"Het heeft me steeds verheugd en verbaasd met welk een hardnekkigheid mijn kleine beuk haar bladeren vasthoudt. Als alles allang kaal is, staat zij nog in haar kleed van verwelkte bladeren de maanden december, januari en februari door. De storm rukt eraan, de sneeuw valt erop en druppelt er weer vanaf, de dorre bladeren, in het begin donkerbruin, worden steeds lichter, dunner en zijiger, maar de boom laat ze niet vallen, ze moeten de jonge knoppen beschermen. Dan ergens in de lente, elke keer later dan je het had verwacht, was op zekere dag de boom veranderd, had het oude loof verloren en in plaats daarvan licht vochtige, tere nieuwe knoppen gedreven. Dit keer nu was ik getuige van deze verandering. Het was kort nadat de regen het landschap groen en fris had gemaakt, op een middaguur rond half april. Ik had dit jaar nog geen koekoek gehoord en geen narcis in de weide ontdekt. Een paar dagen geleden had ik hier nog in een krachtige noordenwind gestaan, huiverend met opgezette kraag en had met bewondering gezien, hoe de beuk kalm de rukwinden verdroeg en nauwelijks een blaadje prijsgaf; taai en dapper, standvastig en fier hield hij zijn verbleekte bladeren bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten