle door een Engelssprekende soldaat.

Ik zag op internet, dat de film in nogal wat steden vertoond wordt met een voorafgaande psycho-analytische inleiding. De tocht in het Zwarte Woud zou doen denken aan Klein Duimpje, of aan Roodkapje, Tomas zou de Boze Wolf zijn. Ik vond het opmerkelijk.

Van Lores Joden-haat blijft niets over, ze raakt volkomen afhankelijk van Tomas.

Ook is er ontluikende seksualiteit.

Iets anders opmerkelijks is, dat ook deze film gebaseerd is op een boek. Het is The Dark Room (Er is ook een vertaling, De Donkere Kamer). Het is een verzameling van drie novellen, waarvan Lore de middelste is. Alle drie de novelles stellen de na-oorlogse periode centraal, bezien vanuit het standpunt van de Duitsers.

Ik zei in het begin dat er ook minpunten waren: deze foto illustreert er één: soms waren er van die 'veelbetekenende camera-standpunten'. Zoals hier. Dat hoeft voor mij helemaal niet, het leidt me af, en irriteert me ook licht.