Poster
Dit is een hele rare documentaire. Ik heb zitten lachen, met ongeloof en met afschuw zitten kijken, en me uiteindelijk afgevraagd of het wel een documentaire wás.
Man met echtgenote en opgezette jachttrofeeën in zijn kelder.
Het ging om Oostenrijkse kelders - sinds het gruwelverhaal van Natascha Kampusch, die 24 jaar door haar vader was opgesloten in een kelder zijn 'kelders' synoniem geworden van verborgen kanten van mensen.
Natascha Kampusch
De film begon gruwelijk met een slang in een terrarium, die roerloos lag te staren naar een rat in zijn kooi. De eigenaar zat er al even roerloos naast. Je zag de slang milimeter voor milimeter opschuiven, de rat begon al voorzichtig te snuffelen aan dat 'ding' voor hem... toen de slang toesloeg, en in minder dan een seconde het witte beest wurgde. Wat een schrik. Toch!
Van alles komt langs:
Hier een groep vrienden die zit te zuipen onder het portret van Hitler. Ze maken samen blaasmuziek. Het schijnt dat deze lui thans vervolgd worden in Oostenrijk, want zo Hitler vereren mag niet meer.
Hier de man van een sado-masochistisch koppel. Zij kregen de meeste aandacht, en onze afschuw was hier het grootst.
Hier likt ie de wc-pot schoon, om maar één voorbeeld te noemen.
Een van drie schietvrienden met een hekel aan vreemdelingen.
De man boven verricht bijzondere ejaculeerprestaties; daaronder zit een masochiste in een te kleine kooi (het laatste gruwelijke beeld, hierna gaat de film op zwart) en onderaan de enorme wurgslang.
Wat gewoner: een waskelder. Alleen hoe de vrouwen erbij staan doet vermoeden dat het niet de bewoners, maar spelers zijn.
Deze dame houdt van pijn, maar ze werkt ook bij een instelling voor slachtoffers van huiselijk geweld.
Ook redelijk normaal: een barretje. Met het muziekje erbij en die roerloze mensen werd dit ook onecht. Samen met de heel vergaande seksuele scenes vroeg ik me serieus af (en ik niet alleen, bleek op internet) hoe 'echt' de documentaire eigenlijk is. Gaat het niet overal om amateur-acteurs?
De maker, Ulrich Seidl.
Trailer
De ontvangst van deze film was zeker niet kritiekloos. Behalve twijfel aan de echtheid werd Seidl ook liefdeloosheid verweten. Alles is kil opgenomen, met opgedreunde zinnetjes. Ook de roerloosheid van de mensen vervreemdt bijzonder.
Ik heb géé'n foto's kunnen vinden van de vrouw, die bijzonder levensechte poppen koesterde en knuffelde en weer terug in dozen legde. Op een bepaalde manier greep me dat aan. Een kinderloos iemand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten