Vivian Maier - Documentaire en Tentoonstelling FOAM, 2014.

In Trouw stonden 'de beste documentaires van het jaar 2014' genoemd. Daarbij Finding Vivian Maier, met een bijbehorende tentoonstelling in FOAM, Amsterdam.

Het bleek, dat Ton de documentaire al gezien had, en me er destijds al enthousiast over verteld had.
Een goede reden om het FOAM te bezoeken, en via Uitzending Gemist de film te bekijken. Hij is gemaakt door John Maloof en Charlie Siskel.
John Maloof vond in 2007 op een veiling in Chicago enkele koffers vol foto's, films en cassettebandjes. De foto's leken hem van meer dan gewone kwaliteit. Hij ging op zoek, begon met archiveren en catalogiseren.
Inmiddels staat de maakster van de foto's, Vivian Maier, bekend als een van de beste fotografen van haar tijd.
De film laat talloze foto's en films van haar zien, alsook interviews met mensen die Vivian gekend hebben.
Wie zij was, blijft een beetje raadselachtig. Zij was solitair, zonder man of kinderen. Er waren klaarblijkelijk ook geen nadere familieleden. Ze werd een 'nanny', maar wel met een met een gebruiksaanwijzing: ze stond op haar privacy, wilde niet gekend worden (gaf vaak een andere naam op, haar kamer was strikt verboden terrein), benaderde zelf mensen maar wilde zelf niet benaderd worden. Ze stierf in 2009 uiteindelijk in volstrekte eenzaamheid.  Uit één van de interviews bleek dat ze een 'donkere kant' had, sommige kinderen mishandelde ze.
Ze fotografeerde op straat, met een toestel dat voor haar buik hing; zo kon ze veel mensen portretteren zonder dat het opviel dat ze hen op beeld vastlegde. Dikwijls zag je haar zelf ook op de foto terug.

Zo dus.

Ik laat nu de foto's zien die me troffen. 

 

 

 

 

Zij zou dit zelf kunnen zijn: ze wordt beschreven als een zeer lange vrouw, nogal mannelijk, eerder marcherend dan wandelend door de stad. 

De trailer van de documentaire. Deze stapel herinnert me eraan, dat Maloof  ook al haar kleding, broches e.d. archiveerde, ze had zo veel bewaard. Uiteindelijk gaf hij de rest van alle films en foto's door  aan een professionele firma, het was te veel.  

 

 

 

Er werden op de tentoonstelling ook enkele van haar 8 of 10 mm films gedraaid. Het bijzondere daarvan was, dat ze heel alledaagse beelden laten zien, hierboven bijvoorbeeld, straatbeelden.

Wij keken naar een film over schapen, die in en uit een vrachtwagen gevoerd werden. Uit de documentaire bleek dat die op weg waren naar het slachthuis, één van 'haar' kinderen vertelde dit. Vivian had haar meegenomen, je zag het meisje ook op de beelden, in haar rode jasje. Het voelde als luguber een kind aan zulke beelden bloot te stellen. De slotconclusie van de film, gebaseerd op onder andere Vivians solitaire en paranoïde levenshouding (maar ook op haar bizarre verzamelwoede, van kranten o.a.) luidde, dat Vivian Maier aan een psychische stoornis moet hebben geleden.