Poster
Zoals het wellicht veel mensen is vergaan, was het eerste dat ik van/over deze film zag en hoorde de ontroerende én inspirerende speech van Nasrin Dchar. Zie hieronder. Ik krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen als ik ernaar kijk!
Speech Nasrin na ontvangst Gouden Kalf
Ik moest dus wel kijken, toen Rabat deze kerstweek werd uitgezonden op Nederland 3. Helaas schakelde ik iets te laat in, ik kreeg daardoor de film pas mee ongeveer vanaf de ontmoeting met het Franse meisje onderweg.
Ontmoeting onderweg
Natuurlijk is het imponerend dat de film met zo weinig budget en in korte tijd ook nog gedraaid is. Er zaten ook zeker verrassende stukken in, bijvoorbeeld de ontmoeting met de Spaanse politie onderweg, alsook met 'de gek' in Rabat, die de jonge mannen aan een nieuwe autospiegel helpt.
De toespraak van Nadir tegenover zijn vrienden Abdel en Zakkaria vond ik mooi, en terecht: hij is volwassen geworden en heeft geen zin meer in hun levensstijl van nergens verantwoordelijkheid voor nemen.
Overigens houd ik niet zo erg van films met vervelende Marokkaanse jongeren. Tenminste niet als er, zoals hier, voor mij te veel in voorkomt wat voor de hand ligt. Maar, zoals ik al zei, dat geldt niet voor de hele film.
Het stoorde me overigens dat ik de jongens zo slecht kon verstaan. En wat me vooral opviel, en wat ik een fout vond, was dat de enige echte acteur toch echt Nasredin is. Vergeleken bij hem zijn de andere twee veel minder goed. Zijn mimiek en acteren springen eruit, de andere twee lijken daardoor minder 'karakter', meer 'type'.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten