I know why the rebel sings, Newsha Tavakolian, 2015-2016.

Het leek ons leuk om een het Prins Claus Instituut te bezoeken voor de tentoonstelling van Newsha Tavakolian, de Iraanse vrouw die onlangs de prijs van het Prins Claus Fonds gewonnen had. De expositie met die prachtige titel: I know why the rebel sings.
We kwamen voor een dichte deur te staan, in Amsterdam. Maar met een druk op de bel konden we naar binnen, om de foto's te bekijken.

De schermen met de video's van de vrijwel bewegingloze mensen, ten-voeten-uit.

De zaal lag onmiddellijk achter de voordeur, je stapte dus vrijwel meteen 'de huiskamer'  binnen.
Daar speelde een bandje allerlei natuurgeluiden af, die je in een bepaalde stemming brachten. Er hingen wat schermen van het plafond af, waarop per scherm één individu helemaal stil stond. Je zag dat het video-opnamen waren omdat de wind met een plastic zakje speelde, of een sluier deed opwaaien. Een man hield een rode jurk vast, net van de stomerij gekomen onder een plastic hoes, die meebewoog. Het was fascinerend om naar te kijken.
Rondom stonden kartonnen foto's, uitgevouwen harmonicabladen, en ik vond die erg moeilijk te bekijken. De onderste plank was op kniehoogte, ik moest echt diep bukken om iets te zien.

Aan de zijkant verhalen die ik moeilijk kon bekijken: te laag, te hoog, en te donker.

En zowel bij de bovenste als de onderste stond ik mijzelf in het licht, zodat ik er niet veel van meekreeg.
De tentoonstelling hield hier niet op: achter de wand hing bijvoorbeeld de prachtige foto van een Iraanse vrouw met tranen in haar ogen.

Hier helemaal achterin de mooie foto, die ik hieronder nog wat duidelijker laat zien.

Echt prachtig.

Verder hingen er nog heel wat in het trappenhuis. Dat ging aardig hoog, drie etages hoger. Maar het was ook al niet goed te zien overal en bovenal: er stond nergens wat bij. Ik wist dus niet precies wat ik zag. Zo kwam ik kwam ook niet helemaal achter de betekenis van de titel: I know why the rebel sings. 
Natuurlijk spraken de foto's hier of daar ook weer wél duidelijke taal.

Hier de zwarte lucht van een brand, of na een explosie.

Eerste foto van een serie over een prosituée, die zich omkleedt voor haar werk (voor Amerikanen).

Helemaal bovenin hingen knipsels uit kranten van foto's van Newsha, en exemplaren van tijdschriften met haar foto's. Ze is overal waar de actualiteit dat vereist in Iran, al erkent ze dat ze niet dapper genoeg is om echt daar te zijn waar het ook gevaarlijk is.
De tentoonstelling beoogt juist een totaalbeeld van haar werk te geven: zowel de intieme portretten, als de oorlog.
In onderstaand filmpje krijg je een goed beeld van haar werk - niet per sé van deze tentoonstelling. Allerlei mensen die in het commité ter beoordeling van de Prins Claus prijs hebben gezeten, doen het woord. Je ziet ook de totstandkoming van de mooie video's.  

Mooi, kort filmpje over Newsha en haar werk, en het oordeel van de Prins Claus-jury.

Zie ook mijn eerdere blog, Newsha Tavakolian.