Mrs, Dalloway, Marleen Gorris, 1997.

Poster.

Toen ik de film The Hours bestelde bij de bieb, zat daar ongevraagd de film Mrs. Dalloway van Marleen Gorris, uit 1997 bij. Dat was prettig, want zoals in MIJN BLOG OVER THE HOURS  te lezen valt, is de film gebouwd rond het boek Mrs. Dalloway van Virginia Woolf. 

Voor mij was het dus goed deze film te zien, en nog beter was het, het boek van Virginia Woolf, de basis van alles, te gaan lezen. Daarover later meer. 

Nu eerst de film van Gorris. 

Net als in The Hours, volgen we ook hier de hoofdpersoon, Mrs. Dalloway, gedurende één dag van haar leven.  

We weten wat er in haar hoofd omgaat dank zij de voice over. 

Zij is rond de vijftig jaar, en lid van de aristocratie. Haar man, Richard Dalloway, is lid van het parlement. Beelden uit het nu wisselen af met beelden uit het verleden. 

Mrs. and Mr. Dalloway

Mrs. Dalloway is niet erg gelukkig, dat blijkt als we met haar haar huis binnengaan. Haar bed is steeds smaller geworden, ze slaapt alleen op zolder. 

Vroeger had ze nog veel verwachtingen van het leven. Ze was toen verloofd met Peter Walsh, maar die twee maakten samen erg veel ruzie. Ze logeerden dikwijls op een buiten, en bij een van die logeerpartijen kuste ze (of werd gekust door) Sally Seaton. 

De jonge Clarissa en Sally

De kus.

Het was ongetwijfeld een verliefde kus. Clarissa beëindigt de relatie met Peter voor die met Richard Dalloway. Ook kiest ze niet voor Sally. Ze is een uiterlijk, veilig leven gaan leiden, weliswaar zonder de ruzies die ze met Peter had, maar verder weinig om het lijf hebbend.

 

Gelijk met Clarissa's leven gaat dat van soldaat Septimus Warren Smith op. Hij is zwaar getraumatiseerd door de Eerste Wereldoorlog, sergeant Evans die voor zijn ogen overhoop geschoten werd, achtervolgt hem in zijn wanen.

 

Septimus

Dokter Holmes is niet op de hoogte van dergelijke ernstige stoornissen, en verwaarloost de klachten. Septimus heeft een leuke vrouw, Lucrezia, die probeert haar man de dokter van het lijf te houden. 

Als de arrogante man toch Septimus' kamer binnendringt, springt Septimus het raam uit. 

Mrs. Dalloway heeft in de loop van de dag bezoek ontvangen van Peter Walsh. Hij vraagt zich af wat er van haar geworden is, en hij ziet alleen de gladde buitenkant. Hij belooft op het feest te komen. Hij is uit India gekomen, waar hij een nieuwe liefde heeft ontmoet. Hij heeft steun nodig bij het vinden van een baan in Londen. 

's Avonds zijn we op het feest, waar belangrijke regeringsvertegenwoordigers aanwezig zijn, alsook Peter Walsh, Sally Seaton, en Elizabeth, de dochter van Clarissa en Richard. 

 

Die heeft voor een keer de steile domineesdochter van zich af kunnen schudden. Clarissa is eerst bang dat haar feestje mislukt, maar het draait toch allemaal lekker. DE oude (lesbische) liefde Sally Seaton is dik geworden, en trekt zich nog steeds van niemands mening iets aan. Clarissa wordt zo geconfronteerd met twee mensen, die haar leven heel anders hadden kunnen vormen, als ze aan een van die liefdes had toegegeven. Maar ze koos integendeel voor de veiligheid van Dalloway. Ze krijgt te horen van de zelfmoord van Peter. Ze kijkt zwijgend vanuit haar balkon over de stad. 

Na het bericht van de zelfmoord.

Wat mooi is aan de film zijn de beelden van Londen, en van de mensen en hun kleding. 

Zo ziet Mrs Dalloway er uit op haar tocht door Londen. Echt heel mooi. 

Het trauma van Warren Smith kan mooi getoond worden, dat is een voordeel van film ten opzichte van boek. Een nadeel daarentegen is weer, dat we de diepte van de gedachten van Virginia Woolf niet zo kunnen volgen als in het boek. Ik ben nu nog bezig met het boek, en vind dat er veel 'verloren' is gegaan met de film, ten opzichte van het boek. 

Maar als ik eerlijk ben, vind ik bijna altijd dat een film niet tegen het boek op kan.... 

Vanessa Redgrave op ongeveer middelbare leeftijd. 

De naam Vanessa Redgrave heeft een beroemde klank. Behalve dat zij in heel veel films en filmseries heeft gespeeld is zij politiek activiste. Bijvoorbeeld verdedigt zij het standpunt van de Palestijnen, en dat van de vluchtelingen.

Een heel jonge Redgrave.

En een hedendaagse.

Dit is Marleen Gorris, Nederlands regisseur, in 1992.

En dit is zij in 2017. Ik las dat zij onlangs instortte op een filmset; gezondheidsproblemen, 

De film heeft voor mij iets gedateerds, al weet ik niet goed hoe dat uit te leggen. Naarmate ik verder kom in het boek, waardeer ik de film wel iets meer. 

De karakters Clarissa en Septimus zouden aan elkaar gelinkt zijn, doordat beiden diep in zichzelf de wanhoop ervaren. Zelfmoord vormt een belangrijk thema.

 

Trailer.