Poster Manbiki kazoku (Shoplifters)
Shoplifters zagen wij in de Eye-bioscoop. De film kreeg een lovende recensie, en ook de Gouden Palm in Cannes. Het leek ons ook leuk weer eens een Japanse film te zien, die beloofde een ander Japan naast het gangbare Japan te zien te geven.
Overigens zag ik pas later, dat we van de regisseur Kore-Eda Hirokazu (geboren 1962) al eerder de film Nobody knows, uit 2004 hadden gezien. Ook een sociaal bewogen film, net als de onderhavige.
Manbiki Kazoku (letterlijk: de Shoplifters family) is een mooie film, ongetwijfeld, maar het eerste wat opvalt na alle lofprijzingen, is het sprookjesachtige karakter van de film.
Het gaat over een familie, die geen familie blijkt te zijn. Een oma, een vader en moeder, een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als de echtgenote, en een jongetje van ongeveer twaalf.
Onder en boven: 'Vader en zoon.' Aan het werk met winkeldiefstalletjes plegen
Het stel woont bij elkaar in een piepklein Japans huisje, behoorlijk rommelig. Je snapt niet hoe ze dat redden, met z'n vijven. En al in het begin van de film, na de eerste winkeldiefstallen, komt daar nog een zesde persoon bij: een klein meisje, dat alleen buiten zit in de kou. De familie krijgt het niet over haar hart het kind daar alleen buiten te laten zitten.
In het huis wordt ze meteen opgenomen. Yuri heet ze; later blijkt het Juri te zijn.
Dit is het jongetje van de winkeldiefstallen, Shota. Het blijkt al gauw, dat zijn vader zijn vader helemaal niet is, maar graag zo door hem genoemd wil worden. Het jongetje houdt zijn reserves.
Dit is de Oma. Een leuk mens. Als Yuri in bed plast, smeer ze haar handpalm in met zout, waaraan ze moet likken. Het zou het bedplassen tegengaan.
Yuri met de twee volwassenen, die later blijken inderdaad een echtpaar te zijn. Maar wel op de vlucht voor de politie.
Het kleine meisje imiteert de winkeldiefstallen, Shota leidt haar ervoor op. Een oude, lieve winkelier waarschuwt haar 'broertje', dat hij dergelijke dingen (de tekens die ze elkaar geven met de hand) niet moet leren.
Yuri zit onder de littekens, die ze van haar ouders heeft gekregen. Ze wil ook niet terug naar huis, maar via de televisie wordt er een zoektocht naar haar ingesteld. Hier zien we, hoe thuis ze zich voelt in de nieuwe 'familie'.
De Gouden Palm voor regisseur Kora-Eda Hirokazu, uit handen van Cate Blanchett
Dit is Aki; ze werkt in een hostess club.
Op een dagje aan het strand voelen we als kijker aan dat oma gaat sterven. Als dat gebeurt, draait alles in de film om: van ieder persoon komt de waarheid aan het licht.
Het zout in de handpalm.
Oma en Nobuyo
Allebei hebben ze littekens overgehouden uit het verleden.
De oma sterft in de film. De hele familie teerde op haar geld. Het is dus zaak, dat die geldstroom binnen blijft komen. Oma wordt in de tuin begraven, en de autoriteiten horen niets over haar dood.
Aki is eigenlijk Oma's stief-kleindochter.
Dit is vlak voor de waarschuwing van de aardige winkelier.
Onder en boven:
Kirin Kiki, 1943-2018; de actrice die de rol van oma vertolkte stierf in september 2018.
Regisseur Kore-Eda Hirokazu, Japan, geboren 1962. Sociale bewogenheid. Hij voelt zich beïnvloed door Ken Loach.
Lily Franki; speelt 'de vader' , een dagarbeider. Zijn vrouw is Nobuyo.
Sakura Ando, in de film hostess, Aki. In werkelijkheid is Aki de dochter van de zoon van oma's ex en zijn vrouw. Die zijn in de veronderstelling dat hun dochter in Australië woont. Ze geven Hatsue (oma) elke maand geld, als een soort boetedoening. Waarmee gezegd is dat oma hen eigenlijk bedriegt.
kairi jo , shota in de film.
Na de 'chute', de omkering in de film, komen we van elk personage achter de werkelijke geschiedenis. Ik vond dat wel mooi gedaan, want eenieder was integer over het verleden. Er was daardoor geen enkele twijfel over het waarheidsgehalte van wat ze te melden hadden.
De omkering werd ook bewerkstelligd door Shota, die onder de indruk was van de winkelier, die hem waarschuwde zijn kleine 'zusje' niet op te leiden voor dievegge. 'Ik heb me laten vangen', zal hij later zeggen tegen zijn surrogaat-vader..
Het meisje Yuri keerde naar haar ouders terug, een rijk echtpaar, van wie we dan al lang weten dat ze gewelddadig zijn, naar elkaar en naar hun kind. Ongeschikt als ouderpaar.
Nobuyo Shibata, de vrouw van de dagarbeider, en werkzaam in een wasserij, neemt de schuld op zich van het begraven van oma: een heldendaad, die haar man vrijwaart van extra vervolging.
Ja: terugkijkend vond ik het toch een prachtige film, ondanks het sprookjesgehalte. In de aankondigingen stond, dat de film 'de twee kanten van Japan' goed laat zien. Als ik denk aan de politie, de ouders van Yuri, dan herken ik dat: de glanzende, niks-aan-de-hand, zogenaamd liefdevolle rijke kant. De andere kant, de armoede, de littekens die mensen elkaar aandeden, en de solidariteit onder de misdeelden, kreeg veel meer aandacht.
Maar misschien is dat ook eigenlijk juist heel goed.
Ik geef nog even de hele cast:
Lily Franky as Osamu ShibataSakura Ando as Nobuyo Shibata
Mayu Matsuoka as Aki Shibata
Sosuke Ikematsu as 4 ban-san
Kairi Jō as Shota Shibata
Miyu Sasaki as Yuri/Juri/Lin
Kirin Kiki as Hatsue Shibata
Naoto Ogata
Yoko Moriguchi
Yūki Yamada
Moemi Katayama
Kengo Kora as Takumi Maezono
Chizuru Ikewaki as Kie Miyabe
Akira Emoto
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten