Onder en boven: posters.
Quentin Tarantino kende ik natuurlijk al lang, van onder andere Reservoir Dogs, Inglorious Bastards en Pulp Fiction. Ik wist dus dat me een goede, maar keiharde film te wachten stond. Maar ook een film met humor.
Het begin vond ik erg mooi, meteen pakkend; ik heb er een paar foto's van opgenomen. Je ziet heel lang een kruisbeeld, met een leeg sneeuwlandschap erachter. Het duurt lang, voor er een koets met zes paarden ervoor langs raast.
Pas dan verlaten we het kruisbeeld, en verplaatst de scene zich naar de koets.
De koetsier, O.B. Jackson, gespeeld door James Parks.
En dit soort mooie landschapsplaatjes.
In de koets zitten de premiejager John Ruth, geketend aan misdadigster Daisy Domergue. Hier op deze foto treffen ze Major Marquis Warren, die mee wil. Hij heeft twee lijken bij zich, ook om er een premie mee op te strijken. Ze worden bovenop de koets gelegd. Hoe hard ook, dit was even om te lachen.
Een vierde passagier dient zich aan: de nieuwe sherrif, Chris Mannix.
Vóór de sneeuwstorm losbarst, bereiken de de herberg Haberdashery.
Dit zijn de 'hateful eight'.
Van boven links, met de klok mee: Samuel Jackson, als Major Marquis Warren; Jennifer Jason Leigh als Daisy Domergue; Kurt Russel als John Ruth; Demian Bichir, als Señor Bob, the Mexican; Bruce Dern, als General Sanford 'Sandy' Smithers; Tim Roth als Oswaldo Mobray; Michael Madsen als Joe Cage; Walton Goggins als Chris Mannix.
Het verhaal speelt net na de Amerikaanse Burgeroorlog, 1861-1865. De mores zijn ruw, de vrouwelijke gevangene wordt om de haverklap tot bloedens toe geslagen, iedereen vindt dat normaal.
John Roth en Major Warren kennen elkaar al: Roth weet, dat Warren een brief heeft van Abraham Lincoln. Die wil hij erg graag nog eens zien.
De nieuwe sheriff
Eenzame cowboy John Cage
De regisseur aan de slag
De scenes met de deur waren vermakelijk: de deur moest steeds worden dichtgetimmerd tegen de storm.
Dit was uiteindelijk de ergste moordenaar.
Dit zijn de Hateful Eight in plastic gegoten. Verzamelobjecten.
De 87-jarige (!) Ennio Morricone verzorgde de score, de filmmuziek.
In die donkere kamer van de herberg viel de prachtige belichting van Tarantino op. Zoals hierboven: het licht lijkt van de tafel uit naar boven te schijnen.
Het verhaal valt in twee delen uiteen: allereerst de aanloop naar en de aankomst in de herberg, de vreselijke (woorden) strijd tussen de zwarte Warren en de witte General Sanford. Warren vertelt hoe hij een gruwelijk einde maakte aan het leven van de zoon van Sanford. Dit eindigt met de dood van de generaal. Daarna gaan we terug in de tijd, en zien we hoe de eigenaresse van de herberg vermoord wordt, door de broer van Daisy Domergue, met zijn handlangers (onder anderen de Mexicaan). Doel is, uiteindelijk de koets in de val te lokken, en Daisy te bevrijden.
Sheriff en beul.
Allerlei specifiek Amerikaanse conflicten, ook nog van de Burgeroorlog spelen een rol: een zwarte die meevocht met de Noorderlingen, afschaffing slavernij, maar suprematie van de witten, een brief van Lincoln, die een vervalsing blijkt, de slag bij Baton Rouge. Daisy wordt vreselijk mishandeld, maar dat weerhoudt haar er niet van de meest racistische opmerkingen te maken.
Jennifer Jason Leigh, als zichzelf.
Mooi plaatje van de antiheld.
Alle conflicten kunnen alleen met geweld worden opgelost, en dat is ook wat er gebeurt. Ze zitten met elkaar opgesloten in één ruimte, iedereen heeft een vuurwapen, en er is spul om de koffie mee te vergiftigen. Bloed stroomt overvloedig, Daisy wordt opgehangen, niemand overleeft uiteindelijk..
Trailer.
Na een lied van Daisy smijt John Ruth de gitaar waarop zij speelde stuk.
Helaas is dat het originele exemplaar uit 1870, geleend van het Martin Guitar Museum. Ze zijn vergeten het te vervangen voor een kopie....
Ten slotte: Tarantino wordt geprezen om zijn mooie plaatjes, zijn humor, zijn dialogen en zijn schrijftalent in het algemeen: hij schreef het verhaal zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten