La grande bellezza (de grote schoonheid) maakt alle superlatieven die ik erover ben tegengekomen helemaal waar. Het is een film met de prachtigste beelden, en niet te vergeten, met geweldige muziek: luister hieronder bijvoorbeeld naar Arvo Pärt. My Heart's in the Highlands:
of I lie, van David Lang,
of The Beatitudes van Vladimir Martynov.
Maar hoewel ik hier begin met de muziek, zijn juist ook de beelden zo kleurrijk, verrassend, boeiend. Of de combinatie, bijvoorbeeld het uitgaan in een dure disco met de muziek Far l'Amore Comincia Tu, van Raffaella Carra.
Hoofdpersoon in de film is een 65-jarige man, die in zijn jeugd ooit een boek geschreven heeft, maar sindsdien leeft in de wereld van uitgaan en luxe. Hij heeft het wel gezien in het leven, prikt overal doorheen, heeft voor alles en iedereen een ironische glimlach. Het is een verleidelijke man van de wereld.
In de film trekt in kleurige scenes het leven aan ons voorbij zoals Sorrentino het door de ogen van die hoofdpersoon, Jep Gambardella ziet. We zien prachtige plaatjes van Rome, het Colosseum, tuinen, bruggen, paleizen, standbeelden. Bij mij blijven ook erg de beelden hangen van een kind, dat potten verf tegen een doek smijt, met kreten van woedende inspanning. Ze is omringd door een kring van zwijgende toeschouwers.
Maar ook de al genoemde dreunende discodreun van het begin met de kleurrijke kleding, de grijnzende, meest lelijke bezoekers die er uit hun dak gaan, blijven je bij.
De film wordt de beste van het jaar 2013 genoemd. Ik moest hem dan ook zien, ook al was ik het dit keer zonder mijn vaste maatje.
Het thema is wellicht 'leegte' , met daarbij die flitsen van schoonheid die het leven de moeite waard maken.
De film begint met een citaat van Celine, uit Reis naar het einde van de nacht. “To travel is very useful, it makes the imagination work, the rest is just delusion and pain. Our journey is entirely imaginary, which is its strength.” Geprafraseerd door de hoofdpersoon: Ons leven is een reis in het ongewisse, eindigend met de dood.
La grande bellezza wordt vergeleken met Fellini's La Dolce Vita. Zoals Fellini een beeld van het Rome van de zestiger jaren gaf, doet Sorrentino dat van onze tijd. Verrassend was in dit verband dat Sorrentino ook beelden te zien geeft van de gezonken Costa Concordia. In één van de recensies las ik, dat de regisseur zó naar Italië kijkt: een gezonken schip, na Berlusconi.
Of dat van Berlusconi waar is weet ik niet; zeker is wel, dat Sorrentiono's beeld van het leven niet optimistisch is.
De dood zelf komt als thema diverse malen terug.
Filmtrailer
Alle klassieke muziek van de film vindt men hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten