Filmposter
David Lynch is natuurlijk een spannende regisseur, een film van hem moet ik zien!
David Lynch. Hij is een bewonderaar van Trump - wat ik dan minder vind!
Andere films van hem zijn onder andere: Twin Peaks, Blue Velvet, Wild at Heart en Mulholland Drive.
De film Lost Highway is lastig te begrijpen. Maar het gaat te ver om te zeggen dat het nonsens is - zoals ik ergens las op internet. Er zitten te veel parallellen en associaties in die bij elkaar horen.
Fred Madison en zijn vrouw Renée. (Bill Pullman en Patricia Arquette.)
Renée.
Eerst kort het verhaal: we maken kennis met Fred Madison, en diens vrouw Renée. Hun relatie klopt niet helemaal, zij heeft een minnaar.
Links de minnaar van Renée. We zien hem later terug als Andy.
Er liggen videotapes op hun stoep, op raadselachtige wijze daar terecht gekomen. Erop beelden van hun interieur, van henzelf in de slaapkamer: iemand heeft in hun huis gefilmd.
De 'Mystery Man' in de film; gespeeld door Robert Blake. Dit is een eng stukje in de film.
Fred ontmoet de 'Mystery Man' op een feestje, die tegelijk bij hem staat, én in zijn huis is. Even later ontdekt Fred dat zijn vrouw is vermoord. Hij is de enige verdachte, en belandt in de cel.
Hij wordt ter dood veroordeeld.
Balthazar Getty, als Pete Dayton.
Hij lijdt aan vreselijke hoofdpijnen, en tijdens zo'n aanval verandert hij in Pete Dayton: een veel jongere man, automonteur. Pete heeft een vriendin, en is de speciale monteur voor Mister Eddy, een gangster.
Mr. Eddy, of Dick Laurent; gespeeld door Robert Blake. Een engerd.
Pete is de speciale monteur van Eddy. Maar dat breekt hem op.
Pete wordt verliefd op diens vriendin Alice. De rol wordt gespeeld door dezelfde vrouw als die Renée speelt, maar dan met blond haar.
Alice, geliefde van Pete Dayton, maar hoort bij Mr. Eddy. Dezelfde vrouw als Renée, maar dan blond.
Maar ook Alice bedriegt haar geliefde. Ze maakt pornofilms met Andy voor Mr. Eddy, alias Dick Laurent.
Andy; maakt pornofilms voor Mr. Eddy; valt met zijn hoofd op een tafeltje, dood.
Alice zegt tegen Pete dat hij haar nooit zal krijgen.
Zij en Pete doden Andy - die valt fataal met zijn hoofd op een glazen tafeltje - . Uiteindelijk doodt Pete ook Dick Laurent en lijkt het erop of Pete weer een aanval krijgt. Dat is het einde van de film, Pete lijkt weer terug te keren naar zijn status van Fred Madison.
Fred Madison op de Highway.
Huisje in de woestijn dat in vlammen opgaat bij het slot.
Ik vond het even leuk om de analyse te lezen van deze film, als het kijken van de film zelf. Zie daarvoor The City of Absurdity. Een lange, goed uitleg.
Verder is voor een goed begrip interessant wat Lynch zelf erover zegt: hij noemt het een Möbius strip, en elders een psychogenische schemertoestand.
Eerst over die Möbius-strip: dat is een meetkundige figuur, beschreven door Möbius. Het ziet eruit als een strip papier, die als een ring aanéén geplakt is, maar met een draaiing. Als volgt:
Möbius-strip: een tweedimensionaal oppervlak ingebed in de driedimensionele euclidische ruimte.
August Ferdinand Möbius, 1790-1868.
Oud Romeins mozaïek, dat een structuur laat zien die gelijk is aan de Möbius-strip.
Citaat:
'An object that existed in a mobius-strip-shaped universe would be indistinguishable from its own mirror image - this fiddler crab's larger claw switches between left to right with every circulation. It is not impossible that the universe may have this property, see Non-orientable wormhole.'
Hoe dat zit met de film en zijn overeenkomst met de Möbius strip, valt te lezen achter DEZE LINK.
De Möbius-strip geldt als teken van oneindigheid, schijnbaar met twee zijden, maar in werkelijkheid is het een continuüm.
Lynch noemde zijn film ook een 'psychogenic fugue': een term uit de psychiatrie, maar die tevens verwijst naar de muziek-term fuga: muziekstuk met verschillende stemmen door elkaar heen, en toch hetzelfde thema. De psychische ziekte gaat over 'dislocation, being expelled from one's own identity.' Zie Metro-Active.
De muziek speelt ook een belangrijke rol: David Bowie's I'm deranged, aan het begin en aan het eind van de film, als we alleen de strepen op de weg zien verlicht door de koplampen. Verder onder andere Rammstein.
Lynch noemde zijn film ook een 'psychogenic fugue': een term uit de psychiatrie, maar die tevens verwijst naar de muziek-term fuga: muziekstuk met verschillende stemmen door elkaar heen, en toch hetzelfde thema. De psychische ziekte gaat over 'dislocation, being expelled from one's own identity.' Zie Metro-Active.
De muziek speelt ook een belangrijke rol: David Bowie's I'm deranged, aan het begin en aan het eind van de film, als we alleen de strepen op de weg zien verlicht door de koplampen. Verder onder andere Rammstein.
Trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten