Lean on Pete, Andrew Haigh, 2018.

Posters

Aardige film, met mooie beelden, maar wij vonden hem wat minder geweldig dan hij ons was aangeprezen. Hij kwam voor op twee van de lijstjes van 'beste films van 2018', van een paar bekende Nederlanders. 

Het is het verhaal van een vijftienjarige jongen, Charley Thompson, die met zijn vader samen woont. Papa leidt een nonchalant leven, op de rand,  met drugs en vrouwen; wel is hij lief en op zijn manier zorgzaam voor zijn zoon. Maar Charley woont nergens lang, kan nergens wortelen door de kortzichtigheid (vluchtigheid?) van papa.

De vader wordt dodelijk verwond in een afrekening door een mede-minaar, en overlijdt in het ziekenhuis. 

Charley heeft dan intussen vriendschap gesloten met een oud paard, dat Lean on Pete heet. Zijn baas is Del Montgomery, die ook niet een erg nette heer is. Hij doet veel voor geld, maar hij zit dan ook zowat aan de grond. 

Del wil Lean on Pete 'naar Mexico' brengen, dat wil zeggen, naar de slacht. Parallel daaraan willen goed bedoelende artsen Charley naar jeugdzorg sturen, en om beide slagen van het noodlot te ontlopen, smeert Charley hem met Pete. 

Hij loopt door de woestijn, op weg naar een tante, die veel vroeger goed voor hem was. Hij hoopt het 'thuis'  te vinden dat hij nooit had. Hij loopt van Oregon naar Wyoming, en beleeft allerlei moeilijke avonturen om te kunnen overleven. 

Hij overleeft ten slotte, ondanks ernstige tegenslagen. Hij vindt zijn tante, die hem liefdevol in huis opneemt. 

Charley's tocht ging van Oregon naar Wyoming. Hemelsbreed is de afstand 1076 kilometer. 

In de kritieken krijgt de achttienjarige Charlie Plummer (die Charley speelt) alle lof toegezwaaid. Hij heeft ook een prijs met deze rol gekregen. Zo wordt hij bij voorbeeld 'het cement dat de film bij elkaar houdt'  genoemd. 

Ik voor mij heb niets op hem aan te merken, maar vond wel dat hij er iets te oud uitzag voor een jongen van vijftien.  

Wat ik een minpuntje vond, waren wat onwaarschijnlijkheden, althans: zaken waarin ik niet kan geloven. Zo ontdekte ik, dat de tocht die hij maakte zo'n 1075 kilometer besloeg! Daarbij zagen we niet hoe hij aan eten en drinken kwam voor zijn paard. En hoe wist hij de weg?

Tijdens die tocht vertelt hij zijn levensverhaal aan het paard - iets wat ik me ook niet kan voorstellen. Maar het was natuurlijk wel een heel eenzame jongen, dus misschien doet zo iemand dat wel. Ik kreeg een sterk 'alleen op de wereld'-gevoel. 

Wat in de kritieken geprezen werd, - en daar ben ik het helemaal mee eens - was dat niemand in dit verhaal helemaal goed of helemaal slecht was. De vader van Charley was een rare knakker, maar wel had ie een soort tederheid voor zijn jongen. Del Montgomery deugde niet helemaal, maar gaf Charley toch een paar keer goede raad, welgemeend. 

Zelfs Charley zelf was niet helemaal voor 100% een goed karakter, want in zijn woede sloeg hij de dief van zijn zelf verdiende geld het ziekenhuis in. 

De natuurplaatjes zijn soms ook erg mooi, maar de camera verliest Charley nooit uit het oog. 

Andrew Haigh schreef het script op basis van het gelijknamige roman van de Amerikaanse auteur Willy Vlautin. Eigenlijk bestaat de film uit drie delen, waarvan het eerste zo interessant is dat het de rest in de schaduw zet. Dan bevindt Charley zich in het schimmige circuit van het tweederangs paardenrennen, met Steve Buscemi als de cynische paardentrainer Del en Chloë Sevigny als jockey Bonnie. Als van die twee personages abrupt afscheid wordt genomen, lukt het de film niet de leegte die dan ontstaat, op te vullen. (Laatste alinea komt uit de Volkskrant.) 

Onder en boven: 

Willy Vlautin, geboren 1967. Schrijver, musicus en songwriter

Boekomslag Willy Vlautin

Uit The Telgraph haal ik de opmerking, dat het verhaal wellicht wat ontbreekt aan spanning, maar: ... it still rings with the small, revelatory details of great drama – those bright, beautifully observed moments of humanity that jump out like glints of glass in the desert.

.

Dit is de jocky Bonnie, die Charley waarschuwt zich niet te hechten aan een paard. 'It's not a pet, just a horse'. 

Steve Buscemi is ronduit aardig als hij Charley wijst op zijn onbehoorlijke tafelmanieren.

Charley hier met de regisseur.

Andrew Haigh, geboren 1973. Regisseur.

Trailer.

Bij het terugzien van de trailer vielen me vooral de prachtige beelden op. Dus wellicht ben ik te streng geweest in mijn oordeel, en is het after all een mooie film.