Omslag
Na het stripboek, Wals met Bashir, was de film extra aangrijpend; nog aangrijpender dan de eerste keer dat ik hem zag. Ik was nu beter geïnformeerd, dus beter in staat de film te begrijpen.
Ik herhaal het nog maar eens: de film is bijna helemaal gemaakt met animatie-beelden. Het gaat om een Israëlische soldaat, Ari Folman zelf, die heeft gevochten in Beiroet, maar daar geen herinneringen meer aan heeft. Hij gaat met verschillende mensen praten, en dan komen de beelden weer terug in zijn hoofd.
De film bekritiseert oorlog in het algemeen, en uiteraard deze oorlog in het bijzonder.
Ari Folman, 19 jaar toen hij het bloedbad van Saba en Shatila (1982) meemaakte, op zo'n 100 meter afstand.
De eerste veteraan die hij spreekt, droomt van honden; hij schoot honden dood, omdat hij niet op mensen kon schieten.
Begin
In Nederland spreekt hij met een veteraan die bij ons rijk is geworden met kebab.
Zo herinner ik me precies de beelden van Beiroet uit die tijd.
De droom in het water; de psychiater Zahava Solomon legt uit waarom hij dit droomt, terwijl er in werkelijkheid geen water was.
Zahava Solomon, tekening en foto.
Hoe werkt het geheugen? Kun je je dingen herinneren die nooit hebben plaatsgevonden? Ja!
Voor sommigen was de dood en het kreperen van paarden indringender dan het doden van mensen.
Hoe gemakkelijk lijkt het leven als je veilig in een tank zit. Jonge Israëliërs, die ook nog eens op alles schieten. Alleen omdat ze doodsbang zijn.
Droom van een jongen die alleen de oorlog in wilde omdat hij geen vrouw dacht te kunnen krijgen. Hij heeft deze surrealistische droom, over zijn reis naar Libanon,
Folman schiet flairs af, zodat de Falangisten goed hun werk kunnen doen in Saba en Shatilla. Hij heeft alle gesprekken nodig om zich dat ten slotte te kunnen herinneren.
Dood meisje onder het puin, vluchtelingenkamp.
Deel van de doden in de kampen. Hier laat de film de animatiebeelden los, en gaat over in de werkelijkheid.
De muziek is ook indrukwekkend: zie hier het stuk This is not a lovesong.
The Guardian geeft hier een grote, heldere recensie.
Noch in Libanon, noch in Israël zijn ze blij met deze film - op uitzonderingen in Israël na. Natuurlijk sleepten de tegenstanders er weer de Protocollen van de Wijzen van Sion bij. - Alsof alles een complot tegen de Joden zou zijn.
Trailer
Ik moet nog een interessante opmerking toevoegen die ik vond op internet: dat deze film in de traditie staat van andere belangrijke oorlogsfilms, zoals Battle of Algiers, en Apocalyps now. Ik ben het daar helemaal mee eens, en ik ben Zomergast Abou Djaja dan ook dankbaar dat hij twee van deze films onder mijn aandacht heeft gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten