Dit gedicht haalde ik uit de NRC van die dagen. Mét deze foto.
© Ramsey Nasr, 28 januari 2013
Bij de aankondiging van de abdicatie van Koningin Beatrix
Bij de aankondiging van de abdicatie van Koningin Beatrix
als kind al bezat ik een zwak voor glinsterkwallen, keizerpinguïns: zwaar en ijl
maar zacht als paleizen stonden ze rechtop in water en ijs, als wachtkamers
op een uitkijk naar binnen – daarom wilde ik worden: koninginnen
eerst juliana, later de dame die full colour over haar heen kwam.
deze, de mantelglanzende ging ik worden: beatrix leek haalbaar in die dagen
ik was vijf, deed mijn best haar geheim te kraken: 's avonds stond ik in de tuin
sjieke liedjes te neuriën, overdag op de dam wierp ik druiven naar landgenoten
ik struinde kermissen af, stalkte majorettes, tot ik tot mezelf kwam, opgaf.
nu pas, vannacht – net nu ik groot, gelukkig en eenzaam was
nu stond zij daar, een schemer aan het hoofd van mijn dromende lichaam
en links van mij duikelde de zon en rechts begon zij rustig te stormen, oranje
daalde ze over me neer, met alle gloeitristesse die ze had, languit stamelend:
'wij wilden een slagregen zijn voor onze geliefden, fluisterdauw uitspreiden
over de doden, de jaren alleen wilden wij breken met koele wintervuisten
groene duinen verflensen met zonlicht, kortom: wat mensen doen, wij wilden
kinderen, ouders, een man wilden wij, maar ze werden windstil rondom ons.'
ze toonde mij hoe ze boog en het ging niet: ze werd heldere mist, kou minus hitte
knipte zich los --- vannacht lig ik wakker, stuurloos als een wapperend lint.
envoi:
u bent mooi majesteit, soeverein en mooi, nu het verdriet om u heen komt bloeien
u bent mijn eigen aangetaste moeder, diep in haar vermoedde ik uw ijs, uw water
u was mijn jeugd, zoete onbereikbaarheid – en omdat dit mijn laatste verzen zijn
schenk ik ze u, om er onze prinses in terug te vinden: beginnend meisje van vijf.
maar zacht als paleizen stonden ze rechtop in water en ijs, als wachtkamers
op een uitkijk naar binnen – daarom wilde ik worden: koninginnen
eerst juliana, later de dame die full colour over haar heen kwam.
deze, de mantelglanzende ging ik worden: beatrix leek haalbaar in die dagen
ik was vijf, deed mijn best haar geheim te kraken: 's avonds stond ik in de tuin
sjieke liedjes te neuriën, overdag op de dam wierp ik druiven naar landgenoten
ik struinde kermissen af, stalkte majorettes, tot ik tot mezelf kwam, opgaf.
nu pas, vannacht – net nu ik groot, gelukkig en eenzaam was
nu stond zij daar, een schemer aan het hoofd van mijn dromende lichaam
en links van mij duikelde de zon en rechts begon zij rustig te stormen, oranje
daalde ze over me neer, met alle gloeitristesse die ze had, languit stamelend:
'wij wilden een slagregen zijn voor onze geliefden, fluisterdauw uitspreiden
over de doden, de jaren alleen wilden wij breken met koele wintervuisten
groene duinen verflensen met zonlicht, kortom: wat mensen doen, wij wilden
kinderen, ouders, een man wilden wij, maar ze werden windstil rondom ons.'
ze toonde mij hoe ze boog en het ging niet: ze werd heldere mist, kou minus hitte
knipte zich los --- vannacht lig ik wakker, stuurloos als een wapperend lint.
envoi:
u bent mooi majesteit, soeverein en mooi, nu het verdriet om u heen komt bloeien
u bent mijn eigen aangetaste moeder, diep in haar vermoedde ik uw ijs, uw water
u was mijn jeugd, zoete onbereikbaarheid – en omdat dit mijn laatste verzen zijn
schenk ik ze u, om er onze prinses in terug te vinden: beginnend meisje van vijf.
Dit is het eerste gedicht van Ramsey Nasr, dat me zo ontroerde dat ik het meteen bewaard heb.
het komt me nu terug in de geest, nu ik opnieuw aangeraakt werd door zijn poëzie, nu met deze bundel:
Hieruit schrijf ik het volgende gedicht over:
laten we || een taak vinden
die ons dwingt om rustig te || zitten
bezig met werk dat eenvoudiger is
dan || taken die || nut hebben
in deze tijd waarin wij leven ||
waarin alles wartaal lijkt uit te slaan ||
loopt ge het risico terug te keren uit een strijd
u schamend dat ge hebt gestreden ||
laten we || maar stillekens voortgaan ||
tevreden || met het maken van schildrijen
wat niet het geluk is en niet het ware leven
maar || een schilder is || gelukkig ||
zoodra hij || kan weergeven
wat hij ziet ||
men is dan ook minder alleen
omdata men denkt: ik zit hier wel ||
doch terwijl ik || zit ||
spreekt || mijn werk ||
en wie het ziet
zal me niet verdenken
van liefdeloosheid ||
de kunst || is grooter || dan onze || kunde ||
het is beter ||
naar een korenveld te kijken
zelfs in de vorm van een schilderij ||
het verdriet onder ogen te zien
zonder afkeer te krijgen
Ramsey Nasr
De bundel Wij waren on de betovering is het geschenk in de week van de poëzie van 2022. Nasr maakte gedichten uit de Brieven van Van Gogh. Hij gebruikte woorden en zinnen van Van Gogh, en liet daarbij woorden weg. Ik heb die plekken aangegeven met twee blauwe streepjes (||), Nasr doet dat met blauwe blokjes.
Het is zeer respectvol naar de oorspronkelijke tekst toe, daar houd ik van.
De gedichten zijn ontroerend mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten