Mijn oudste broer Jan promoveerde in 2007 op het onderwerp Matrimonium et Divortium ( zie helemaal onderin deze lijst, onder Wit, Johannes Jacobus de; daar staat de dissertatie in Pdf-formaat.) Mijn broer is behalve classicus ook jurist, in zijn dissertatie combineerde hij zijn kennis van het Grieks en Latijn met zijn rechtskennis.
Een beetje onduidelijk, maar zo ziet zijn dissertatie er op papier uit.
Mijn jongste broer Paul en ik waren paranimf .
Onder de portretten van geleerden.
Achter de pedel aan.
Mijn broer noemt zich nu Doctor Meester Doctorandus. ;-)
Jans vrouw Thea erbij, trappenhuis RUG.
En nog een keer, wat dichterbij.
Ik heb Jans dissertatie gelezen destijds, maar eerlijk gezegd staat me er niets meer van bij.
Ik haal deze geschiedenis weer op, omdat we zaterdag 29 november jongstleden in Delft waren bij een feestje van Rick en Liesbeth.
Rick is de zoon van Mieke Bogaard (zus Ton) en Peter Appleton.
Rick vierde zijn verjaardag, en Liesbeth vierde met familie en vrienden de publicatie van haar boek.
Liesbeths boek
Liesbeth. Ik ben erg trots op haar!
Haar man, onze neef Rick Appleton
Het feest - ik had begrepen dat het een soort receptie zou zijn, maar het was een echt feest - werd gehouden in het Postkantoor te Delft.
In deze (of anders net zo een) zaal.
Met deze taart voor Rick
En deze (boek)taart voor Liesbeth
Met mooie cadeaus
En alle Bogaardjes onder anderen aanwezig.
Ik bladerde door het boek, maar begreep er niets van.
Het boek: Shared Storytelling in Euripedian Distomythia bleek een uitgave te zijn van het proefschrift met dezelfde titel dat Liesbeth schreef bij haar promotie in 2010. Zij promoveerde in Oxford.
Het enige herkenbare was voor mij de naam Euripides.
Euripides
Een naam die ik wel kende van mijn eigen studie Nederlands, maar met wie ik nooit erg vertrouwd ben geweest.
Ik was van plan het boek te kopen en het te lezen, net als ik destijds dat van mijn eigen broer had gedaan.
Maar oh jee, wat een prijs, € 110,--! Het zal wel zo duur moeten zijn, als je een boek uitgeeft dat past in een serie met de titel Amsterdam Studies in Classical Philology, die de hele wereld over gaat.
Maar het is de vraag hoe ver ik zal komen met lezen. Dus nee, dat boek ging er voor mij niet komen.
Gelukkig wist Liesbeth raad: haar proefschrift staat wel niet volledig op het wereldwijde web, maar een aantal bladzijden is gelukkig wel te lezen, zie HIER. Je vindt daar de inleiding, en een klein begin van het eerste hoofdstuk. Genoeg voor mij om een globale indruk te krijgen.
Ik wil kort iets zeggen over wat ik gelezen heb.
Ik ken geen stichomythie, ik kan me er hooguit een voorstelling van maken. In het Nederlands schijnt het ook voor te komen, onder anderen bij Vondel en bij Brederode, maar ik heb er nooit kennis mee gemaakt.
Ik begrijp dat er voor het Grieks sinds de 19e eeuw onderzoek naar is verricht, en dat die zich geconcentreerd heeft op het formele, soms wat gekunstelde karakter ervan.
Liesbeth heeft twee nieuwe invalshoeken:
Ze kijkt ten eerste naar de versregels die dialogen zijn. Ze bestudeert die volgens de regels van het pragmatisme, dat wil zeggen wat betekenen die regels concreet. Allerlei dingen uit het gewone leven komen daarbij kijken, zoals verwijzingen naar de werkelijkheid, personen, leeftijd, geslacht; beleefdheid. Zó is er nog niet naar het oude Grieks gekeken, ze verwacht dat dit vruchtbaar kan werken.
Bij haar tweede invalshoek gaat het haar om verzen die vertellingen zijn. Ze bestudeert deze volgens de wetmatigheden van de narratologie. Daarbij komen vragen aan de orde als: zijn dit vertellingen die op de toekomst of op het verleden-gericht zijn; maken ze deel uit van het drama op het toneel of niet; vragen de vertellers om informatie, of geven ze die.
Hij heeft mooie dingen gezegd, die Euripides....
Wat me een beetje duidelijk werd, was dat hier iemand aan het woord was, die wat nieuwe beginselen introduceerde in het onderzoek. Ik kon me voorstellen dat de versregels met de moeilijke naam veel levendiger werden als je erbij betrok wat Liesbeth beschreef!
Ik vond het ook leuk, hoe zij erin geslaagd was allerlei facetten aan te brengen in de manier van kijken. Zo las ik bij het hoofdstuk Turntaking dat een spreker een andere spreker kan selecteren door bijvoorbeeld zijn naam te noemen, of door een gebiedende wijs tot hem gericht, of door een vraag. Verder kan een spreker iets doen terwijl hij spreekt, waardoor ook weer iets speciaals wordt uitgedrukt.
Het is natuurlijk maar een fractie van het hele boek, wat ik heb gezien. Echt lezen is uitgesloten, ik beheers het Grieks niet, het is mijn stiel ook niet.
Maar ik vond het toch de moeite waard om een heel klein tipje van de sluier op te lichten. Heel erg leuk om te doen, en Liesbeth:
Diepe buiging voor jou, met mijn petje af!
Ik vergeet het belangrijkste: wat is stichomythie? Het zijn versregels, afwisselend van de een naar de andere persoon, waarin iets verteld wordt. Het geeft het vertelde iets flitsends. Als ik het goed begrijp, kun je die boodschap zowel als een dialoog als als een vertelling (bijvoorbeeld het verhaal van een bode) zien.
BeantwoordenVerwijderen