Zaatari vluchtelingenkamp, BBC-documentaireserie, 2016.

Toevallig kwamen we terecht op een aflevering van een BBC-serie over het vluchtelingenkamp Zaatari in Jordanië.
Ik had hier nog nooit van gehoord, terwijl onze minister Ploumen daar ook al een keer heeft rondgewandeld, en dat ook op het nieuws is geweest.

Beeld van een stukje van het kamp.

Hoe dit ook zij: ik vond het interessant om te zien. Dit is een heel groot kamp, en inmiddels uitgegroeid tot een semipermanente stad in de woestijn met zijn 80.000 vluchtelingen uit Syrië. Oorspronkelijk waren er tenten, nu zijn er zo'n 24.000 woningen (port a cabins), een drukke
winkelstraat, ziekenhuizen en scholen.

Een klein beetje een overzicht; er zijn twee hoofwegen: de Champs Elysées, en nog zo'n welluidende naam.

We werden rondgeleid door Anita Rani, Ben Timberlake en dokter Javid Abdelmoneim.

Een van de verslaggevers, Anita Rani.

Wat ik indrukwekkend vond, is hoe de mensen het gewone leven proberen op te pakken in zo'n kamp.

 

Spelend jongetje.

Voorbeelden hiervan waren de verschillende soorten werk die weer als vanouds uitgeoefend werden: de bakker bakte brood (4 x 65 gram per persoon per dag, wordt gratis uitgedeeld). Er zijn fietsenmakers, met spullen afkomstig uit Nederland worden die netjes in elkaar gezet en gerepareerd; Er zijn grote supermarkten. 

Supermarkt; ook waren er diverse eettentjes buiten, bijvoorbeeld een falafelbakker.

Er zijn bruidswinkels waar mooie jurken gekocht of gehuurd kunnen worden, want er wordt veel getrouwd. 

Trouwjapon in winkel.

In de ziekenhuizen worden de gewonden verzorgd. Er zijn er natuurlijk veel, door de oorlog. Een voorbeeld was Mohammed, een 13-jarige jongen met een vrreselijke beenwond die maar niet wilde helen. Mohamed zat in een rolstoel en leed veel pijn, hij kon niet naar school. Aan het eind van deze aflevering ging hij daar voor het eerst heen. 

Ik was ook erg onder de indruk van de watervoorziening: dat wordt van diep uit de woestijngrond opgepompt, en verdeeld over de huizen. Al die dingen: brood bakken, water verdelen, voedsel verdelen: het loopt gesmeerd! Er wordt nu weer gewerkt aan een nog efficiënter water-distributiesysteem. 

Kinderen gaan dagelijks naar school. (Maar niet allemaal, van de twee jonge fietsenmakertjes ging er één wel en de ander niet. Had dat met inkomen te maken?) 

We maakten een bruiloft mee, het feest daaraan voorafgaand van bruid en vooral bruidegom. We mochten een kijkje nemen in het huis van het toekomstige echtpaar. Het leven gaat dus echt gewoon door. 

De feitelijke huwelijksvoltrekking vindt plaats als de bruid gaat wonen in het huis van haar man. Hier zijn ze onderweg.

Het kamp kost de Jordanische overheid natuurlijk heel veel geld. Denk aan het water en het brood. maar ook om in de supermarkt eten te kunnen kopen geeft de overheid geld. Beter is het, hadden ze ervaren, als de mensen zelf mogen uitmaken waaraan ze hun geld besteden, dan dat ze allemaal dezelfde pakketten krijgen. 

Het programma wordt erg leuk gepresenteerd, de verslaggevers maken echt contact met de mensen. 

Zie voor een leuke recensie de NRC-SITE, waaarbij het bezoek van minister Ploumen verslagen wordt. 

Minister Ploumen aldaar.

Ik heb dit keer geen filmpje toegevoegd, hoewel er genoeg op YouTube te vinden zijn. Maar mij ging het juist om de kracht die er in deze reportage van de mensen uitgaat. En om wat er al bereikt is in de tijd dat het kamp bestaat. Er is een duidelijk verschil met de films uit de begintijd, en deze, nu het al al wat gesetteld is. 

Nog een plaatje van een woninkje.