Posters; ik vond de rechtse erg mooi. Er zijn drie beroemde actrices: Meryl Streep, als Clarissa Vaughan; Julianne Moore, als Laura Brown; en Nicole Kidman als Virginia Woolf.
Ik heb deze film al enkele keren eerder proberen te kijken, maar steeds haakte ik af. Ik begreep hem gewoon niet.
Dat vind ik ook meteen het nadeel van deze film: je moet op de hoogte zijn van de bedoelingen. Een belangrijke sleutel ligt in de roman Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. Mrs. Dalloway, van Marleen Gorris, erbij leverde.
De film is opgebouwd rond dit boek van Woolf.
De film zelf is gebaseerd op dit boek. .
Maar goed: wijk keken eerst naar The Hours, vermoedelijk dus de verkeerde volgorde. Op aanraden van Tons fysiotherapeut, onder meer vanwege de muziek van Philipp Glass.
Een indruk van de muziek. Ik ben niet een groot liefhebber van Glass, maar deze muziek vind ik wel erg mooi, en ze past ook erg goed bij de film.
Een tachtigjarige Philip Glass.
Nu ik na het zien van een film er ook nog wat informatie op nasla, komt de film dieper bij me binnen, en begin ik in te zien waarom hij over het algemeen zo geprezen wordt. Ook door Tons fysiotherapeut.
De film begint met de zelfmoord van Virginia Woolf in het jaar 1941. Ze neemt afscheid van haar man Leonard met twee brieven, en loopt met een jas vol stenen in de zakken het water in.
De volgende scenes betreffen het jaar 1951 en 2001, ten slotte 1923. Elk jaar gaat het maar om één dag uit de levens van drie vrouwen.
In 1951 zien we de ongelukkige huisvrouw Laura Brown. Ze ontdekt dat ze lesbisch is, door een hartstochtelijke zoen die ze wisselt met Kitty.
Laura is zwanger, en doodt de tijd die haar drukt door met met haar zoontje Richie een taart te bakken voor haar jarige man.
Moeder bakt taart met zoontje
De taart mislukt, ze bakt een nieuwe (afgrijselijk blauw) en brengt haar zoontje naar de buurvrouw. Ze neemt haar intrek in een hotel, waar ze het boek Mrs. Dalloway leest van Virginia Woolf. Naast haar een batterij aan pillen. Terwijl ze slaapt, wordt ze - in een droom - overspoeld door water.
Na deze droom keert ze terug. Haar zoontje is niet meer dezelfde.
Ze ontwaakt, en keert toch terug naar haar kind.
In 2001 is Clarissa Vaughn bezig een feest te organiseren voor de dichter Richard, die een prijs gewonnen heeft.
Ze is alleen maar druk, en heeft geen oren naar zijn gevoelens.
Ze houdt deze Richard al jaren 'in leven'; voor hem hoeft het feestje niet, maar hij onderwerpt zich aan haar wil.
Bloemen voor de gelauwerde dichter.
Later op de dag - de voorbereidingen vermoeien haar en maken haar nerveus - keert ze terug naar Richard.
Richard lijdt aan aids. De relatie met Clarissa dateert van lang geleden, zij heeft nu een vriendin.
Mooie rol van Ed Harris.
Het gesprek tussen hen is nu veel echter, en middenin dat gesprek laat hij zich uit het raam vallen. Na zijn dood komt de moeder van Richard om de begrafenis bij te wonen.
Julianne Moore, mooi oud geschminkt.
Zij is 'het monster' dat Richard zijn leven lang innerlijk gekweld heeft. Het is de kleine jongen uit 1951. Moeder Laura had niet anders gekund dan haar twee kinderen verlaten.
Ten slotte zien we één dag uit het leven van Virginia Woolf.
Ik vond dit een mooie rol van Nicole Kidman.
Aan het schrijven aan Mrs. Dalloway
Ze wordt gedomineerd door haar man Leonard (die ze 'immens goed' noemde in haar afscheidsbrieven in 1941).
Ze rookte!
Ze komt op voor zichzelf. Haar depressies en inzinkingen zijn genoeg reden voor haar om zelf te willen beslissen over haar leven. Ze wil ook terug naar Londen.
Op het station
Hij stemt wel toe in de verhuizing naar Londen.
Ik las een aardige recensie, die wat parallellen trok tussen de levens van de drie vrouwen, met foto's erbij:
Te bed
Ochtendritueel
Boeketten.
De bron van deze foto's zit achter deze link: Leuke recensie. Ik las hier ook de verhelderende zin, dat Virginia Woolf de schrijfster is van Mrs. Dalloway, Laura Brown de lezer, en Clarissa Vaughan het karakter. Zo wordt de samenhang tussen de figuren mooi weergegeven.
Dit is Michael Cunningham, schrijver van het boek The Hours - met een citaat dat de titel verklaart: voor depressieve mensen duurt de tijd maar, en duurt maar.
Trailer
Regisseur Stephen Daldry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten