Poster.
Op advies van onze kleinzoons Maarten en Ruben hebben we naar deze animatiefilm Coco gekeken. Vol trots toonden zij ons de trailer, en omdat die me aansprak heb ik de film gehuurd bij de bibliotheek.
Het leuke is, dat de film een vrolijk beeld schetst van Mexico, in het bijzonder van El día de los Muertos, de dag die aan de Doden is gewijd. Verder is de film ook zeer kleurrijk, wat ook klopt met mijn beeld van Mexico.
Er komen bekende Mexicanen in voor, zoals bijvoorbeeld Frida Kahlo.
Het leuke is, dat het onderwerp griezelig lijkt, maar dat helemaal niet is. De doden zijn gezellige geraamten, en schrikken in hun wereld net zo hard van een 'echt (levend) mens' als wij in onze wereld van een 'echte dode'.
Miguel is het jongetje dat hoofdpersoon is, die zich een echte gitarist voelt, maar het op grond van de familiegeschiedenis van de familie niet mág zijn.
Hij gaat om raad naar een bekende zanger, en komt terecht in de wereld van de doden. Daar komt hij achter de waarheid van het familiegeheim, en keert terug naar de aarde. Zijn vergeten vader wordt in ere hersteld. Miguel mag verder gewoon gitaar gaan spelen. Zie als voorbeeld van een lovende recensie DE VOLKSKRANT.
Heel echte oude Oma, onder en boven.
En Abuelita, een tussen-omaatje. We leven in een matriarchaat! Deze dame mept erop los als er muziek klinkt, want dat brengt volgens haar onheil.
Deze heren zijn ook getekend naar het leven, onder anderen zien we hier Jorge Negrete.
Standbeeld van Jorge Negrete, standbeeld in zijn geboorteplaats Guanajuato,_Guanajuato
Eerder gaf Pixar de film Pocahontas uit; Coco wordt in vergelijking daarmee geprezen, omdat er met minder dédain wordt gesproken over mensen van een ander ras.
Finding Nemo is een andere bestseller van Pixar.
Miguel Rivera heeft een vriend, de hond Dante. Heel leuke metgezel.
En deze gids ontmoeten zij in het Dodenrijk.
Uiteindelijk vindt Miguel het geluk van de muziek én van de familie.
Over deze brug van bloemblaadjes bereiken de doden één dag per jaar de levenden.
Het is een schattig joch.
Hollywood Reporter meldt:
'Its depiction of Mexican culture is surprisingly naturalistic, respectful, and dynamic, coming from a studio that’s spent too many years avoiding cultural specificity in its many great films.'
Is er dan helemaal geen kritiek op deze film?
Nou, niet van mij, ik vond hem bereleuk.
Toch vond ik DEZE SITE, waarin flinke kritiek uitgeoefend werd op de weergave van de geschiedenis.
De site geeft een stukje geschiedenis van Mexico weer, en daaruit blijkt, dat Poco eigenlijk alleen de geschiedenis weergeeft van de bevolking ná de oorspronkelijke bewoners. Met andere woorden: alleen het hoogtepunt van de 20e eeuwse cinema (in de personages Kahlo, Negrete en anderen) worden weergegeven, en het Mexicaanse nationalisme.
"Its colourful scheme and melancholic use of family narratives, including family matriarchs and absent fathers (all too common to many Mexicans), immerse in the all-familiar Spanglish of the Mexican diaspora and Mexicans with hyphenated identities living abroad, evoke a level of familiarity to the viewers. (...) But there is a key element missing from the film. Where are the Indigenous peoples?
In Mexico vond het vermengen van twee nationaliteiten plaats, het Spaans en Indiaanse. Dat heet mestizaje; de mensen die uit zo'n verbintenis voortkomen heten mestiezen.
Spaans en Indiaans geeft mesties, een Spaans-koloniale afbeelding
A casta painting of a Spanish man and a Peruvian indigenous woman with a Mestizo child, 1770
(casta wil zeggen: afbeelding van gemengde rassen.)
Een mesties is in bredere zin een persoon geboren uit een Europese, vaak Spaanse of Portugese, vader en een Indiaanse moeder of omgekeerd. In nog bredere zin wordt iedereen van gemengde etnische afkomst wel mesties genoemd. Het woord is afgeleid van mixtus, het verleden deelwoord van het Latijnse miscere (mengen).
De bekendste filosoof van het mestizaje is de Mexicaan José Vasconcelos, die in zijn essay La raza cosmica (Het kosmische ras) de mesties het vijfde ras noemde, die het beste van de andere combineerde en daarbij de toekomst toebehoort.
Lee Unkrich, regisseur
Geniet van de kleuren en de leuke uitbeelding! - Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten