Fantasyfilm; eigenlijk niet mijn 'peace of cake'.
Poster.
Toch werd ik nieuwsgierig door de aankondiging in de VPRO-gids; dus toch bekeken, en nu ook nog een blogje. Ik heb wel leuke dingen ontdekt. Al was het maar het feit, dat de film gemaakt is naar een stripboek van Maurice Sendak, eerste uitgave 1963.
Maurice Sendak, 1928-2012; zijn ouders waren van Pools-Joodse afkomst.
Dat kinderboek is heel populair in Amerika, zie hieronder het echtpaar Obama, dat eruit voorleest.
ONDER DEZE LINK is een kort videootje te zien van het voorlezen door de Obama's; dit gebeurde voor kinderen ter gelegenheid van Pasen, 2016, op het gazon van het Witte Huis.
Het boek bestaat slechts uit tien zinnen, en heeft ook niet veel bladzijden; er moest dus wel enige aanpassing plaats vinden om het verhaal aan te passen aan de lengte van een film. Dave Eggers verrichtte dat werk.
Maurice Sendak schreef het boek ooit als zelf-expressie: zijn moeder noemde hem soms 'vilda chaya', yiddish voor wild beest. Eigenlijk wilde hij zijn boek 'Where the wild horses are' noemen, maar hij merkte dat hij geen paarden kon tekenen. Dus werd het things in plaats van horses.
Max boos alleen op zijn kamer. Hij heeft gezegd dat hij zijn moeder op zal eten, dit is zijn straf.
Hij werd vaak zonder eten naar bed gestuurd, en op een keer ontstond zo zijn droom van de wilde dingen. Zijn slaapkamer verandert in een bos.
Dat is al een belangrijk verschil met het boek, waarin de kleine Max Records van huis wegloopt en in een bootje de oceaan oversteekt, en bij een bos terechtkomt.
The Wild things die hij ontmoet willen hem allemaal opeten. Hij zegt dat hij hen kan helpen en dat hij hun koning is. Dat accepteren ze.
Max als de koning van de Wild things
Zo ziet de koning in het boek eruit.
Hij zou vooral gespecialiseerd zijn in een schild tegen eenzaamheid en verdriet. Daarom slapen ze bij elkaar op een wilde hoop, en creëert hij een speciale plek, een soort fort.
In het boek gaat het om de fantasie van een jongetje en zijn woede, in de film om zijn eenzaamheid en verdriet. Hij mist een vader, zijn tienerzus laat hem in de steek
Zowel film als boek kregen kritiek vanuit pedagogische hoek. In de zestiger jaren moesten kinderboeken vooral nog braaf zijn, dit boek was te donker, en kinderen zouden gemakkelijk gevoelens van verlatenheid kunnen krijgen.
Dit vond ik ook wat te eng voor kinderen.
De film kreeg, hoewel zo veel jaren later, eigenlijk dezelfde kritiek. eigenlijk vond men de thema's te veel voor volwassenen.
Ik zei het al: het prentenboek is populair in Amerika. Het werd in 2002 bewerkt tot een opera door de componist Oliver Knuss; Walt Disney deed er in 1983 tests mee voor een kinderfilm.
Er is een leuk filmpje waarin precies uit de doeken wordt gedaan wat de verschillen zijn tussen film en boek.
The Guardian: tien dingen die je moet weten van dit boek.
De beesten zijn in het boek allemaal familieleden van Sendak; in de film herken je eigenschappen van de vader en het zusje. Zie echter ook de recensie beneden.
Max in niet erg gelukkig in het begin van de film
Max met enkele van de verschillende Wild Things
Heel interessant en verhelderend vond ik dit stukje uit een recensie van Giant-Bomb:
Where The Wild Things Are's weapon is symbolism. It wields it often and with the grace of a poet. A second viewing of the film may be mandatory to truly appreciate the detail and effort that went into it. The Wild Things are comprised of seven different creatures: humble, loving Ira (Forest Whittaker), the mute and menacing Bull (Michael Berry Jr.), Judith, the pessimistic and rebellious one (an excellent Catherine O'Hara), the sympathetic yet plainly pathetic goat creature Alexander (Paul Dano), the consistently loyal Douglas (Chris Cooper), the affectionate and motherly figure KW (Lauren Ambrose) and, last but not least, the leading figure, Carol (James Gandolfini). These different creatures all represent a different aspect of Max's mind, thus showing the multiple personalities he has. He finds Carol to be the closest like him, accepting him without hesitation from the start.
Max also sees the worst of himself in Carol, shown by the hostility between them near the end. Carol goes on anger tantrums, tearing apart their houses which reminds Max of his similar situations at home when he wrecked his own house. This bond proves to be the film's strongest point, as evidenced by the bittersweet conclusion. When Max sails back home, Carol runs to him in an emotionally devastated state, finally cognizant of the harm his ignorance has caused. He is unable to embrace Max for one last time but emits a howl of such shaky sentimental stature that only tears or ignorant laughs from the audience will result. As Max sails into the sunset, Carol gets a last look at the boy who revealed the best and worst in him. The analogy here is how Max's father recklessly abandoned his family but did not realize his mistake until it was too late. The father misses his family dearly now, just as Carol's tears show, but will never be able to partake in that final endearment. Upon realizing this revelation, I was torn. Not in a long time has a film hit me with such an emotional blow.
Spike Jonze, regisseur; de producent was Tom Hanks.
Voor de rest van bovenstaand interessant artikel: Zie deze link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten