Expositie Eye Filmmuseum.
Poster
Beide filmmakers, de Thaise Apitchatpong Weeresethakul, en de Braziliaanse Cao Guimarães, waren ons onbekend. We hebben een poging gewaagd iets meer over deze kunstenaars te weten te komen bij ons bezoek aan Eye gisteren.
Dit is een opname uit een video van de Thaise Weeresethakul. Hij werkt graag met vuur en vuurwerk, omdat hij graag het verschil observeert tussen licht en donker, en de overgangen.
Daarbij was ik vooral gefascineerd door deze video: vuurwerk bij een tempel. Af en toe lichtten de beelden zo mooi op. Zie ook de trailer.
Apichatpong Weerasethakul, Cemetery of Splendour, 2015. Bovenstaande film heb ik niet gezien. Ik begreep dat die uit een langere film komt van de kunstenaar.
De overeenkomst tussen de twee kunstenaars is volgens Eye dat beiden 'met hun gelauwerde werk een wereld oproepen waarin droom, zintuiglijke ervaring en werkelijkheid samenkomen. Ze nodigen de bezoeker uit om de rationele blik en ons eigen gestructureerde leven even los te laten.'
De Thailander is boeddhist; hij meent dat zijn werk het beste bekeken kan worden als het brein niet meer denkt. De beste tijd daarvoor is vlak voor het inslapen. Daarvoor liggen er in de zaal ook ligbanken met veel kussens, zodat je zo ontspannen mogelijk kijkt.
Om de waarheid te zeggen ontbrak mij daarvoor de rust.
Werk van Cao Guimarães:
Dit zijn twee opnames van een video van een grote zeepbel die zijn eigen weg aflegt in een leeg huis. Veel mensen (ik ook) bleven hier gefascineerd naar staan kijken.
Cao Guimarães, Da Janela do meu quarto, 2004; twee in de modder vechtende kinderen.
Cao Guimarães, Quarta Feira de Cinzas, 2006. Mieren slepen de confetti naar hun nest, op de dag na carnaval.
Cao Guimarães, Sin Peso, 2007 (zonder gewicht). Er was nog een andere video van hem, waarvan enkele seconden te zien zijn op de trailer: ook met licht materiaal, vitrages o.i.d., die wat heen en weer bewegen. Die vond ik nog mooier dan deze.
Trailer
Cao Guimarães;
Apichatpong Weerasethakul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten