Solas - Benito Zambrano, 1999

Hoes, met Ana Fernandez als dochter 

Solas keken we opnieuw in het kader van 'onderdompelen in de Spaanse taal en cultuur'. En wat een verrassing was dit ook weer.
Qua Spaans was het haast niet te volgen, zo rad werd er gesproken!
Solas betekent 'alleen', en alle personen in deze film zijn dat wel. Het meeste misschien de moeder, een gewone, oudere vrouw van het platteland, die tijdelijk bij haar dochter komt inwonen, omdat haar man in het ziekenhuis in Sevilla ligt. Haar dochter bekt haar af, haar man ook. Trouw brengt ze het huis van haar dochter wat op orde, wordt nooit lelijk terug en doet haar taak. De dochter is ook alleen: haar vriend laat haar barsten met haar zwangerschap, het botert niet tussen haar en haar vader, ze kan maar niet aan een goede baan komen. De liefde van haar moeder weert ze af.

 

.

Als moeder wat meer erkenning vindt bij dochter 

De moeder-rol is aandoenlijk. En die van buurman met hond Achilles.
Deze vriendelijke oude man wil niets liever dan wat aardig burencontact. De moeder gaat daar aanvankelijk op in, maar haar man ruikt (!) dat ze een man ontmoet heeft. Volgzaam als ze is, blijft ze nu aan het ziekenhuisbed van haar man zitten en komt niet meer bij haar nieuwe vriend. Zijn eenzaamheid spreekt ook voor zich.
De vader en moeder keren terug naar het platteland, de oude buurman en de dochter houden contact. Hij raadt haar aan moeder te worden, hij zal opa zijn voor het kleinkind. Zo geschiedt. De film eindigt met een bezoek aan het graf van de vader en moeder.

Adoptie-opa met pleegdochter

Deze film wordt sociaal-realistisch genoemd, maar ook melodramatisch. Het zal allemaal wel. Het was een heel plezierige film om naar te kijken. Nee, wellicht niet echt realistisch, wel lief. Iets wat we al eerder in onze Spaanse films zagen, bijvoorbeeld in Lista de esperia. Of Yo tambien.

Het nu volgende fragment is helaas niet ondertiteld. Maar het hoeft ook nauwelijks: het laat de relatie zien tussen de oudere buren en de hond Achilles.

Deze film was verrassend populair op filmfestivals, bijvoorbeeld die van Rotterdam in 2000. Maar dat niet iedereen alleen maar lovend was, bewijst deze recensie in de Filmkrant.

 Benito Zambrano, regisseur