The Devil's Backbone (El Espinazo del Diablo), Guillermo del Toro, 2001,

Poster 

Baby's met open rug op sterk water.

Spaans-Mexicaans drama, geproduceerd door Del Toro, samen met de mij bekende Pedro Almodóvar, productie.

Een-anders-dan-andere horror-film. Bij 'gewone' horrorfilms gaat het alleen om de effecten, hier hebben de bovennatuurlijke elementen ook emotionele betekenis.

Eerst over de titel van de film:

In Whitmanpioneer lees ik het volgende:



Del Toro’s supernatural setting, one in which ghost stories and superstition are fundamental to the movie’s plot and central themes, adds a beautiful backdrop to the film. The doctor of the orphanage keeps a collection of jars with preserved infants dead from spina bifida: hence the “Devil’s Backbone” of the title. Each jar is full of a special rum, called “limbo water,” which preserves the baby inside. It’s also rumored to have healing property: and the superstitious villagers buy it by the bottle, which in turn supports the orphanage. The boys pray to a giant bomb fallen in the yard and listen, with ears to the metal, for the ticking of its explosive heart. Vagaries of belief such as this are the “backbone” of the movie’s world.
The ghostly elements of “The Devil’s Backbone,” however, are neither the source of the horror nor central to the film. The truly frightening elements of the film are the forces that precede and create those imprints: greed and avarice, “Lord of the Flies” brutality and the crippling toll of civil war. “The Devil’s Backbone” creates monsters more believable and enduring than any man in a rubber suit: cowards and murderers, the dramatic rather than the fantastic. This is horror filled with brains, teeth, heart and relevance.

Ik ben het daar roerend mee eens: de film raakte me, al kon ik niet goed zeggen waaraan dat lag. Nu voel ik mij al langere tijd verbonden met de Spaanse Burgeroorlog, en dat zou de reden van mijn ontroering kunnen zijn. Maar inderdaad: de gehele film draait om méér dan alleen het griezelige. Jacinto, de oudere wees, die nu een soort conciërge (caretaker) van het weeshuis is, eet van twee walletjes, door zowel een relatie met Conchita te onderhouden, als met Carmen, de directrice. Hij is uit op het goud, hij weet dat dat er is. Het weeshuis is een plaats voor kinderen van de linksen die wees zijn geworden door de oorlog. Ter camouflage hangt er een groot kruis. Dat goud ligt met de kinderen een andere toekomst op te kunnen bouwen.

Het verhaal: Carlos komt in een weeshuis terecht, wordt daar gepest door Jaime. Carlos is echter niet bang, en onderzoekt het weeshuis. Hij heeft niet alleen Jaime tegenover zich, ook Jacintos pakt hem als hij kan. Carlos begrijpt dat hij het bed van Santi gekregen heeft. Hij hoort Santi ook ('degene die zucht'). Door zijn moed groeien de twee uiteenlopende karakters van de twee jongens Carlos en Jaime naar elkaar toe. Intussen woedt de Burgeroorlog verder, het Weeshuis is ook object van aanval van de nationalisten, zie de bom. Jacinto gaat er met de nationalisten mee vandoor, verraadt zijn verloofde, doodt haar. Hij keert terug en vindt het goud, hij wist dat het er was. Het weeshuis gaat in vlammen op. Carlos weet intussen, dat Jacinto  verantwoordelijk is voor de dood van Santi. De wezen gaan met elkaar in verzet. Met de hulp van Santi zal Jacinto ten slotte omkomen, in hetzelfde water als waar Jacinto hem vermoord heeft.

Jaime, de pestkop (Íñigo Garcés) Wordt tenslotte de vriend van Carlos.

Dokter Casares (Federico Luppi), de zachte leidinggevende. Houdt van Carmen. Hij drinkt stiekem van het limbodrankje van de baby's met open ruggetje op sterk water. 

Carmen, administratrice/directrice, Marisa Paredes. Heeft een kunstbeen. Vrijt met Jacinto.  

Dit is de grootste engerik: Jacinto, gespeeld door Eduardo Noriega.

Casares met Carmen. 

Je ziet hier wel heel goed aan het leer dat Jacinto bij de rechtsen hoort. 

Weer: de dokter met Carmen  

De bom op het binnenplein. Is daar tegelijk terecht gekomen met de geest van Santi. 

Carlos, hoofdpersoon. Verbeeldt de onschuld. Heet niet voor niets Carlos, naar Carlos I 

De arme Santi. 

Santi, als geest. Het verleden speelt op met een heel duidelijke reden. Hier bij de plaats waar hij de dood vond.

Met de dood van de dokter zijn de wezen geheel op zichzelf aangewezen.

Trailer 

Pan's Labyrinth is de zusterfilm van The Devil's Backbone uit 1992, aldus Del Torro, maar nergens wordt het hoge niveau van deze film gehaald. Een lust voor het oog, maar uiteindelijk zielloos en een tikkeltje onbevredigend.

Guillermo del Toro

Pedro Almodóvar